คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 759

หยิง เสี่ยวเซียววิ่งออกจากออฟฟิศทั้งน้ำตา จนพนักงานด้านนอกที่รู้จักเธอ ต่างพากันเลิกลั่กตกใจเพราะไม่รู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นด้านใน

ไม่นานข่าวนี้ก็ถึงหูของทัง โรลชูว

เสี่ยวเซียวร้องไห้เหรอ?

คิ้วเรียวขมวดแน่น คนแรกที่เธอนึกถึงคือเซียวเหยา ในหัวเริ่มครุ่นคิดว่าชายหนุ่มทำอะไรไม่ดีใส่เพื่อนตัวเองหรือไม่

นิ้วเรียวกดโทรออกหาเพื่อนรักหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีคนรับสาย

จนในที่สุดโรลชูวก็ตัดสินใจขึ้นไปหาลู เซียวเหยาที่ออฟฟิศ เมื่อใจเริ่มกระวนกระวายกลัวหยิง เสี่ยวเซียวเป็นอะไรไป

พอลิฟต์เคลื่อนตัวถึงชั้นทำงานของผู้จัดการสาขา ทันทีที่ประตูเหล็กเปิดออก นัยน์ตากลมก็ต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นหญิงสาวอีกคนที่ยื่นรอลิฟต์อยู่ด้านนอกตรงหน้าเธอ

โรลชูวขมวดคิ้วนิด ๆ แล้วเดินออกจากลิฟต์ทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากใบหน้าของหล่อน เธอคนนั้นหันมายิ้มทักทายให้ พลางเกินเข้าไปกดปุ่มด้านใน เมื่อประตูปิดลง ภาพตรงหน้าก็ตัดฉับเหลือเพียงประตูเหล็ก

โรลชูวยังคงยืนมองประตูลิฟต์ที่ปิดสนิทพร้อมระดมความคิด

ทางด้านลู เซียวเหยาที่เดินออกมาจากออฟฟิศก็ชักงะไปนิดเมื่อเห็นร่างของคนที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์ คิ้วเข้มเลิกสงสัย ก่อนจะก้าวฉับไปหาเธอทันที

“มาทำอะไรที่นี่อ่ะพี่?” เขาถามก่อน

เมื่อได้ยินเสียงของคนที่จะมาพบ ทัง โรลชูวก็หันไปถามทันควัน “ผู้หญิงเมื่อกี้เป็นใครเหรอ?”

ลู เซียวเหยาผงะ ไม่นานก็เข้าใจความคิดของโรลชูว ใบหน้าหล่อยิ้มบางตอบ “เพื่อนน่ะ”

เพื่อนเหรอ? หญิงสาวเลิกคิ้ว “ก่อนหน้านี้ เสี่ยวเซียวมาหานายใช่ไหม?”

“อืม”

“เธอเจอผู้หญิงคนนั้นไหม?”

“อืม”

ทัง โรลชูวหรี่ตามองน้องชายตรงหน้าอย่างเชือดเฉือน “เซียวเหยา อย่าบอกนะว่านายกับยัยนั่นมีอะไรกัน?”

ร่างบางลอบมองกริยาของชายหนุ่มตรงหน้าอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ย “นายกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลลูมาใช่ไหม?”

ลู เซียวเหยาพยักหน้า “ใช่ ผมไปที่นั่นมา”

“งั้นนายก็รู้แล้วสิ?”

“อืม”

โรลชูวมองหน้าเซียวเหยาอีกครั้ง พลันเอ่ย “ฉันขอโทษนะเซียวเหยา เรื่องนี้เป็นปัญหาของฉันกับชินจิน แต่นายกับเสี่ยวเซียวต้องมาโดนหางเลขไปด้วย”

ลู เซียวเหยายกยิ้มขืน “ไม่ต้องขอโทษหรอกพี่ ไม่ว่าจะโดนลากเข้ามาเอี่ยวด้วยหรือไม่ มันก็เป็นสิ่งที่ผมต้องเผชิญหน้า ตราบใดที่เกิดเป็นคนตระกูลลู ความทุกข์ทรมานนี้ก็ไม่มีวันจางหายได้หรอกครับ”

“นายตัดสินใจแล้วใช่ไหม?” โรลชูวโพล่งถามตรง ๆ ลู เซียวเหยาแค่ยิ้มตอบเท่านั้น

ทว่ารอยยิ้มนั่นช่างขมขื่นและสิ้นหวัง ส่วนโรลชูวที่เริ่มเข้าใจทุกอย่างก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ “เซียวเหยา มันไม่มีประโยชน์ที่จะการเจรจากับคนอย่างพ่อนายหรอก ยิ่งนายทำแบบนั้นท่านก็จะยิ่งได้ใจ ขณะเดียวกันก็ยิ่งเป็นการทำให้พี่ชายของนายตกเป็นรองในสถานการณ์นี้มากกว่าเดิม”