ความรักสีคราม นิยาย บท 1413

ฟาเบียนยอมเลิกราแล้วงั้นเหรอ? จะเป็นไปได้ยังไง? ฉันแน่ใจว่าเขาน่าจะแค้นเรามากไม่ใช่เหรอจากสิ่งที่เราทำลงไป! เขาจะไม่มีวันยกโทษให้เราแน่ๆ!

ลีน่าดูงุนงงกับการตัดสินใจที่ดูไร้สาระของฟาเบียน เธอสั่งชายชุดดำด้วยน้ำเสียงจริงจัง “จับตาดูพวกเขาต่อไปและรายงานทุกเรื่องให้ฉันรู้ด้วย!”

"ครับผม!"

หลังจากที่ชายคนนั้นออกไป ลีน่าส่ายหัวอย่างใช้ความคิดเกี่ยวกับสถานการณ์ที่กำลังเจอ

เธอรู้ว่าตอนนี้เธอไม่สามารถจะผ่อนคลายและหยุดระวังตัวได้เลยเพราะนั่นอาจเป็นอีกหนึ่งกับดักที่จะล่อเธอออกมา

ฮันน่าใช้เวลาสองสามวันต่อมาอยู่ในบ้านที่แม่ทิ้งไว้ให้ เวลาเบื่อๆ เธอก็จะคุยกับรูปถ่ายของแม่ที่ล่วงลับไปแล้วเพราะไม่มีโทรศัพท์มือถือหรือโทรทัศน์ บางครั้งเธอก็ออกไปเดินเล่นที่ลานบ้าน เหม่อมองไปที่ทุ่งหญ้าเขียวขจีที่ทำให้เธอรู้สึกสงบโดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันที่อากาศดี

หลังจากย้ายเข้ามาอยู่ในห้องของแม่ผู้ล่วงลับ ฮันน่ารู้สึกคุ้นเคยกับสิ่งของที่อยู่ในนั้นอย่างอธิบายไม่ถูกราวกับว่าทุกคนฝังวิญญาณของแม่ผู้ล่วงลับไว้ทำให้เธอสัมผัสได้ถึงแม่ของเธอไม่ว่าจะอยู่ตรงส่วนไหนของห้อง

ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ฮันน่าได้รวบรวมความคิดของเธอและทำความคุ้นเคยกับวิถีชีวิตที่เรียบง่ายซึ่งทำให้เธอนึกถึงวิถีชีวิตของผู้คนในสมัยโบราณ

แต่ถึงอย่างไรเธอยังไม่สามารถทำใจที่จะเดินหน้าตัดความสัมพันธ์กับฟาเบียนได้ เธอรู้ว่ามันต้องใช้เวลาในการลืมความทรงจำดีๆ ที่เธอมีเกี่ยวกับเขา ทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทางไม่ช้าก็เร็ว

ในขณะที่ฮันน่ากำลังที่จะเริ่มปล่อยวางอดีต ทุกอย่างที่ฟาเบียนต้องเจอกลับมีแต่เรื่องยากเพราะเขาแทบจะไม่หยุดตามหาเธอเลย

ในช่วงสองวันแรกหลังการหายตัวไปของฮันน่า ฟาเบียนก็เริ่มทำตัวให้หาเจอได้ยากขึ้น เขาเพิกเฉยต่อทุกอย่างรวมถึงเรื่องของบริษัทแม้แต่สายที่โทรมาจากแม่ เพิกเฉยแม้แต่เวลาที่จะพักผ่อนและเมื่อเค้ารู้สึกว่าร่างกายเริ่มจะไม่ไหว เขาก็จะชดเชยด้วยการงีบหลับเป็นพักๆ ในรถ บ่อยครั้งที่เขามักจะตื่นขึ้นจากการหลับใหลเพราะฝันร้าย

สุดท้ายเมื่อรู้สึกสิ้นหวังหนักเข้า ฟาเบียนก็เริ่มดื่มเพื่อให้ตัวเองได้ลืมความเจ็บปวด มันทำให้ฟาเบียนพอจะมีความหวังและช่วยให้เค้าทุกข์น้อยลงไปบ้าง

เขาโทษตัวเองที่ทำให้ฮันน่าแท้งลูกและหนีหายไป ถ้าฉันหาตัวลีน่ากับอีเวตต์ได้เร็วกว่านี้ ฮันน่าก็คงไม่ต้องเจอเรื่องแบบนี้