ความรักสีคราม นิยาย บท 118

วิเวียนใจอ่อนลง และเธอรู้สึกประทับใจ

เธอหลับตาลงเพื่อไม่ให้เขาอ่านความรู้สึกของเธอได้

ฟินนิค...

ทำไมคุณถึงดีกับฉันเหลือเกิน

ฉันกลัวว่า..ฉันอาจจะตกหลุมรักคุณ...

หลังจากอาบน้ำเสร็จ วิเวียนและฟินนิคก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่น เธอรู้สึกแย่ที่ฟินนิคเปียกไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอไปที่ตู้เสื้อผ้าและเลือกชุดกีฬาขนาดใหญ่ให้เขา แต่ก่อนที่เธอจะส่งเสื้อผ้าให้เขา เธอถามเขาอย่างหยั่งเชิงอีกครั้งว่า “คุณแน่ใจหรือเปล่าว่าต้องการอยู่ที่นี่กับฉัน”

“แน่นอน” ฟินนิคตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไรนักและหยิบเสื้อผ้าจากมือวิเวียน “คุณไม่ต้องดูแลแม่ของคุณเหรอ คุณจะทำได้ยังไงเมื่อคุณยังบาดเจ็บอยู่ ผมคิดว่าผมควรอยู่ที่นี่เพื่อดูแลพวกคุณทั้งสองคน”

“คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น” วิเวียนยืนกรานเพราะเธอไม่ต้องการให้เขาอยู่ต่อ “ฉันทำคนเดียวได้”

“คุณทำคนเดียวได้เหรอ” ฟินนิคเลิกคิ้ว “คุณจำเป็นต้องให้ผมช่วยตอนอาบน้ำ คุณแน่ใจนะว่าทำเองคนเดียวได้”

คำพูดของเขาแค่นี้ทำให้วิเวียนนึกถึงเหตุการณ์ในห้องน้ำ เธอหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีและลืมที่จะโต้แย้งคำพูดของเขา

หลังจากนั้นไม่นาน เธอได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของฟินนิคขณะที่เขาเดินไปที่ห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าที่เธอส่งให้

วิเวียนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที เธอรู้สึกเหมือนว่าเขาแกล้งหลอกให้เธอเชื่อตามที่เขาพูด และดูเหมือนว่าเธอยินยอมไปโดยปริยายที่จะให้เขาค้างคืนด้วย

ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องน้ำ จู่ๆ ฟินนิคก็มีความคิดแวบหนึ่งขึ้นมา และพูดว่า “ถ้าคุณไม่ต้องการให้ผมอยู่ที่นี่ คุณก็แค่ตามผมกลับบ้านแทนก็ได้”

พูดจบ เขาเดินเข้าห้องน้ำไป

ฟินนิคต้องอาบน้ำเย็นเพื่อเอาชนะแรงกระตุ้นทางเพศที่ร้อนรุ่มอยู่ในตัวเขา

เมื่อเขากลับมาที่ห้องนอน เขาเห็นวิเวียนนอนอยู่บนเตียง

เตียงเล็กและเธอก็ขดตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง หลังจากเข้าไปในห้องนอน ฟินนิคไม่สามารถทนได้อีกต่อไปเขากอดเธอโดยเอาแขนโอบไว้รอบเอว

"ทำไมคุณต้องไปนอนซุกอยู่ตรงนั้นด้วย" เขากระซิบข้างหูของเธอว่า “ฝั่งนี้มันมีที่ว่างมากกว่าไม่ใช่เหรอ”

ไม่นานเขาก็ปิดไฟและหลับตาลง หลังจากถูกทรมานมาทั้งวัน เขาก็หมดแรง กลิ่นหอมของเส้นผมของวิเวียนทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

ฉันหมดหวังในความรัก...