คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 739

“ทิ้งโมเฟยไป และเธอก็คลอดเด็กออกมาได้ เมื่อถึงเวลา พาเด็กคนนั้นกลับมาที่ตระกูลเซิน แล้วเราจะทำเพื่อเธอ”

นั่นเป็นตัวเลือกเดียวที่ซ่ง ชิงเฟย และตระกูลเซินให้กับเธอ

“และถ้าฉันไม่ทำล่ะ?” ซอง อันยีถาม

ซ่ง ชิงเฟยยิ้ม “งั้นตระกูลเซิน คงไม่ปล่อยเรื่องนี้ไว้แน่”

การต่อกรกับตระกูลเซิน เหมือนกับการทุบก้อนหินด้วยไข่ เธอและครอบครัวคงเป็นฝ่ายเดียวที่ลำบาก

ดังนั้นทำไมเธอถึงเลือกทางที่ตัวเองพ่ายแพ้กันล่ะ?

ซอง อันยีสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ฉันจะไม่มอบลูกของฉันให้กับตระกูลเซินแน่ ฉันจะเลี้ยงเขาด้วยตัวของฉันเอง”

“คุณซอง เธอคิดว่าเธอจะมอบชีวิตที่ดีให้กับลูกได้งั้นเหรอ?” ซ่ง ชิงเฟยกอดอก และมองไปที่เธออย่างสงบ

“ไม่ แต่ฉันคือแม่ของลูกฉัน เด็กจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีแม่”

“ไม่ต้องห่วง เหวินจิงจะเป็นแม่ของเด็กเอง และเธอจะดูแลเด็กเหมือนเป็นลูกของตัวเอง”

ดูเหมือนว่าพวกเขาได้วางแผนทุกอย่างเอาไว้แล้ว และเธอไม่มีตัวเลือกอีกต่อไป

ซอง อันยีพูดอย่างประชดประชันว่า “พวกคุณคงแน่ใจว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างที่คิดไว้สินะ”

หลังจากนั้น ท่าทีของเธอแข็งกร้าวขณะที่น้ำเสียงของเธอแน่วแน่ “แม่ของเด็กคนนี้คือ ฉันคนนี้เท่านั้น”

ซ่ง ชิงเฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณซอง ทำไมเธอถึงดื้อด้านที่จะทำแบบนี้? เด็กนั่นเป็นสายเลือดของตระกูลเซิน เธอคิดว่าตระกูลเซินจะปล่อยให้สายเลืดของตัวเองออกจากตระกูลไปงั้นเหรอ?”

ทัง โรลชูวเดินมาข้าง ๆ ซอง อันยี และกุมมือเธอก่อนที่จะยิ้มอย่างสบายใจให้ “อันยี เราอยู่นี่แล้ว”

ซอง อันยีที่ทนกลั้นน้ำตาไว้ ปล่อยโฮออกมาอย่างสะอึกสะอื้น พร้อมกับความเจ็บปวดทั้งหมดที่เธอได้รับได้พรั่งพรูออกมาให้ครั้งนี้

ทัง โรลชูวโอบกอดเธอที่เจ็บปวดใจอ และมองไปที่ซ่ง ชิงเฟย พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น น้ำเสียงแข็งว่า “เด็กคนนี้จะไม่ถูกมอบให้กับตระกูลเซิน และอันยีจะไม่แยกจากโมเฟย พวกเธอทั้งหมดลืมมันไปได้เลย”

“ใช่แล้ว” หยิง เสี่ยวเซียวส่งสายตาดูถูกไปยังซ่ง ชิงเฟย “พวกเธอมันช่างน่ารังเกียจ รู้อยู่ว่าอันยีรักเซิน โมเฟย และพวกเธอยังอยากจะจี้จุดอ่อนนี้ เพื่อให้เธอทิ้งโมเฟยไป น่ารังเกียจซะจริง! พวกเธอไม่เหมาะกับอะไรเลยนอกจากคำสบประมาท”

ซ่ง ชิงเฟยถ่มถุยกลับด้วยความโกรธ “น่ารังเกียจงั้นเหรอ? ฉันก็แค่บอกความจริงกับเธอ และปล่อยให้เธอเลือกตัวเองของตัวเอง มันก็แล้วแต่ว่าเธอจะทิ้งเขาหรือไม่ทิ้ง”

“ไร้สาระสิ้นดี! เธอพูดทุกอย่างเพราะรู้อยู่แล้วว่าเธอคงเลือกจะทิ้งเขา ก็ดี อย่างน้อยเธอก็ได้แสดงให้เห็นถึงตัวตนจริง ๆ ของเธอแล้ว น่าขยะแขยง!”