คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 653

เมื่อตะวันลับขอบฟ้า

ณ ร้านอาหารรอยัล ไดนาสตี้ ไฮท์ แสงสีสันระยิบระยับของไฟดวงเล็กใหญ่ที่ถูกประดับไว้ส่องแสงไปทั่ว เสริมด้วยเสียงเปียโนไพเราะ และกลิ่นหอมของอาหารรสเริศ ที่ทำให้บรรยากาศอาหารค่ำนั่นผ่อนคลายอย่างลงตัว

โรลชูหั่นเนื้อสเต๊กนุ่มเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วใช้ซ้อมกดลงบนเนื้อนำเข้าริมฝีปากของตน ร่างบางค่อย ๆ เคี้ยวเนื้อแสนอร่อย ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นมองใบหน้าหล่อของแฟนหนุ่มอย่างมีความสุข เมื่อสัมผัสได้ถึงรสชาติที่หวานลิ้นของเนื้อตรงหน้า

แสงสีเหลืองที่ส่องผาดผ่านสันจมูกโด่ง ขลับให้ใบหน้าหล่อเหลาของคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม โดดเด่นและคมเข้มมากขึ้นกว่าเดิม

โรลชูวกลืนเนื้อชิ้นเล็กลงคอ พลางเอ่ยถาม “ชินจิน มันจะไม่มีปัญหาใช่ไหม ถ้าเราไม่กลับไปที่ตระกูลลู?”

ชินจินเลิกคิ้ว ก่อนจะยิ้มออกมา “ไม่เป็นไรหรอก”

ใบหน้าสวยพยักตอบแล้วไม่ถามอะไรอีก ถ้าชินจินว่าโอเค ทุกอย่างก็โอเค

ไม่นานโรลชูวก็เปลี่ยนเรื่องคุย “ฉันเลือกเซิน เฉียน ให้มาเล่นบทบทนางเอกในหนังของเรา”

“เซิน เฉียน?” ชินจินประหลาดใจ “คุณหมายถึงนักแสดงจากเครือทังไห่น่ะเหรอ?”

โรลชูวตอบกลับเสียงเบา “ก็ เซิน เฉียนคนนั้นที่เคยช่วยฉันไว้นั่นแหละ”

“ผมรู้” ชินจินยิ้มตอบ “ผมแค่ตกใจที่คุณเลือกเธอเฉย ๆ”

“ห๊ะ?” คิ้วเรียวเริ่มขมวดมุ่น “อย่าบอกนะว่า คุณคิดว่าฉันจงใจเลือกเธอเพราะรู้จักเธอน่ะ?”

ร่างสูงยิ้มขำ “ผมไม่สบประมาทความสามารถของคุณหรอกน่า”

ได้ยินแบบนั้นโรลชูวก็หัวเราะออกมาทันที “ซึ้งใจที่สุดเลย”

สองร่างสบตากันแล้วยิ้มให้อีกฝ่ายด้วยความสุขล้น แววตาวิบวับที่ส่งผ่านสายตาให้กันนั้นสว่างไสวยิ่งกว้างดวงดาวนับล้านบนท้องฟ้ายามราตรีเสียอีก

…

พอเห็นเซียงเจิ้ง ร่างทั้งร่างของซอง อันยี ก็ชะงักไป เธอไม่คิดว่าเขาจะมายืนรอหน้าทางเข้าที่พักทางแบบนี้

“เขาใช่คนที่คุณเคยรัก แล้วลืมไม่ได้ใช่ไหม?”

เซิน โมเฟยปรายตามองอีกผ่านทางกระจกรถ

“ลืมไม่ได้งั้นเหรอ?” ริมฝีปากบางยิ้มขืน “ไม่ใช่ว่าลืมไม่ได้ ฉันแค่ไม่ได้เห็นหน้าเขามานานแล้ว”

“โอเค เป็นคำอธิบายที่ดูฝืน ๆ นะ”

“ไหนว่าหมอนั่นชอบทำเหมือนคุณเป็นคนแปลกหน้าไง? แล้วทำไมเขาถึงมาหาคุณถึงที่นี่ได้ล่ะ?” ร่างสูงหันกลับมาถามแฟนสาว

“ล่าสุดที่เจอเขา ก็เป็นตอนที่ฉันไปเยี่ยมพ่อในคุก เขาเป็นฝ่ายเข้ามาทักทายฉันก่อน” ว่ากันตามจริง ซอง อันยีเริ่มเห็นการเปลี่ยนแปลงของชายคนนั้น

โมเฟยเลิกคิ้วข้างหนึ่ง ทว่าไร้ซึ่งเสียงตอบรับ ใบหน้าหล่อหันกลับไปมองเซียงเจิ้งที่อยู่ด้านนอกอีกครั้งอย่างใช้ความคิด

มือยางเปิดประตูรถแล้วก้าวลงไป ตากลมมองไปยังเซียงเจิ้ง ริมฝีปากเม้มแน่น ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินเข้าไปช้า ๆ

“ทำไมจู่ ๆ ถึงมาที่นี่?” ร่างเล็กหยุดเดินพลันถามออกไป

ชายหนุ่มมองไปยังโมเฟยที่อยู่ในรถ พลางเอ่ยตอบเสียงเรียบ “ฉันเป็นห่วงเธอ เลยลองมาดู”

‘เป็นห่วงเธอเหรอ?’

“คุณเห็นข่าวในเน็ตใช่ไหม?” เธอถาม

“ใช่” เซียงเจิ้งตอบพร้อมหันไปมองโมเฟยอีกครั้ง พลันเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ “เธอโอเคจริง ๆ ใช่ไหม? ครั้งนี้ข่าวมันแพร่กระจายไปทั่วเลย”

“ฉันโอเค” อันยีส่ายหัวแล้วยิ้ม “ขอบใจที่เป็นห่วงนะ”

เซียงเจิ้งฝืนยิ้มตอบ

แล้วความเงียบก็เข้ามาแทนที่บทสนทนาเมื่อครู่ ด้วยเหตุผลบางอย่าง ต่างฝ่ายต่างรู้สึกอึดอัดราวคนแปลกหน้า

ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วทั่งคู่ต่างเป็นเพื่อนกันมาก่อน ถึงแม้จะมีเรื่องแย่ ๆ เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา แต่ความเป็นเพื่อนก็ไม่เคยจางหาย

พอคิดแบบนั้น ซอง อันยีก็ส่งยิ้มบางให้อีกคน “พี่ชิงยู๋..”

“อันยี…”