ความรักสีคราม นิยาย บท 118

วิเวียนใจอ่อนลง และเธอรู้สึกประทับใจ

เธอหลับตาลงเพื่อไม่ให้เขาอ่านความรู้สึกของเธอได้

ฟินนิค...

ทำไมคุณถึงดีกับฉันเหลือเกิน

ฉันกลัวว่า..ฉันอาจจะตกหลุมรักคุณ...

หลังจากอาบน้ำเสร็จ วิเวียนและฟินนิคก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่น เธอรู้สึกแย่ที่ฟินนิคเปียกไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอไปที่ตู้เสื้อผ้าและเลือกชุดกีฬาขนาดใหญ่ให้เขา แต่ก่อนที่เธอจะส่งเสื้อผ้าให้เขา เธอถามเขาอย่างหยั่งเชิงอีกครั้งว่า “คุณแน่ใจหรือเปล่าว่าต้องการอยู่ที่นี่กับฉัน”

“แน่นอน” ฟินนิคตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไรนักและหยิบเสื้อผ้าจากมือวิเวียน “คุณไม่ต้องดูแลแม่ของคุณเหรอ คุณจะทำได้ยังไงเมื่อคุณยังบาดเจ็บอยู่ ผมคิดว่าผมควรอยู่ที่นี่เพื่อดูแลพวกคุณทั้งสองคน”

“คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น” วิเวียนยืนกรานเพราะเธอไม่ต้องการให้เขาอยู่ต่อ “ฉันทำคนเดียวได้”

“คุณทำคนเดียวได้เหรอ” ฟินนิคเลิกคิ้ว “คุณจำเป็นต้องให้ผมช่วยตอนอาบน้ำ คุณแน่ใจนะว่าทำเองคนเดียวได้”

คำพูดของเขาแค่นี้ทำให้วิเวียนนึกถึงเหตุการณ์ในห้องน้ำ เธอหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีและลืมที่จะโต้แย้งคำพูดของเขา

หลังจากนั้นไม่นาน เธอได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของฟินนิคขณะที่เขาเดินไปที่ห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าที่เธอส่งให้

วิเวียนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที เธอรู้สึกเหมือนว่าเขาแกล้งหลอกให้เธอเชื่อตามที่เขาพูด และดูเหมือนว่าเธอยินยอมไปโดยปริยายที่จะให้เขาค้างคืนด้วย

ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องน้ำ จู่ๆ ฟินนิคก็มีความคิดแวบหนึ่งขึ้นมา และพูดว่า “ถ้าคุณไม่ต้องการให้ผมอยู่ที่นี่ คุณก็แค่ตามผมกลับบ้านแทนก็ได้”

พูดจบ เขาเดินเข้าห้องน้ำไป

ฟินนิคต้องอาบน้ำเย็นเพื่อเอาชนะแรงกระตุ้นทางเพศที่ร้อนรุ่มอยู่ในตัวเขา

เมื่อเขากลับมาที่ห้องนอน เขาเห็นวิเวียนนอนอยู่บนเตียง

เตียงเล็กและเธอก็ขดตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง หลังจากเข้าไปในห้องนอน ฟินนิคไม่สามารถทนได้อีกต่อไปเขากอดเธอโดยเอาแขนโอบไว้รอบเอว

"ทำไมคุณต้องไปนอนซุกอยู่ตรงนั้นด้วย" เขากระซิบข้างหูของเธอว่า “ฝั่งนี้มันมีที่ว่างมากกว่าไม่ใช่เหรอ”

ไม่นานเขาก็ปิดไฟและหลับตาลง หลังจากถูกทรมานมาทั้งวัน เขาก็หมดแรง กลิ่นหอมของเส้นผมของวิเวียนทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

จะว่าไป นี่เป็นข้อดีอย่างหนึ่งของเตียงที่เล็กกว่า

ไม่นานนักฟินนิคก็หลับไป ในขณะที่วิเวียนได้ยินเสียงหายใจที่สม่ำเสมอของเขา ตัวเธอกลับต้องใช้เวลานานมากกว่าจะหลับไปในอ้อมแขนของเขาได้

เธอค่อยๆ หันกลับมา เธอใช้เวลาพินิจพิจารณาหน้าตาที่หล่อเหลาของเขาไล่ลงไปจนถึงตอซังของเคราที่คาง

ในเวลานั้น เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงกว่าปกติ

ดวงตาของเธอเศร้าหมองลง เธอหลับตาลงด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง

วิเวียน เธออาจต้องยอมรับว่าเธอตกหลุมรักเขา

ฉันหมดหวังในความรัก...

แม้ว่าจะเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว แต่ผู้คนจำนวนมากในเมืองซันไชน์ก็ยังไม่หลับไม่นอน

หลังจากฟาเบียนเสร็จงาน เขาก็ลากร่างที่อิดโรยของเขากลับไปยังที่พักที่เขาเช่าอยู่ถัดจากบริษัทนิตยสาร

เขาไม่ชอบอาศัยอยู่ที่บ้านพักของตระกูลเพราะเขาต้องเผชิญหน้ากับพ่อและปู่ของเขา เขาจึงตัดสินใจเช่าอพาร์ตเมนท์แทน

ประตูลิฟต์เปิดออก เขากำลังจะก้าวออกมาเมื่อเห็นร่างเล็กๆ นั่งยองๆ อยู่หน้าห้องของเขา

เขาตกตะลึงและแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง “แอชลีย์ นั่นคุณใช่ไหม”

แอชลีย์อยู่ที่หน้าประตูห้องเขาจริงๆ

เมื่อได้ยินเสียงของเขา แอชลีย์เงยหน้าขึ้นมอง เธอตาแดงเพราะร้องไห้มาก่อนหน้านี้ และเธอดูน่าสงสารมากเหลือเกิน

“ฟาเบียน คุณกลับมาแล้ว” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร “ฉันรอคุณมานานมากและฉันโทรหาคุณไม่เคยได้...”

“คุณตามหาผมทำไม” ฟาเบียนขมวดคิ้วและรีบพยุงเธอขึ้น “ผมทำงานล่วงเวลาและแบตเตอรี่โทรศัพท์ของผมหมด เข้าไปคุยกันข้างในกันเถอะ”

เมื่อเข้าไปในอพาร์ตเมนท์ แอชลีย์ก็โผเข้าหาฟาเบียนหลังจากที่เขาปิดประตู

ฟาเบียนตัวแข็งทื่อและถามว่า “แอชลีย์ เกิดอะไรขึ้น”

น้ำตาของแอชลีย์เปียกเสื้อของเขาจนชุ่ม “ฟาเบียน คุณจะทิ้งฉันไหมคะ”

เธอไม่สามารถอธิบายความตื่นตระหนกที่เธอรู้สึกเมื่อได้ยินคำพูดของแชนนอน