คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 701

ซิงฉีนั่งลงบนโซฟาและจ้องมองเซา เสี่ยวหวัน ด้วยสายตาที่เป็นประกาย รู้ได้เลยว่าสีหน้าของเธอนั้นเปลี่ยนแปลง

จากที่ เสี่ยว ซองดูแล้วเขาสังเกตเห็นว่า เซา เสี่ยวหวัน เป็นคนที่ฉลาดเกมส์โกงมาก เธอชอบหลีกเลี่ยงคำถามที่ยากที่จะตอบ ทุกคำตอบของเธอมันเป็นคำตอบเท็จ แต่มันก็ฟังดูเหมือนว่าเธอกำลังพูดเรื่องจริงอยู่

นี่เป็นผลทำให้เขาคิดว่าคดีนี้มันยาก

“คุณเซา ผมจะถามคำถามสุดท้ายกับคุณ คุณต้องตอบคำถามนี้อย่างตรงไปตรงมา หากเราพบว่าคุณกำลังปิดบังความจริง ทางเรามีสิทธิ์ที่จะจับกุมคุณในข้อหาไม่ให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ”

เสี่ยว ซองมอง เซา เสี่ยวหวันด้วยสายตาเฉียบขาด เสียงอ่อนโยนของเขาเต็มไปด้วยน้ำเสียงตำหนิ

เซา เสี่ยวหวันยิ้ม “เจ้าหน้าที่ซอง ทำไมคุณพูดแบบนั้น ฉันก็ตอบคำถามของคุณอย่างตรงไปตรงมาตลอดนี่”

เสี่ยว ซองยิ้มจาง ๆ “คุณเซา ผมมีความสามารถในการแยกความแตกต่างระหว่างความจริงกับความเท็จ ตอนนี้คุณมีทางเลือกเดียวเท่านั้น คือต้องตอบตามความจริง”

เซา เสี่ยวหวันพยักหน้า "ตกลง ถามมาเลย"

เสี่ยว ซองก้มลงมองแฟ้มบันทึกคดีและเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย และเงยหน้าขึ้นไปมองเธอ "คุณเซา คุณรู้จักคนที่ชื่อ เสวีย จือกังหรือไม่?"

เซา เสี่ยวหวันคิดว่าเขาจะถามในเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคดี เธอไม่คิดว่าจู่ ๆ เขาจะถามคำถามแบบนี้ออกมา มันทำให้เธออึ้งไปชั่วขณะ

เมื่อเห็นดังนั้น เสี่ยว ซอง จึงพูดย้ำไปอีกครั้ง "คุณเซา คุณรู้จัก เสวีย จือกังหรือไม่?"

เซา เสี่ยวหวันตั้งสติ และส่ายหัวออกไปเพื่อปฏิเสธ “ไม่ ฉันไม่รู้จัก”

“คุณไม่รู้จักเขา คุณแน่ใจแล้วใช่ไหม?” เสี่ยว ซองถามด้วยความสงสัย

ดูเหมือนว่าเธอต้องการทำแบบนี้ตลอดไป ถ้าเธอต้องการอย่างนี้ เขาก็ไม่จำเป็นต้องไปเปลืองน้ำลายพูดอะไรอีก

ดังนั้น ซิงฉีจึงเม้มริมฝีปากของเขาอย่างไม่แยแส "ถ้างั้นคุณเซาได้โปรดจำประโยคที่คุณพูดเอาไว้ด้วย"

ซิงฉีเดินออกไปพร้อมกับคนของเขา ไม่นานหลังจากนั้น กู โรลโรลก็รีบเดินเข้าไปในห้อง และถามอย่างกระวนกระวายใจ “แม่คะ เป็นยังไงบ้าง? พวกเขาได้พูดอะไรเกี่ยวกับฉันไหม?”

เซา เสี่ยวหวันทรุดตัวลงบนเก้าอี้ ราวกับว่าร่างกายของเธอถูกดูดพลังออกไปจนหมด

เมื่อโรลโรลเห็นภาพตรงหน้า เธอก็รีบเดินไปหาแม่ของเธอ "แม่เป็นอะไรไหม?"

"ไม่เป็นไร" เซา เสี่ยวหวันส่ายหัวอย่างอ่อนแรงและคว้ามือของ กู โรลโรลมากุมไว้ “โรลโรล พ่อของลูกพูดว่าอะไรบ้าง? เขาจะมาช่วยแม่ไหม?” กู โรลโรลกัดริมฝีปากของเธอ เมื่อเธอมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของแม่ เธอก็กัดริมฝีปากของเธออีกครั้ง และพยักหน้า “ค่ะ พ่อบอกจะช่วย”