ความรักสีคราม นิยาย บท 154

ให้ตายเถอะ

เมื่อเขาเห็นว่าร่างกายของวิเวียนบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดเช่นไร ณ เวลานั้นฟินนิคจึงตัดสินใจ“วิเวียน” เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่แทบไม่ได้ยิน ในระหว่างนี้ เขาก็ค่อยๆ ถอดเนคไทและปลดกระดุมเสื้อออก “อย่าโทษผมที่ผมทำแบบนี้เพราะมันเป็นสิ่งที่คุณต้องการ”

ไม่มีทางเลยที่วิเวียนจะใส่ใจในสิ่งที่เขาพูดได้ เพราะเธอกำลังจะเสียสติในขณะที่ร่างกายของเธอถูกแผดเผา ด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด เธอพึมพำ "ช-ช่วยฉันด้วย..."

ทันใดนั้น ดวงตาของฟินนิคก็พล่ามัวด้วยแรงปรารถนา คอของเขาแห้งในขณะที่เขาวางน้ำหนักทั้งหมดไว้บนร่างของวิเวียนที่ร้อนระอุ

ด้วยการเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขากดริมฝีปากของเขากับเธอและสัมผัสไปมากับริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของเธอ มันบังคับให้เธอกลืนคำตำหนิทั้งหมดของเธอลงไป

ด้วยเวลาไม่นานมาก ฟินนิคก็รู้สึกถึงเปลวไฟที่ลุกโชนของวิเวียนที่แผ่มาถึงเขา

อย่างไรก็ตามเขาพอใจที่จะทำให้มันช้า เพราะนี่เป็นครั้งแรกของพวกเขา

แม้ว่าการทำแบบนั้นกับเธอตอนที่เธอถูกวางยาจะไม่ใช่สิ่งที่เขาวาดฝันไว แต่เขาก็ไม่รู้สึกอยากจะรั้งตัวเองไว้ในครั้งนี้

อันที่จริงเขามีความปรารถนาในตัวเธอมานานแล้ว

แม้ว่าวิเวียนจะถูกวางยา แต่เขารู้ว่าเธอยังคงมีสติอยู่มากพอที่จะจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น ดังนั้นเขาต้องการทำให้มันเป็นประสบการณ์ที่ดีที่สุดสำหรับเธอ

ด้วยการคิดในใจ เขาได้เดินเข้าไปหาเธอด้วยท่าทีที่อ่อนโยน เขาซุกริมฝีปากของเขากับติ่งหูของเธอและกระซิบกับเธอย่างน่ารักว่า “วิเวียน คุณกลัวไหม”

เธอสัมผัสได้ถึงน้ำหนักที่อยู่บนตัวเธอและความร้อนจากร่างกายของเขา เพราะความรู้สึกนั้นจิตใจของเธอจึงที่จะหวนกลับไปนึกถึงประสบการณ์อันน่าสลดที่เธอได้รับเมื่อสองปีก่อน...

ร่างกายของเธอตอบโต้โดยเริ่มสั่นเทาเพราะความกลัว

ฟินนิคพบว่าเธอหวาดกลัวและรู้สึกขยะแขยง เวลานี้เขาตัดสินใจว่าจะไม่ล้มเลิก แต่เขาคว้าข้อมือทั้งสองข้างของเธอแล้วกมันลงไปที่หมอนซึ่งอยู่บนศีรษะของเธอ ขณะเดียวกันริมฝีปากของเขาขยับเข้าใกล้หูของเธอมากขึ้น เพื่อให้เธอได้สัมผัสถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่ออกมาจากปากของเขาในตอนที่เขากำลังคุยกับเธอ

“ไม่ต้องกลัวนะ” เสียงลุ่มลึกของเขาฟังดูแหบเล็กน้อย “ผมรู้ว่าคุณรู้สึกชอกชำ ครั้งนี้ ให้ผมเป็นคนปลดปล่อยคุณจากโซ่ตรวนที่รั้งคุณไว้เถอะ”

เหมือนกับว่าคำที่เขาพูดนั้นมีเวทมนตร์ที่ทำให้วิเวียนตกอยู่ภายใต้มนต์สะกดของเขา น่าแปลกใจที่กล้ามเนื้อในร่างกายของเธอซึ่งตึงเครียดด้วยความกลัวก็เริ่มผ่อนคลายในตอนนั้น

แม้ว่ายาจะทำให้เธอทรมานและมีสติเพียงเล็กน้อย เธอรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

เธอพบว่ามันเป็นเรื่องที่ยอมรับได้มากขึ้นเพราะบุคคลนั้นคือฟินนิค...

เมื่อรับรู้ได้ถึงความผ่อนคลายของเธอ ร่องรอยของความสุขก็ปรากฎขึ้นภายในดวงตาของเขา ท้ายที่สุดเขาก็สลัดความต่อต้านครั้งสุดท้ายของเขา เมื่อเขาเริ่มอ้างสิทธิ์และครอบครองทุกส่วนของร่างกายของเธอ...