ความรักสีคราม นิยาย บท 1128

“นี่มันมากเกินไปแล้วนะ! ตระกูลแบล็กวูดใจร้ายจริงๆ ที่ทิ้งวินสันไว้โดยไม่มีใครมาดูแล” ฮันน่าบ่นอย่างขุ่นเคือง

พูดจบเธอก็รีบตรงไปนั่งข้างวินสันแล้วพึมพำกับตัวเองพลางลูบแก้มที่น่าเอ็นดูของเขา “นายทุกข์ทรมานมามากแล้ว ฉันนึกภาพไม่ออกเลยว่านายอยู่รอดในครอบครัวชั่วร้ายแบบนี้มาได้ยังไงตั้งหลายปี”

ฮันน่าเสียใจกับความจริงที่ว่ามีสมาชิกในตระกูลแบล็กวูดหลายคนที่จ้องจะทำร้ายวินสัน อันที่จริงคนพวกนั้นรอให้เขาถูกโรคร้ายกัดกินแทบไม่ไหว ถ้าไม่ใช่เพราะว่าวินสันยังคงสำคัญกับลีโออยู่ เขาก็คงถูกวางแผนกำจัดไปตั้งนานแล้ว

ฮันน่าลูบวินสันด้วยมือเรียว ดวงตาแดงก่ำขณะจ้องมองน้องชายที่อ่อนแอของเธอ

“ไม่ต้องกังวลนะ คุณยังมีผมอยู่ข้างๆ วินสันจะไม่เป็นไร” ฟาเบียนปลอบฮันน่าเมื่อเห็นเธอร้องไห้

เธอพยักหน้าให้ฟาเบียนก่อนจะเฝ้าดูวินสันต่อเงียบๆ

เวลาผ่านไปนานก่อนที่ฟาเบียนจะทำลายความเงียบของห้องลงในที่สุด “มันดึกแล้ว ไปกินข้าวเย็นกันเถอะ ไม่ต้องกังวลนะ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป วินสันจะค่อยๆ ดีขึ้น”

ฮันน่ามองดูวินสันที่กำลังหลับอยู่ก่อนจะพึมพำ “พักให้สบายนะวินสัน พรุ่งนี้ฉันจะปลูกถ่ายไขกระดูกให้นาย ไม่นานก็จะหายแล้ว”

หลังจากนั้น ฮันน่าก็เรียกพยาบาลมาและกำชับให้ช่วยดูแลวินสัน เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยจึงหยิบเงินสดปึกหนึ่งยัดใส่มือพยาบาลก่อนจะเดินออกไป

เธอยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าครั้งแรกที่ได้เจอน้องชายแท้ๆ คือตอนที่เขากำลังจะตาย โชคดีที่เธอโผล่มาได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้น...

“อย่ากังวลเกินไปเลย เขาจะต้องปลอดภัย” ฟาเบียนปลอบโยนเบาๆ พลางดึงฮันน่าเข้ามากอด