ความรักสีคราม นิยาย บท 130

หมอกสีขาวจากเครื่องดับเพลิงยับยั้งไฟบนขั้นบันได ทันใดนั้นวิเวียนก็เห็นฟาเบียนวิ่งตรงมาหา จากนั้นราวบันไฟข้างตัวเธอก็ถล่มลงมาขวางทางทั้งคู่แล้วก็ถูกเปลวไฟฮือโหมแยกทั้งสองออกจากกัน

“บ้าเอ๊ย” วิเวียนได้ยินฟาเบียนร้องลั่นขณะปิดปากตัวเองอยู่ “วิเวียนอยู่ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวผมจะไปหาคุณเอง”

วิเวียนกำลังจะพยักหน้าแต่จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้

เดี๋ยวนะ สร้อยคอของฟินนิคยังอยู่ในห้องนอนใช่ไหม

น่าจะใช่

ฟินนิคหวงแหนสร้อยคอนั้นมาก เขาไม่ค่อยจะเอามันออกมา มันจะถูกเก็บไว้ในลิ้นชักที่บ้านเวลาที่เขาไปทำงานหรือไปทำหน้าที่อะไรก็ตาม

ไฟแรงขนาดนี้ หลังจากโต๊ะถูกไฟไหม้หมดสร้อยคอคริสตัลต้องเสียหายแน่

แล้วฟินนิคจะไม่เสียใจมากหรอกเหรอ

เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงว่าฟินนิคดูเศร้าขนาดไหนเวลาที่ถือสร้อยคอนั้น จู่ๆ เธอก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา

บ้าจริงนี่ฉันจะไม่เห็นแก่ตัวเกินไปเหรอที่ไม่แยแสสร้อยคอล้ำค่าที่สุดของฟินนิค

เธอรู้ว่าสร้อยคอนั้นไม่มีชีวิตแต่มันเป็นของที่มีค่าทางใจเพียงอย่างเดียวของฟินนิคและเธอทนไม่ได้ที่จะทำให้เขาต้องสูญเสียความทรงจำอันทรงคุณค่าสุดท้ายของเขาไป

คิดได้อย่างนี้เธอมองผ้าห่มที่ห่อตัวเธออยู่ มันยังเปียกอยู่น่าจะใช้ได้สักพักขณะที่ไฟสงบลงหน่อยแล้วในตอนนั้น น่าจะพอมีเวลาให้ฟาเบียนมาถึงเธอได้

ดังนั้นเธอจึงกัดฟัน บีบจมูกตัวเองแล้วร้องว่า “ฟาเบียน เดี๋ยวฉันกลับไปเอาของก่อนนะ”

ฟาเบียนกำลังวุ่นวายอยู่กับการดับไฟ พอได้ยินคำพูดของวิเวียน เขาตกใจและตะคอกว่า “วิเวียนนี่เธอเป็นบ้าอะไรของเธอวะ อะไรจะสำคัญไปกว่าชีวิตเธออีกเหรอ”

วิเวียนไม่สนใจคำพูดของฟาเบียน แต่วิ่งกลับไปที่ห้องแทน

ร่างกายของเธอรู้สึกอ่อนแรงแบบแปลกๆ เพราะสาเหตุบางอย่างแต่เธอไม่ยอมคิดทบทวนอีกรอบ แต่กัดฟันวิ่งเข้าห้องไปด้วยลมหายใจเพียงเฮือกเดียว

เธอไออย่างแรงเพราะสูดควันมากเกินไปแต่นั่นก็หยุดเธอไม่ได้ ทันทีที่เธอเข้าห้องได้ก็รีบวิ่งไปที่โต๊ะ

เธอไม่ได้ปิดประตูตอนที่ออกจากห้องดังนั้นไฟจึงลามเข้าห้องและโต๊ะนั้นก็ติดไฟ วิเวียนเปิดลิ้นชักด้วยมือที่ห่อไว้ในผ้าห่ม

เธอไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ผ้าห่มแห้งหมดแล้วมือของเธอจึงถูกไฟนาบทันที

จะทำยังไงดี...

ขณะนั้นประตูถูกขวาง แล้วฉันจะออกไปได้ยังไง