คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 422

"ครับ" ชายคนนั้นรับคำสั่งและเดินจากไป

ทั้งห้องเงียบสงบอีกครั้ง

เนื่องจากไม่มีอาการร้ายแรงอะไร ทัง โรลชูว จึงขอให้ ลู ชินจิน พาเธอไปที่โรงพยาบาลที่พ่อของเธอรักษาตัวอยู่

“พ่อคะ หนูสามารถช่วย ทัง กรุ๊ป ไว้ได้แล้ว” ทัง โรลชูว ยิ้มเล็กน้อย ขณะที่เธอจ้องมองใบหน้าของพ่อที่ยังไม่ได้สติ

"พ่อคะ ลุงเฉินบอกว่าตอนนี้พ่อน่าจะภูมิใจในตัวหนูมากเลยนะ พ่อคิดอย่างนั้นไหมคะ?"

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ทัง โรลชูว ก็หัวเราะเบา ๆ สองสามครั้ง "หนูรู้ว่าพ่อคงยังไม่ภูมิใจหรอก พ่อน่าจะมองว่าหนูเป็นแค่เด็กดื้ออยู่เหมือนเดิม"

เธอมองเขาอย่างเงียบ ๆ รอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอค่อย ๆ จางลง ดวงตาของเธอฉายแววความโศกเศร้าออกมา เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพ่อของเธอจะลุกขึ้นมาชี้ที่เธอ และบอกว่าเธอยังเป็นแค่เด็กดื้อ เป็นแค่เด็กที่ไม่รู้จักโต

แต่พ่อของเธอก็ยังคงไม่ได้สติอยู่เหมือนเดิม เขานอนนิ่งสงบ จนเธอรู้สึกเจ็บปวดเมื่อมองเขา

เธอหายใจเข้าลึก ๆ และยิ้มเล็กน้อย "พ่อคะ อีกไม่กี่วันพ่อจะได้ไปอเมริกาแล้ว หนูรู้ว่าพ่อคงจะว่าหนูที่ส่งพ่อไปยังที่ที่ไม่คุ้นเคย แต่ถ้าพ่อฟื้นขึ้นมา มันก็คุ้มที่พ่อจะต่อว่าหนู"

จากนั้นเธอก็เริ่มหัวเราะทั้งที่มีน้ำตาไหลอาบแก้ม

น้ำตาที่เอ่อล้นในดวงตาของเธอทำให้ใบหน้าของพ่อค่อย ๆ เบลอ

ลู ชินจิน ที่ยืนนอกประตูได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ ริมฝีปากบางของเขาเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง

เขาผลักประตูให้เปิดและเดินเข้าไปในห้องทันที เมื่อผลักเข้าไปเขาก็เห็นเธอที่นั่งอยู่ข้างเตียงกำลังร้องไห้

ภาพที่เห็นมันทำให้หัวใจของเขาปวดร้าว เขาจึงเดินไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

เขาไม่ได้พูดอะไรและเพียงกอดเธอไว้เงียบ ๆ ปล่อยให้เธอร้องไห้ออกมาดัง ๆ ในอ้อมแขนของเขา

อารมณ์บางอย่างถูกซ่อนไว้นานเกินไป เมื่อปัญหาทุกอย่างสงบลง ในที่สุดพวกเขาก็สามารถปลดปล่อยมันออกมาได้

หลังจากพวกเขากลับมาจากโรงพยาบาล ก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว เมื่อพวกเขามาถึงบ้าน ป้าอู ก็เดินมาหาพวกเขาเพื่อรายงานว่า เซิน โมเฟย และคนอื่น ๆ กำลังรออยู่

ทัง โรลชูว รีบเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น และก็ตระหนักได้ว่าบรรยากาศในห้องมันค่อนข้างแปลก