ความรักสีคราม นิยาย บท 129

ทันใดนั้นดูเหมือนวิเวียนจะนึกถึงฟาเบียนผู้ร่าเริงแต่อบอุ่นคนเดิมที่เธอเคยรู้จัก

เธอหลุบตาและหลบสายตาของเขา “มันผ่านมาแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะมารื้อฟื้นตอนนี้หรอก”

ก็จริง อะไรที่ทำก็ทำไปแล้ว คำขอโทษไม่ได้ช่วยให้อะไรๆ ดีขึ้นหรอก

อย่างไรก็ตามในความหมายเดียวกัน วิเวียนรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะยึดติดกับมันและเธอควรปล่อยให้เรื่องที่ผ่านไปแล้วผ่านเลยไป

เพียงแต่มันไม่ง่ายนักสำหรับเธอที่จะแสร้งทำเหมือนว่าไม่เป็นไรเลยและบอกฟาเบียนว่าเธอยกโทษให้เขา แต่เธอก็ไม่มีเจตนาจะแก้แค้นเขาอีกแล้ว

ถึงอย่างไรเขาก็เป็นรักแรกของเธอคนที่เธอเคยรักสุดหัวใจ เขามาปรากฏตัวในช่วงเวลาที่วิเศษที่สุดในวัยเยาว์ของเธอและเธอไม่อยากทำลายเขาหรือความทรงจำอันงดงามที่มีด้วยกัน

“วิเวียน ผม...” ฟาเบียนรู้สึกปวดแปลบในหัวใจ แต่พอเขาอยากจะพูดตอบอะไรบางอย่าง วิเวียนก็เงยหน้าขึ้นแล้วบอกว่า “ขอบคุณนะที่มาส่ง ต้องไปล่ะ บาย”

โดยไม่เปิดโอกาสให้เขาตอบโต้ วิเวียนดิ้นหลุดจากมือเขาทันทีหลังจากพูดจบและลงจากรถไป

ฟาเบียนยังนั่งอยู่ในรถขณะมองตามหลังวิเวียนไปด้วยความรู้สึกเศร้าสลด

นี่เธอจะไม่ให้โอกาสฉันได้ขอโทษเลยเหรอ

ฟาเบียนยังนั่งใจลอยอยู่ในรถไม่ขับออกไปเสียที ก่อนจะรู้สึกตัวอีกสองชั่วโมงผ่านไปและนั่นก็ดึกมากแล้ว

ชายหนุ่มตบหน้าตัวเองให้ตื่นและทำท่าจะจากไปเมื่อเขาได้กลิ่นเหม็นไหม้มาจากทิศทางของวิลล่านั้น

ขณะเดียวกันหลังจากวิเวียนลงจากรถของฟาเบียน เธอกลับเข้าวิลล่าตามปกติ กินมื้อค่ำและล้างเนื้อล้างตัวก่อนจะเข้านอน

เธออาจจะคิดไปเองก็ได้แต่คืนนั้นวิเวียนรู้สึกง่วงนอนเป็นพิเศษ เธอรู้สึกหวิวๆ จนเกือบยืนไม่อยู่ขณะอาบน้ำและผล็อยหลับไปทันทีที่หัวถึงหมอน มันเป็นค่ำคืนที่หญิงสาวไม่ได้ฝันอะไรเลย

วิเวียนไม่แน่ใจว่าหลับไปนานแค่ไหนเมื่อเธอตื่นขึ้นเพราะได้กลิ่นควันไฟวูบหนึ่ง

นี่มันเกิดอะไรขึ้น

วิเวียนไม่มัวเสียเวลาวิเคราะห์สถานการณ์ในตอนนั้นและรีบเปิดไฟข้างเตียง

น-นี่...ไฟไหม้บ้านเหรอ