ความรักสีคราม นิยาย บท 1636

ตรงกันข้ามกับแคสเปี้ยน แนนซี่แตกต่างออกไป เธออายุพอๆ กับโจอัน และอวยพรจากใจจริงให้โจอันกับแลร์รี่มีความสุขในระหว่างงานแต่งงาน คิดได้แบบนั้น โจอันก็เลยโทรหาแนนซี่

“ฮัลโหล โจอันเหรอ”

ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไร เสียงของแนนซี่ก็ดังผ่านปลายสาย ราวกับว่าเธอเป็นเฮือกสุดท้ายของชีวิต โจอันตอบด้วยความคาดหวังว่า “ใช่ ฉันเอง!”

“โจอัน ฉันรู้นะว่าทำไมเธอถึงโทรหาฉัน แต่ฉันไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้กับเธอยังไง ฉันบอกได้แค่ว่าตอนที่เธอกับคุณซิลเวอร์แมนกำลังทานอาหารอยู่ที่ร้านอาหารร้านนั้น ฉันกับแคสเปี้ยนบังเอิญอยู่ที่นั่นด้วย แต่ว่าเขาก็ไม่ได้บอกแลร์รี่เรื่องนี้นะ”

“แต่เมื่อวานนี้ ตอนที่แลร์รี่มาหาแคสเปี้ยน และขอให้เขาตามสืบเรื่องนี้ ฉันก็สังเกตเห็นว่าแคสเปี้ยนมีท่าทีขัดแย้งในตัว ฉันว่าเขาก็คงจะบอกเรื่องนี้กับแลร์รี่แล้วล่ะ”

หลังจากที่แนนซี่อธิบายจบ ทั้งคู่ก็เงียบไป

ขณะที่โจอันพยายามเต็มที่ที่จะวิเคราะห์คำพูดของแนนซี่ เสียงแตรจากการจราจรที่พลุกพล่านที่แทรกมาเป็นครั้งคราวก็รบกวนความคิดของเธอ

“โจอัน... ดัสตินเป็นใครเหรอ?” แนนซี่ถามตรงๆ เพราะเธอไม่ใช่คนอ่อนไหว

แม้ว่าเธอจะพยายามถามด้วยน้ำเสียงสงบที่สุด แต่โจอันก็ยังตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “แนนซี่ เธอหมายความว่าไง”

เมื่อแนนซี่ได้ยินเสียงที่เป็นกังวลของโจอัน เธอเริ่มตื่นตระหนกและแก้ตัวอย่างหมดหนทางว่า “ไม่นะ... ไม่ใช่อย่างนั้นโจอัน ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉัน... ฉันก็แค่ถามเฉยๆ ฉันเชื่อในตัวเธอนะ แต่...”

“เขาเป็นแค่เพื่อน วันนั้นตอนที่เธอเห็นฉัน ฉันกำลังคุยโทรศัพท์กับแลร์รี่ ฉันอยากจะบอกเขาว่าฉันกินข้าวกับใคร แต่ว่าเขายุ่งมากและคิดว่าฉันกำลังนัดเจอกับเพื่อนผู้หญิง ก่อนที่ฉันจะได้อธิบายอะไร เขาก็วางสายไปก่อน ฉันไม่ได้โกหกเขานะ!”

ทันทีที่พูดจบ โจอันก็วางสายด้วยกังวลว่าแนนซี่จะถามคำถามอื่นที่แสดงให้เห็นว่าเธอสงสัย โจอันอยากจะทิ้งเรื่องต่างๆ เอาไว้แบบนั้น

“วันนั้น เป็นดัสตินที่กินข้าวกับคุณ” แลร์รี่กล่าวอ้าง นี่ไม่ใช่คำถามที่เขาจะให้โอกาสเธออธิบายด้วยซ้ำ เขาด่วนสรุปว่าฉันโกหกเขาในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างมื้อเย็นนั่นด้วย ใช่มั้ย?