ความรักสีคราม นิยาย บท 1038

...

ณ ห้องโถงของสำนักงานที่ฮันน่าเคยนั่งทำงานอยู่ เสียงกรีดร้องดังขึ้นทำลายความเงียบลงทันที

“ว่าไงนะ? ฉันถูกไล่ออกหรอ? ทำไม?” เรจินาเสียสติไปแล้วหลังรู้ว่าตัวเองถูกไล่ออก เธอรู้สึกไม่มั่นคงทางอารมณ์เอามากๆ จนต้องสะบัดแขนไปมาราวกับกำลังจะบินขึ้นจากพื้นได้ในไม่ช้า

บ็อบค่อนข้างสะอิดสะเอียนกับการกระทำที่น่าขายหน้าของเธอ “หยุดทำท่าเหมือนลิงสักทีจะได้ไหม?” เขาพูดแขวะ

“พวกนั้นกล้าดียังไงมาไล่ฉันออก? ฉันไม่เคยทำอะไรให้บริษัทเสื่อมเสียเลยนะ! กล้าไล่ฉันออกแบบนี้ได้ยังไง!”

ความจริงที่ว่าเธอเพิ่งตกงานนั้นร้ายแรงมาก จนเธอไม่สนใจภาพลักษณ์ต่อหน้าบ็อบเลยแม้แต่น้อย

สีหน้าของเลสลีย์หดหู่ลงก่อนจะกล่าวขึ้นมาว่า “มันเป็นการตัดสินใจของคุณมอร์ริสัน ถ้าทำใจยอมรับไม่ได้ก็ควรจะไปหาเธอซะ จะมาก่อเรื่องที่นี่ทำไม?”

เรจินาเห็นว่าบ็อบกำลังจะอารมณ์เสียเช่นกันจึงรีบขอโทษทันที “ฉันขอโทษค่ะ ฉันตกใจมากจริงๆ…แต่ คุณมอร์ริสัน…”

อย่างแรก บ็อบไม่เคยชอบทัศนคติงี่เง่าของเธอเลย ยิ่งไปกว่านั้น เขารู้เบื้องลึกเบื้องหลังบางอย่างที่เกิดขึ้น สรุปก็คือ เรจินาจะไม่ได้กลับมาทำงานอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงไม่ตอบรับการแสดงใดๆ ก็ตามที่เรจินาพยายามสร้างขึ้น “โอเค เงียบซะ ผมต้องทำงาน คุณออกไปได้แล้ว” เขาตัดบทเรจินาอย่างไม่แยแส

“คำไล่” ของบ็อบค่อนข้างได้ผลดี เรจินารู้ว่าเขาไม่คิดจะช่วยเธอจึงออกไปเพราะทำอะไรไม่ได้

เธอตาแดงก่ำกัดฟันกรอด มีชื่อหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว ฮันน่า ยัง! เธอใช่ไหม? เธอต้องไปเกลี้ยกล่อมให้ฟาเบียนใช้เส้นสายบอกให้คุณมอร์ริสันไล่ฉันออกแน่ๆ! ฉันจะทำให้เธอสูญเสียทุกอย่างด้วยเหมือนกัน! สาบานเลย!

ความเกลียดชังก่อตัวขึ้นในใจเรจินา เธอสาปแช่งครอบครัวโคตรเหง้าของฮันน่าอยู่ในใจ

คนอื่นๆ ในสำนักงานจำต้องมาเห็นสภาพอันน่าสมเพชของเรจินา พวกเขาเริ่มพูดถึงสถานการณ์นี้ สายตาเย็นชาของผู้คนรอบข้างยิ่งทวีความโมโหของเธอมากขึ้น “มองหาอะไร? มีอะไรให้ดู? ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใคร?” เธอกรีดร้อง

ในขณะเดียวกัน กลับมาที่ห้องทำงานของวิเวียน ฮันน่าเพิ่งฟังและจดประเด็นที่วิเวียนคุยกับเธอ ทว่ากลับรู้สึกแปลกๆ กับเนื้อหาง่ายๆ แบบนี้ มันไม่มีประโยชน์เลยสักนิด...เธอเรียกฉันมาเพื่อคุยเรื่องนี้จริงดิ? สัญชาตญาณกลับบอกเธอว่ามันไม่ใช่แบบนั้น

ฮะ? นั่นคือสิ่งที่เธออยากรู้มาตลอดหรอ? ฉันเดาว่าหัวหน้าบรรณาธิการเองก็สงสัยว่าทำไมฉันถึงได้สัมภาษณ์ฟาเบียน