ความรักสีคราม นิยาย บท 1477

นี่คือที่หลบภัยของเธอจากปัญหาต่างๆ โจอันไม่ต้องกังวลเลยว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บจากที่นี่

“โจอัน ทำไมลูกถึงกลับมาล่ะจ๊ะ?”

น้ำเสียงของแม่ออกจะประหลาดใจอยู่ไม่น้อย

เธอไม่แม้แต่จะเสียเวลาในการสำรวจเนื้อตัวของโจอันและตำหนิโจอันที่ผอมลง ในทางกลับกันพ่อของโจอันกำลังยิ้มด้วยความโล่งใจอยู่ข้างๆ แม่โดยแสร้งทำเป็นไม่ยินดียินร้ายกับการกลับมาของเธอ

หลังจากผ่านเรื่องราวที่แสนสาหัสที่มีแลร์รี่มาเกี่ยวพันด้วยแล้ว โจอันก็กลัวที่จะกลับบ้านมาหาพ่อแม่ของเธอตลอด เธอกังวลว่าเธอจะอ่อนแอลงและร้องไห้ต่อหน้าพวกเขาและทำให้พวกเขาต้องวิตกกังวลกับเธออย่างมาก

“หนูก็แค่อยากกลับมาหาพ่อกับแม่ คือหนูมีเรื่องอยากจะคุยกับพวกคุณทั้งสองคนค่ะ”

โจอันหายใจเข้าลึกๆ และพูดกับพ่อแม่ของเธออย่างออดอ้อน

“มานั่งก่อนเถอะ ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน ให้แม่ทำอะไรให้กินก่อนนะ”

ใช้เวลาเพียงไม่นาน คุณนายวัตส์ก็เตรียมอาหารเพื่อเลี้ยงต้อนรับลูกสาวของเธอราวกับมีงานเลี้ยงย่อมๆ

ขณะที่พวกเขากำลังรับประทานอาหารกันอยู่นั้น นายวัตส์ถามขึ้นอย่างหยั่งเชิงว่า “โจอัน ลูกอยากจะคุยอะไรกับเราเหรอ?”

โจอันจึงบอกพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องที่เธอต้องไปประเทศเอเพื่อติดตามอาการของตัวเองและวางแผนที่จะอยู่ที่นั่นแต่โจอันละเรื่องแสนโชคร้ายที่เธอต้องเจอล่าสุดเอาไว้ เธอไม่อยากจะพูดถึงมันอีกแล้ว

“พ่อเข้าใจว่าเรื่องการติดตามอาการเป็นเรื่องสำคัญมากแต่การไปอยู่ต่างประเทศคนเดียวน่ะมัน… ลูกรู้ใช่ไหมว่าการใช้ชีวิตตัวคนเดียวน่ะมันไม่ได้ง่ายเลยนะ?” นายวัตส์เอ่ยอย่างเคร่งขรึม

“อย่ากังวลไปเลยค่ะพ่อ ตอนนี้หนูโตแล้ว หนูดูแลตัวเองได้ค่ะ” โจอันตอบ

เธอพยายามพูดให้ทุกอย่างฟังดูเป็นเรื่องง่ายเข้าไว้

“โจอัน แม่ไม่เห็นด้วยกับการที่ลูกจะไปต่างประเทศและอยู่ที่นั่นคนเดียวนะ ลูกควรกลับบ้านทันทีหลังการตรวจสุขภาพ แม่ไม่อยากให้ลูกไปลำบากคนเดียวที่นั่น” คุณนายวัตส์ร้องไห้ไปด้วยขณะที่เธอพูด

“เอาล่ะ เราเลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่านะ เราจะรอจนกว่าลูกจะได้รับการรักษาก่อนแล้วเราค่อยมาหารือเรื่องในวันข้างหน้ากันอีกทีละกันนะ”

นายวัตส์ตัดสินใจจบการถกเถียงด้วยบทสรุปสั้นๆ จากนั้นครอบครัวก็ใช้เวลาอันมีค่าร่วมกัน

ในห้องของแลร์รี่

“แคสเปี้ยน เรื่องที่ผมให้ไปสืบเป็นยังไงบ้าง?” แลร์รี่ถามบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ

“ผมได้ทำการสืบหาความจริงจนครบถ้วนแล้วครับ ดัสติน ซิลเวอร์แมนเป็นหมอที่รักษาโจอัน วัตส์เมื่อไม่กี่ปีก่อนนั้นเป็นความจริงครับ” เขาตอบด้วยความเคารพ

“รักษาโจอันเหรอ? เธอป่วยเป็นอะไร?”

เมื่อรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว แลร์รี่รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก โจอันต้องทนทุกข์ทรมานเพียงลำพังมากี่ปีแล้ว... และฉันล่ะ ฉันทำอะไรบ้าง? นอกจากหยาบคายกับเธอทุกครั้งและทำให้ชีวิตของเธอลำบากมามาก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฉันทำร้ายเธอไปมากแค่ไหน…