ความรักสีคราม นิยาย บท 1419

"ขอโทษด้วยที่ผมมารบกวนคุณ" ฟาเบียนบอกหลังจากหยุดเพียงชั่วครู่ก่อนที่เขาจะจากไปพร้อมกับคนอื่นๆ

เมื่อถึงเวลาที่ฮันน่าออกมา ฟาเบียนได้เรียกรถให้เธอแล้ว เพราะเขาเข้าใจว่าเธออาจไม่เต็มใจที่จะนั่งรถของเขาในเวลานี้

"ไปกลางเมืองหลวงเบย์คีฟค่ะ"

ฮันน่าไม่ได้สนใจฟาเบียนแม้แต่น้อย เธอกระโดดขึ้นรถแท็กซี่และสั่งให้คนขับออกรถทันที

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าฟาเบียนตามหลังเธอมาติดๆ

เธอควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไปและเริ่มร้องไห้อย่างเงียบๆ อยู่เบาะหลัง

ทําไม? ทําไมคุณต้องปล่อยให้ฟาเบียนปรากฏตัวขึ้นอีกในเมื่อฉันตัดสินใจก้าวออกมาแล้ว? ถ้าคุณอยากให้เราอยู่ด้วยกันแล้วทําไมถึงทําให้ฉันเป็นหมัน? คุณกําลังเล่นตลกกับฉันอยู่หรือไง?

ฮันน่าได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ เธอกลัวว่าจะไม่อาจตัดใจปล่อยเขาไปได้ กลัวว่าจะเผลอไผลและกลับไปอยู่เคียงข้างฟาเบียนในที่สุด

อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่าหากกลับไปหาฟาเบียนทั้งที่ยังอาการไม่ดี มันจะทำให้เขาเสียใจไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน นั่นเป็นเหตุผลที่เธอเลือกที่จะแสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขา เพื่อที่เขาจะได้รู้สึกดีขึ้น เวลาผ่านไปไม่รู้กี่ชั่วโมงก่อนที่รถแท็กซี่ของฮันน่าจะชะลอตัวลงเรื่อยๆ จนหยุดนิ่ง จากนั้นเธอก็จากไปโดยไม่รีรอ คราวนี้เธอกลับมาก็เพื่อสืบว่าเฟลิเซียวางยาแม่ของเธอหรือไม่ เพราะว่าเธอไม่มีเส้นสายที่กว้างขวาง เธอจึงต้องกลับมาที่บริษัทเพื่อค้นหาด้วยตัวเอง

แน่นอนว่าเธอต้องการความช่วยเหลือ นั่นคือที่พักสําหรับนาตาชาและตัวเธอเองด้วย ซึ่งพวกเขาจะสามารถจัดหาให้ได้เช่นกัน

เธอต้องการค้นหาความจริงด้วยตัวเอง เพื่อที่จะได้เห็นเฟลิเซียได้รับผลกรรมที่ก่อเอาไว้ จากนั้นเธอจะกลับไปอยู่บ้านของครอบครัวที่แม่ของเธอทิ้งเอาไว้ ซึ่งเธอจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ที่นั่น เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงไม่นำชุดแต่งงานพร้อมกับเสื้อผ้าที่เหลือของเธอมาด้วย เพราะมันง่ายกว่าที่จะย้ายไปไหนมาไหนโดยไม่ต้องหอบหิวสัมภาระ

ฮันน่าเพิ่งก้าวเข้าไปในอาคารสํานักงานก็ชนเข้ากับบ็อบบรรณาธิการอาวุโสของเธอเอง ชายคนนั้นรู้สึกประหลาดใจอย่างชัดเจนที่เห็นเธอ "นั่นคุณจริงๆ เหรอ ฮันน่า? คุณจะกลับมาแล้วใช่ไหม? ? ผมนึกว่าคุณออกไปได้ดิบได้ดีที่อื่นซะแล้ว"