คำพูดของป้าซองทำเอา หลัว ชิงยู๋ชะงักไป แต่ก็รีบปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม ชายหนุ่มส่งยิ้มกลับไปให้ “ขอบคุณที่เข้าใจนะครับ ป้าซอง”
ป้าซองกระชับมือหลานชายและยิ้มตอบ “ป้าดีใจนะที่เธอกลับมาหาเรา”
ลุงซองเองก็พูดเสริมเช่นกัน “ใช่ นี่มันก็ผ่านไปหลายปีแล้ว แต่ลุงก็รอให้เธอกลับมาเยี่ยมหาเราบ้าง”
“คุณลุงคุณป้า หลังจากนี้ผมจะมาหาบ่อย ๆ นะครับ”
ขณะที่พูดชายหนุ่มก็แอบปรายตาไปยัง ซอง อันยีที่ยืนเงียบอยู่ไม่ไกล ส่วนหญิงสาวนั้นก็ได้แต่เลิกคิ้วประหลาดใจเล็กน้อย
ป้าซองขอให้ชิงยู๋อยู่ทานมื้อค่ำด้วยกัน ทว่าตลอดเวลาที่ครอบครัวต่างสังสรรค์อยู่นั้น กลับแทบไม่ได้ยินสองหนุ่มสาวคุยกันเลยก็ว่าได้ มีเพียงแค่ถามคำตอบคำเท่านั้น
ทำให้บรรยากาศของมื้อค่ำในคืนนี้ดูอบอุ่นแต่ก็ปนความอึดอัดแปลก ๆ
หลังจากนั้นคนเป็นแม่ก็เอ่ยปากบอกลูกสาวให้ลงไปส่งหลานชาย
“พี่ชิงยู๋ ขับรถดี ๆ นะคะ” พอพูดจบ ร่างบางก็หมุนตัวเตรียมเดินกลับเข้าบ้าน
“อันยี” เสียงทุ้มเรียกไว้
เธอหันกลับมามองคนเรียกพร้อมเลิกคิ้วสงสัย
ร่างสูงตรงหน้าเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “เซิน โมเฟยไม่เหมาะกับเธอหรอก”
ริมฝีปากบางเม้มแน่นทันที ทว่าไม่ได้โต้ตอบกลับไป
เสียงเข้มยังคงพูดต่อ “ตระกูลเซินจะไม่มีวันยอมให้เธอคบกับเซิน โมเฟย แล้วความสุขที่เธอต้องการก็จะไม่มีวันได้รับจากคนตระกูลนี้”
พลันคิ้วเรียวก็ขมวดแน่น ใบหน้าสวยเริ่มไม่สบอารมณ์ “พี่ชิงยู๋ คุณรู้จักตระกูลเซินกับ เซิน โมเฟยดีขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม