ความรักสีคราม นิยาย บท 107

ในขณะที่สร้อยคอแทบทั้งเส้นถูกสลักอย่างประณีต เห็นได้ชัดว่าคนที่สลักตัวอักษรนี้ไม่ชำนาญกับงานเครื่องประดับ ฝีมือค่อนข้างหยาบแต่อ่านได้—อีฟ

อีฟ...

คำพูดของนายท่านนอร์ตันดังก้องอยู่ในใจเธอขึ้นมาทันที เป็นเวลาสิบปีแล้ว นับตั้งแต่อีฟเวลินเสียชีวิต ตั้งแต่นั้นมาฉันคิดว่าฟินนิคคงจะไม่ตกหลุมรักใครอีกแล้ว

สร้อยคอเส้นนี้เป็นของผู้หญิงที่ชื่ออีฟเวลินหรือเปล่า

เธอเป็นใคร แฟนเก่าของฟินนิคหรือเปล่า เกิดอะไรขึ้นกับเธอ

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น วิเวียนอดไม่ได้ที่จะหยิบรูปถ่ายออกมาจากลิ้นชักด้วย

เมื่อเธอเห็นรูปถ่ายนั้น มือของเธอแข็งทื่อ

รูปถ่ายชายหนุ่มและหญิงสาวในช่วงวัยรุ่นตอนปลาย

วิเวียนจำชายหนุ่มได้อย่างง่ายดายว่าเขาคือฟินนิค

มันเป็นรูปถ่ายของฟินนิคเมื่อตอนที่เขาอายุน้อยกว่าตอนนี้มาก เขาดูไม่เหมือนผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ในตอนนี้ ในรูป เขาดูหล่อแต่เป็นหนุ่มน้อยและร่าเริงมากกว่า

หากฟินนิคในปัจจุบันเปรียบเป็นถ้วยชาขาวที่มีกลิ่นหอมและอ่อนละมุน ฟินนิคในตอนนั้นจะต้องเป็นวิสกี้ในแก้วที่เข้มข้นและทะนงตน แต่ยังคงมีหน้าตาที่ดูดีจนดึงดูดใครก็ตามที่มองมาแค่แวบเดียว

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่วิเวียนกังวลมากกว่าคือผู้หญิงในรูปภาพ

เธอสวย สวยจนแม้แต่วิเวียนก็ไม่อาจละสายตาจากเธอได้

เธอเคยคิดว่าแอชลีย์สวย แต่เมื่อเทียบกับผู้หญิงคนนี้ที่เป็นเหมือนดอกกุหลาบ แอชลีย์เป็นเพียงดอกคาร์เนชั่น มีบางอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นมีแต่แอชลีย์ไม่มี

สาวสวยคนนี้คือ... อีฟเวลินใช่ไหม เจ้าของสร้อยเส้นนี้หรือเปล่า

ความรู้สึกเจ็บปวดเพิ่มขึ้นในหัวใจของวิเวียน

ย้อนกลับไปตอนอยู่ในโรงเรียนประถม มันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับที่เธอเคยรู้สึกตอนที่ฮาร์วีย์เริ่มมีสติรู้ผิดชอบชั่วดีและย้ายเธอไปโรงเรียนเอกชนในที่สุด ครั้งแรกที่เธอเห็นแอชลีย์ เธอสวมชุดติดกันสวยงามในขณะที่ตัวเธอเองอยู่ในชุดเสื้อผ้าใช้แล้วที่เป็นของลูกชายเพื่อนบ้าน วิเวียนในเวลานี้รู้สึกวิตกกังวลแบบเดียวกัน

วิเวียนจมอยู่ในความคิดของเธอจนไม่ได้ทันได้สังเกตด้วยซ้ำว่าเสียงน้ำที่เปิดไหลในห้องน้ำหยุดลงแล้ว

จนกระทั่งเสียงที่เย็นชาและโกรธเคืองดังเข้ามาในหูของเธอ

“วิเวียน คุณทำอะไรอยู่น่ะ”

เมื่อวิเวียนได้สติกลับคืนมา เธอรู้สึกชาวาบราวกับถูกน้ำเย็นราดลงบนตัว เธอรีบลุกขึ้นยืนและเห็นว่าฟินนิคออกมาจากห้องน้ำแล้ว เขาอยู่ในชุดนอนและผมของเขายังเปียกอยู่ ดวงตาที่เย็นชาและแข็งกร้าวจับจ้องมาที่เธอ

วิเวียนยังคงถือสร้อยคอไว้ เธอตื่นตระหนก รู้สึกเหมือนเป็นขโมยที่ถูกจับได้ “ฟินนิค ฉัน- เอ่อ”

เธอพยายามอธิบายตัวเองอย่างละล่ำละลักขณะเก็บสร้อยคอกลับเข้าไปในลิ้นชัก แต่ด้วยความประหม่าของเธอ เธอทำสร้อยคอหล่น

สีหน้าของเธอซีดเผือด

มันเป็นสร้อยคอคริสตัล มันจะแตกถ้าตกลงบนพื้น

เธอย่อตัวลงไปเพื่อรับมันไว้ทันทีโดยไม่สนใจว่าแขนของเธอยังบาดเจ็บ วิเวียนรู้สึกได้ถึงบาดแผลที่ฉีกขาด แต่เธอไม่ได้สนใจอาการบาดเจ็บของตัวเองเลย

ถึงกระนั้นฟินนิคก็เร็วกว่าเธอ

เขาก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและย่อตัวลงรับสร้อยคอไว้ได้ก่อนที่มันจะตกลงพื้น

ด้วยเหตุนี้ วิเวียนจึงคว้าได้เพียงอากาศแทนสร้อยคอ เธอถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นว่าสร้อยคอนั้นปลอดภัย

ยังไม่ทันที่เธอจะถอนหายใจเสร็จ เธอก็ได้ยินเสียงเยือกเย็นของฟินนิคดังอยู่เหนือหัวของเธอ

“วิเวียน คุณช่วยอธิบายให้ผมฟังได้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไร”

หัวใจของเธอเต้นระรัว เมื่อเธอเงยศีรษะขึ้น เธอเห็นฟินนิคจ้องมองเธออย่างเย็นชาขณะที่ถือสร้อยคอ

เมื่อเธอสบตาเขา หัวใจของเธอเจ็บปวดราวกับถูกค้อนทุบ

เธอไม่เคยคิดว่าฟินนิคจะมองเธอแบบนี้

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อนและฟินนิคก็ไม่ได้สนใจเธอ แต่เขาไม่เคยแสดงสีหน้าแบบนี้ใส่เธอเลย

แววตาเย็นชาที่เขามองมาแสดงให้เห็นถึงความรังเกียจและความเกลียดชัง

ริมฝีปากของวิเวียนสั่นเทาก่อนจะกระซิบในที่สุด “ฉันขอโทษ ฉันเห็นคุณเอาแต่เหม่อตอนที่มองดูสร้อยคอ ฉันเลยอดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็น...”