ความรักสีคราม นิยาย บท 117

เสียงต่ำของเขาฟังดูกระตุ้นความรู้สึกทางเพศมากกว่าปกติ ทำให้ร่างกายของวิเวียนเร่าร้อนขึ้นเช่นกัน เธอพูดตะกุกตะกัก “ไม่... อย่า...”

"ทำไมล่ะ" ฟินนิคก้มตัวลงขบติ่งหูของเธอและกระซิบว่า “ครั้งสุดท้าย คุณพูดว่าตกลง”

ลมหายใจของเขาทำให้วิเวียนจั๊กจี้ที่หู และการหยอกเย้าของเขาเกือบจะเกลี้ยกล่อมเธอได้สำเร็จ อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดของเธอยังคงบอกเธอว่าอย่าทำ

ไม่มีทาง

มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา

ก่อนหน้านี้ในบ้านพักของนอร์ตัน เธอเคยอนุญาตให้ฟินนิคทำแบบนี้มาแล้ว แต่ถึงกระนั้นเธอยังรู้สึกว่าตอนนี้มันไม่เหมือนกัน

เธอตกลงกับเขามาตั้งแต่แต่งงานกันแล้วว่าเธอไม่รังเกียจที่จะมีลูกกับเขาแม้ว่ามันจะเป็นการแต่งงานที่ปราศจากความรักก็ตาม ไม่ว่าอย่างไร มันถือเป็นหน้าที่ของเธอในฐานะภรรยาของเขาด้วย

ในตอนนี้ เธอไม่สามารถตัดสินใจได้อย่างใจเย็นอีกต่อไปโดยที่ไม่มีอารมณ์เข้ามากดดัน

เธอรู้แล้วว่าตอนนี้เธออาจมีความรู้สึกกับเขา——ความรู้สึกที่เธอไม่ควรมี วิเวียนไม่กล้าที่จะยินยอมมอบกายให้กับเขาอย่างเปิดเผย เธอเกรงว่าจะตกหลุมรักเขาและทนไม่ได้ที่จะทิ้งเขาไปในอนาคต

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอผลักเขาออกไปอย่างสุดกำลังและให้เหตุผลว่า “แม่ของฉันอยู่ที่บ้านด้วย คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ...”

ฟินนิคก้มหน้าลงและเหลือบมองเข้าไปในดวงตาที่สดใสของวิเวียนอย่างสับสน มันเหมือนกับเป็นการปลุกให้เขาได้สติขึ้นมา

ไม่มีอะไรน่าผิดหวังมากไปกว่าการที่คนหนึ่งคนสูญเสียความปรารถนาอันแรงกล้าของเขา ในขณะที่อีกคนยังยึดมั่นในเหตุผลและปฏิเสธความต้องการของเขา

เมื่อคิดได้ว่าวิเวียนคงยังไม่พร้อมซึ่งเป็นผลจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน ฟินนิคจึงถอยหลังไปเพื่อให้เธออยู่ห่างจากเขา

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะอดหยากปากแห้งถึงขนาดนี้ เขาต้องอดทนและควบคุมความต้อง การทางเพศของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นเรื่องผู้หญิงคนนี้ซึ่งเขาพบว่ามีเสน่ห์อยู่ตลอดเวลา

ลืมมันไปเถอะ

เพราะว่าเธอได้รับบาดเจ็บ ฉันจะปล่อยผ่านไปก่อน