ความรักสีคราม นิยาย บท 1308
เมื่อคิดได้ เฮเลนลุกพรวดไปรั้งเจสันไม่ให้ทำอะไรรุนแรงกว่าเดิม
“คุ-คุณกล้าตบฉันได้ยังไง? ตอนนี้คำขอโทษก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว! เดี๋ยวเจอดีแน่!” บริกรสาวสำทับอย่างโกรธเกรี้ยวขณะถลึงตาโปนๆ ใส่เจสันด้วยสีหน้าอาฆาตมาดร้าย
“มีอะไรกันครับ? เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”
ความวุ่นวายทำให้บริกรคนอื่นๆ กับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรีบเข้ามา
“มีเรื่องอะไร?” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งถามบริกรสาวที่ถูกตบ
“คุณจอร์แดน เขาตบฉันค่ะ! ดูสิ หน้าฉันบวมไปหมดแล้ว!” หญิงสาวแตะใบหน้าตัวเองขณะตอบอย่างเศร้าสร้อย
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยขมวดคิ้วเมื่อได้ฟัง เขาพูดเบาๆ กับเจสัน “ขออภัยด้วยนะครับคุณ แต่ไม่ว่าเหตุผลคืออะไร ถ้าคุณลงไม้ลงมือทำร้ายใคร คุณก็ต้องกล่าวคำขอโทษครับ”
เขาพูดจาสุภาพเป็นพิเศษเพราะไม่รู้ว่าเจสันเป็นใคร ดูจากท่าทีวางอำนาจอย่างที่เห็น ถ้าอีกฝ่ายเกิดเป็นเจ้าหน้าที่รัฐหรือลูกชายของนักธุรกิจผู้มั่งคั่งล่ะ? ถ้าเราหยาบคายใส่เขาคงซวยแน่!
“ขอโทษหล่อน? ตลกแล้วล่ะ! ตัวผม…เจสัน โกลสไตน์ เคยขอโทษใครตั้งแต่เมื่อไหร่? พูดก็พูดเถอะ พวกคุณตาบอดเหรอ? ไม่เห็นกิริยาสุดทุเรศของหล่อนหรือไง? ถ้าผมเป็นผู้จัดการ ผมไล่หล่อนออกไปเป็นชาติแล้ว ปล่อยให้อยู่ต่อก็มีแต่จะทำกิจการเจ๊ง!”
เจสันเดือดจัดเมื่อได้ยินว่าหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยากให้เขากล่าวขอโทษบริกร ทำไมเราต้องขอโทษในเมื่อไม่ได้ทำอะไรผิด?
“เอ่อ…”
หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเกิดอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเมื่อพลันเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น บริกรสาวคนนี้มักดูถูกคนอื่นเสมอ ซึ่งเขาก็รู้เรื่องนี้ดี
“เราจะรับมือกับสถานการณ์ที่คุณกล่าวถึงเมื่อครู่นี้เป็นการภายในครับ แต่คุณต้องกล่าวคำขอโทษที่ตบหน้าเธอ ไม่อย่างนั้น…” หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยขมวดคิ้วขณะที่สายตายังจับจ้องเจสัน
ตัวเราในฐานะหัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจะได้รับความเคารพนับถือจากพนักงานในร้านได้อย่างไรถ้าเราไม่เข้าข้างพวกเขา?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ความรักสีคราม