คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 647

ก่อนที่ผู้อาวุโสเซินจะแต่งตั้งหลานสะใภ้ สิ่งเดียวที่ทำให้ ซอง อันยีมั่นใจก็คือ ความจริงที่ว่าโมเฟยรักเธอ

ซู เหวินจิงเหมือนถูกฉีกหน้ากลางสี่แยก จ้องมองที่เธออย่างดุเดือด “คุณซอง คุณชอบเป็นมือที่สาม หรอ?”

“มือที่สาม?” ซอง อันยีเลิกคิ้ว เธอยิ้มเยาะเย้ยขึ้นมา “โมเฟย เขาไม่ได้คบคุณ แล้วฉันจะเป็นมือที่สามได้ยังไง”

ซู เหวินจิงเหล่ตาของเธอและพูดอย่างเย็นชาว่า “โมเฟยกับฉันหมั้นกันแล้วนะ คุณพูดอย่างนั้นหมายถึงว่าฉันเป็นมือที่สามอย่างนั้นเหรอ?”

หน้าของ ซอง อันยีซีดไปสักพัก แล้วก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เธอยิ้ม “คุณซู คุณคิดว่าคู่บ่าวสาวจะแต่งงานกันอย่างแน่นอนหลังการหมั้นของพวกเขาเหรอคะ?”

ซู เหวินจิงจ้องไปที่เธอ “ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ?”

“ไม่แน่นอน โมเฟยพาฉันมาที่นี่เพราะเขาต้องการเกลี้ยกล่อมคุณปู่ให้ยกเลิกการหมั้นนั้น”

เมื่อเธอได้ยินเรื่องแบบนี้ ตาของซู เหวินจิง เธอก็โตเป็นประกาย สายตาของเธอบ่งบอกว่าเธอไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด

ซอง อันยียิ้มต่อไป “คุณซู ฉันรู้สึกของคนมันบังคับกันไม่ได้หรอกนะคะ เพราะว่าโมเฟยไม่รักคุณ การหมั้นจะมีดีอะไร คุณคิดว่าคุณจะมีความสุขหลังจากแต่งงานเหรอคะ?”

ซู เหวินจิงรู้ดีว่าโมเฟยไม่ได้รักเธอ แต่เธอก็ยังต้องการเสี่ยงโชค เมื่อพวกเขาแต่งงานแล้วก็เขาอาจจะค่อย ๆ รักกันก็ได้ พวกเขาสามารถพัฒนาพวกเขาอย่างช้า ๆ ในปีต่อ ๆ ไป เขาอาจจะเจอเสน่ห์ของเธอและตกหลุมรักเธออย่างแน่นอน

เธอก็หวังว่าจะพึ่งพาโชคชะตาให้เป็นแบบนั้น แต่ความหวังของเธอได้พังทลายลงเพราะผู้หญิงคนนี้

เธอเสียใจ แต่เธอก็ไม่ยอมที่จะเสียผู้ชายที่เธอรักมาหลายปีไปหรอก!

ซู เหวินจิงหลับตาและหายใจเข้าลึก ๆ เธอข่มอารมณ์ของเธอแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอเห็นคนสองคนกำลังเดินลงบันไดและตาของเธอก็เป็นประกาย ทันใดนั้นเธอก็เอื้อมมือออกไปผลัก ซอง อันยี

ซอง อันยีจับได้ทัน มือของเธอจับแขนของ ซู เหวินจิงตามสัญชาตญาณ โชคดีที่เธอไม่ตกอยู่ในอันตรายจริง ๆ เธอพยายามยืนให้มั่น แต่ ซู เหวินจิงสูญเสียความสมดุลของเธอ

“เหวินจิง!” เสียงที่แก่ชราและตื่นตระหนกดังมาจากข้างหลังเธอ

ซอง อันยีจ้องมองด้วยความตกตะลึง ซู เหวินจิงล้มลงกับพื้นในทันใด “เธอไม่ใช่คนที่ผลักฉันก่อนเหรอ ทำไมตอนนี้เธอถึงรู้สึกตัวสั่น?

“เกิดอะไรขึ้น?”

ซอง อันยีมึนงง เธอไม่เข้าใจสถานการณ์เลย

“อันยี เป็นไรไหม?”

ในขณะนี้ เสียงที่คุ้นเคยและดังขึ้นในหูของเธอ ซอง อันยีค่อย ๆ หันหน้าของเธอไปที่ต้นเสียง เธอจ้องเข้าไปในดวงตาที่เป็นกังวลและพยายามฝืนยิ้ม เธอส่ายหัวและพูดว่า "ฉันไม่เป็นไรค่ะ"

ซู เหวินจิงซึ่งนั่งอยู่บนพื้นเห็น เซิน โมเฟยเข้ามาใกล้ เธอส่งสายตาที่อ้อนวอนของเธอ เธอคิดว่าเขาจะช่วยเธอขึ้น แต่เธอแปลกใจที่ ซอง อันยีเป็นคนที่เขาเป็นห่วงมากกว่า

เธอมองดูพวกเขาด้วยความหึงหวง ไม่อาจระงับความรู้สึกของเธอได้

“ไอหลานโง่ แกไม่เห็นเหวินจิงนั่งอยู่บนพื้นหรอ แกควรจะช่วยเธอขึ้นก่อน เห็นไหม” ผู้อาวุโสเซินตีไม้เท้าเข้าที่หลังของเซิน โมเฟย โมเฟยแสยะยิ้มด้วยความเจ็บปวดและสูดหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นจึงเข้าไปช่วย ซู เหวินจิงอย่างเชื่อฟัง

ทันทีที่เธอลุกขึ้นเขาก็เอามือของเขาออก ทว่า ซู เหวินจิงยังคงคว้าแขนของเขาไว้แน่น

เขาขมวดคิ้วและหันไปมอง ซู เหวินจิง