ความรักสีคราม นิยาย บท 1205

“เชอะ ฉันไม่ได้ต้องการให้คุณดูแลเสียหน่อย” ฮันน่าอดไม่ได้ที่จะปั้นปึ่งใส่ฟาเบียน เธอมองว่าเขารักศักดิ์ศรีเหนือสิ่งอื่นใด คุณเพิ่งดึงฉันไปกอดอยู่หยกๆ แต่ตอนนี้มาบอกว่าดูแลคนอื่นไม่เก่ง

“ฮันน่า ผมจะพาพี่ไปเล่นว่าวที่สวนทันทีที่พี่หายดี” วินสันที่นอนอยู่ใกล้ๆ โพล่งออกมา

เขาพูดต่อ “ผมจำได้ว่าแม่บอกผมแบบนี้เสมอเวลาที่ผมร้องไห้ พอผมได้ยินก็จะหายเสียใจ แล้วพี่ล่ะฮันน่า? รู้สึกดีขึ้นไหม?”

ฮันน่าตกตะลึงเล็กน้อยกับวิธีที่วินสันปลอบเธอ แต่ก็ยังประทับใจ เธอตอบเขาพร้อมกับยิ้มหวาน “ตอนนี้พี่รู้สึกดีขึ้นมากเลยล่ะ เราจะไปเล่นว่าวในสวนด้วยกันนะ ทันทีที่เธอหายดี”

จากนั้นก็ไม่ลืมส่งสายตาปั้นปึ่งใส่ฟาเบียน คุณเห็นหรือเปล่า? คุณไม่ปลอบใจฉัน แต่คนอื่นปลอบ คุณน่ะไม่เอาไหนยิ่งกว่าเด็กหนุ่มคนนี้เสียอีก

ฟาเบียนแค่ยิ้มตอบและไม่พูดอะไร จากนั้นเก็บสมุดโน้ตขึ้นจากพื้นแล้วโยนลงถังขยะโดยไม่เหลือบแลแม้แต่วินาทีเดียว

ส่วนฮันน่าก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ เมื่อนึกถึงซาเวียร์ที่เป็นคนมอบมันเป็นของขวัญให้เธอ บังเอิญอะไรอย่างนั้นที่เขาทำสิ่งที่เราเกลียดที่สุด บางทีพระเจ้าคงไม่อยากให้เขาตามจีบเราอีก

คุณแจ็คสัน ฉันว่าเราควรเป็นแค่เพื่อนกัน อย่าต่อว่าฉันเลย ต่อว่าพระเจ้าเถอะที่กลั่นแกล้งคุณ

ฮันน่าครุ่นคิดหนักและยักไหล่โดยไม่รู้ตัว

“บ้าจริง เราจะกลับไปได้เมื่อไหร่? อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น? ถ้าพวกเขาชกต่อยกัน ฟาเบียนจะแพ้เขาหรือเปล่า?” ในตอนนั้น เจสันกำลังเดินกลับไปกลับมาที่ชั้นล่างของโรงพยาบาลและพึมพำกับตัวเอง

เฮเลนเวียนหัวกว่าเก่าเพราะเจสันเอาแต่เดินวนเหมือนหนูติดจั่นอยู่ตรงหน้าเธอ สุดท้ายก็ถามอย่างจนปัญญา “นายช่วยหยุดเดินไปมาเสียทีได้ไหม ไม่ต้องห่วงฟาเบียนหรอก เขาไม่ได้โง่เหมือนนาย”

หลังจากได้เห็นการปะทะของฟาเบียนกับซาเวียร์ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เฮเลนมั่นใจในอีคิวของฟาเบียน และเธอก็ไม่ห่วงตั้งแต่แรกอยู่แล้วเพราะถึงอย่างไรฮันน่าก็ต้องเข้าข้างเขา