ความรักสีคราม นิยาย บท 1619

เรื่องราวของซินเดอเรลล่ากับเจ้าชายเจ้าทรงเสน่ห์มันช่างโรแมนติกจริงๆ แต่ไม่มีใครรู้ว่าชีวิตจริงนั้นเป็นยังไง

เมื่อได้เห็นท่าทางของโจอัน แลร์รี่ก็รู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังคิดมาก ยัยบื้อคนนี้กำลังโทษตัวเองอยู่

แลร์รี่ดึงโจอันเข้ากอดไว้ด้วยความเจ็บปวดใจ "โจอันครับ คุณคิดมากอีกแล้วใช่มั้ย? ผมบอกคุณไปกี่ครั้งแล้ว? ว่าผมรักคุณที่เป็นคุณไม่ใช่สถานะหรือการศึกษา อีกอย่างมันสำคัญด้วยหรอว่าคนอื่นจะคิดยังไง? ตราบใดที่เรารักกันจริงๆ มันก็จะมีแต่คนที่อวยพรและอิจฉาแค่นั้น เพราะงั้นอย่าคิดมากเลยนะครับ" แลร์รี่พูดออกมาด้วยความอ่อนโยน

พอได้ฟังในสิ่งที่เขาพูด สีหน้าของโจอันก็คลายลงและเธอก็สงบสติอารมณ์ได้ในระดับหนึ่ง

วิธีที่คนรักของเธอจัดการเวลาที่เธอคิดมาก คือเขามักจะใช้คำพูดดีๆ และมีเหตุมีผลมากที่สุดกับเธอ

"ฉันรู้ว่าคุณหมายความว่ายังไงค่ะ แต่ฉันก็ยังเสียใจมากอยู่ดีที่ไม่ได้เรียนจบมหาลัย พ่อแม่เป็นคนมอบสถานะและพื้นเพให้ แต่การศึกษาเป็นสิ่งที่ฉันต้องขวนขวายมันด้วยตัวเอง แต่ฉันก็เสียโอกาสนี้ไป"

ถึงตอนนี้โจอันก็ได้คร่ำครวญถึงโชคชะตาที่ไม่เป็นธรรมกับทุกๆ คน ยิ่งเธอได้รับมากเท่าไร เธอก็ยิ่งสูญเสียมันมากขึ้นเท่านั้น

"ไม่มีอะไรที่เศร้าไปมากกว่าการลาออกจากมหาลัยแล้ว"

แลร์รี่พูดความในใจออกมาขณะที่เขาเห็นว่าโจอันเศร้ามากขนาดไหน "ถ้าคุณอยากเรียนให้จบ งั้นก็กลับไปเรียนมหาลัยกันเถอะ"

"คุณพูดอะไรของคุณน่ะ?"

โจอันสับสนอยู่ครู่หนึ่งในตอนที่ได้ยินสิ่งที่แลร์รี่พูด "กลับไปแล้วจะเรียนจบหรอคะ? มันเป็นไปได้หรอ?"

"ทำไม่จะไม่ได้ล่ะ? เราให้คุณกลับไปเรียนให้จบตอนไหนก็ได้ตราบใดที่คุณต้องการ" แลร์รี่บอกกับโจอันอย่างแน่วแน่

ในช่วงที่เรียนมหาลัย มีนักศึกษาหลายคนที่ต้องการเลื่อนการเรียนออกไปหรือไม่ก็ลาออกด้วยเหตุผลบางอย่าง และมีหลายคนที่กลับไปเรียนต่อหลังจากจัดการปัญหาได้แล้ว ดังนั้น สำหรับแลร์รี่แล้วเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติมาก

แต่แลร์รี่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ หากพูดถึงเรื่องเงิน จะตอนนั้นหรือตอนนี้มันก็ยังใช้ได้ดี