ความรักสีคราม นิยาย บท 128

เธอบอกพวกเขาไม่ได้ว่าเธออยู่ในวิลล่าในย่านที่แพงที่สุดของเมือง

หญิงสาวจึงไม่มีทางเลือกนอกจากจะบอกคนอื่นๆ ว่าสามีของเธอกำลังจะมารับเธอแล้ว เธอยิ้มและบอกให้พวกเขาไปก่อนได้เลย

ทุกคนอิจฉาวิเวียนที่มีสามีคลั่งรักขนาดนั้นและค่อยๆ จากไปทีละคน สุดท้ายวิเวียนก็เป็นคนเดียวที่ถูกทิ้งให้รออยู่หน้าทางเข้าบริษัทนิตยสาร

ผ่านไปยี่สิบนาทียังไม่มีวี่แววของแท็กซี่สักคัน หญิงสาวพยายามโทรหาแท็กซี่โดยใช้แอพพลิเคชั่นเรียกรถแต่ก็ไม่มีโชคเลย เพราะฟินนิคไม่อยู่ในเมืองซันไชน์ในเวลานั้นจึงไม่มีใครที่วิเวียนจะขอความช่วยเหลือได้อีก

ดังนั้นเธอจึงได้แต่รอต่อไป

ทันใดนั้นรถสปอร์ตเฟอรารี่สีแดงคันหนึ่งก็มาจอดตรงหน้าเธอ

เมื่อเธอเห็นว่าใครเป็นคนขับรถ สีหน้าของวิเวียนก็แข็งทื่อและหันตัวจะเดินหนีไปทันที

แต่ประตูรถก็ถูกผลักเปิดอย่างรวดเร็วและคนขับก้าวออกมาและเดินไล่หลังหญิงสาว

“วิเวียนทำไมต้องเดินหนีด้วย”

หญิงสาวหยุดเดินแล้วหันกลับมาอย่างไม่เต็มใจ “คุณนอร์ตัน” เธอเอ่ยทัก

ฟาเบียนหยุดอยู่ตรงหน้าวิเวียนด้วยท่าทางไม่ค่อยมั่นใจแต่ก็เปิดประตูรถและบอกว่า “ขึ้นรถสิ ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน”

แต่วิเวียนไม่ขยับและตอบเพียงว่า “ขอบคุณแต่สามีฉันกำลังจะมารับแล้ว”

เธอตั้งใจเน้นคำว่า ‘สามีฉัน’ แต่ดูเหมือนฟาเบียนจะยิ่งไม่มั่นใจขณะบอกว่า “วิเวียนเธอไม่ต้องจงใจทำให้ฉันเจ็บด้วยการพูดแบบนั้นหรอก ฉันรู้ว่าอาฟินนิคกับพ่อฉันออกนอกเมืองกันทั้งคู่”

วิเวียนคาดไม่ถึงว่าฟินนิคจะออกจากเพื่อไปทำธุระที่เกี่ยวข้องกับตระกูลนอร์ตันและรู้สึกกระอักกระอ่วนแต่ก็ยังยืนนิ่งไม่ไหวติงต่อไปแล้วตอบว่า “ฉันจะหาแท็กซี่ไปเอง”

“ดูเวลาตอนนี้สิ คิดจริงๆ เหรอว่าจะหาแท็กซี่ได้ในเวลาอย่างนี้น่ะ ไม่ต้องกลัวหรอกฉันไม่ได้คิดร้ายอะไร ต่อให้เป็นลูกจ้างคนอื่นฉันคงทำเหมือนกันนั่นแหละ”

หลังจากฟาเบียนพูดจบเขาเห็นว่าวิเวียนยังไม่ยอมขยับ ถึงตอนนั้นเขาก็รู้สึกรำคาญขึ้นมาแวบหนึ่งจึงคว้าข้อมือของวิเวียนแล้วดึงเธอไปขึ้นรถ

“ฟาเบียน นอร์ตัน ปล่อยฉันนะ”

วิเวียนไม่เต็มใจอย่างที่สุดที่จะเกี่ยวข้องกับฟาเบียนอีกไม่ว่าจะลักษณะใดก็ตาม นอกจากนั้นความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่ยังน่ากระอักกระอ่วนใจขนาดนั้น แค่ความจริงอย่างเดียวที่วิเวียนรู้สึกได้ว่าฟาเบียนยังอาลัยอาวรณ์เธออยู่ก็เพียงพอให้เธอตีเส้นระหว่างทั้งสองให้ชัดเจนได้แล้ว