ความรักสีคราม นิยาย บท 155

วิเวียนรู้สึกอับอายจนพูดไม่ออกตอบไม่ถูกเลยสักคำ

เธอเพิ่งรู้ว่าฟินนิคคือหมาป่าในคราบแกะแท้ๆ เขาอาจจะดูเหมือนสุภาพบุรุษ แต่จริงๆ แล้วเขาคือคนทุเรศที่แทบอดใจไม่ไหวที่จะเขมือบเธอในครั้งแรกที่มีโอกาส

เธอเขินอายเกินกว่าจะตอบคำถามเขาจึงตัดสินใจที่จะปิดปากเงียบ

แต่ฟินนิคไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ แบบนั้น เขาจึงเชยคางของเธอเพื่อให้สบตากับเขา แล้วคาดคั้นด้วยเสียงทุ้มว่า “ตอบผมสิวิเวียน”

สีแดงเข้มเป็นปื้นปรากฏขึ้นบนสองข้างแก้มของเธอทันที เธอเบนสายตาไปจากเขาและหายใจออกดังพรืด “มันแล้วแต่อารมณ์ของฉัน”

ฟินนิคตกตะลึง

แม้ว่าเธอจะไม่ได้ตอบเพื่อเป็นการยืนยัน แต่นั่นอาจเป็นคำตอบที่ดีที่สุดเป็นอันดับสองที่เขาจะได้รับจากเธอ เมื่อพิจารณาว่าเธอเป็นสาวขี้อายและรักนวลสงวนตัวแค่ไหน

เขาจึงดึงเธอเข้ามากอดแน่นขึ้นอย่างอิ่มเอมใจและให้สัญญาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ดีมาก ถ้าอย่างนั้นผมจะให้บริการแบบรับประกันความพอใจตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”

จู่ๆ ใบหน้าของวิเวียนก็แดงขึ้นอีกครั้ง

แต่ในเวลาเดียวกัน เธอก็รู้สึกว่ากระแสแห่งความหวานชื่นเข้าครอบครองหัวใจของเธอ

ในที่สุด...

เธอสามารถก้าวผ่านประสบการณ์เลวร้ายที่สร้างบาดแผลในใจของเธอเมื่อสองปีก่อนได้เสียที

ครั้งหนึ่งก่อนหน้านี้เธอคิดว่าคงไม่อาจแต่งงานและมีลูกได้เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ เธอไม่เคยคิดฝันเลยว่าในที่สุดเธอก็พบกับคนที่จะช่วยเธอเอาชนะความบอบช้ำในใจได้

แม้เธอจะไม่รู้เลยว่าใครคือไอ้เลวที่วางยาเธอเมื่อคืนนี้ แต่เธอรู้สึกขอบคุณเขาจริงๆ

เมื่อรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของร่างกายฟินนิคและหัวใจที่เต้นแรงของเขา เธอก็อดไม่ได้ที่จะโอบแขนของเธอไว้รอบเอวผอมบางของเขา เธอสารภาพด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ฟินนิค ฉันว่าฉันตกหลุมรักคุณแล้ว”

อันที่จริงก่อนหน้านี้เธอก็รู้ถึงความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขามาตั้งนานแล้ว

แต่เธอตัดสินใจที่จะเก็บความรู้สึกของตัวเองในตอนนั้น เพราะคิดว่าจะไม่ได้รับความรู้สึกแบบเดียวกันเป็นการตอบแทน

หลังจากที่พวกเขาผ่านเรื่องดีและร้ายมาด้วยกันหลายครั้งหลายหน ในที่สุดเธอก็เริ่มสังเกตถึงความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ