ความรักสีคราม นิยาย บท 179

เบเนดิกต์สั่งเอสเปรสโซและพูดว่า "นายนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดเดียวซาเวียร์ ยังเป็นหนุ่มเจ้าสำราญที่รายล้อมไปด้วยสาวๆ เหมือนเดิม"

ซาเวียร์หัวเราะคิกคักและพยักหน้า "ฮ่าๆ เบาได้เบาเพื่อน"

"ว่าแต่นายมีเรื่องอะไรให้ฉันช่วย" เบเนดิกต์ถาม

"เฮ้ย อะไรกัน ผู้ชายจะนัดคุยกับเพื่อนบ้างไม่ได้รึไง" เบเนดิกต์นี่มองออกด้วยแฮะ ซาเวียร์คิดในใจ

"ฉันรู้จักนายดีซาเวียร์ อ่ะว่ามา มีอะไร"

ซาเวียร์คิดว่าไม่มีประโยชน์ที่จะซ่อนความตั้งใจของเขาอีกต่อไป แต่เขาไม่อยากพูดตรงๆ กับเบเนดิกต์เช่นกันเพราะเขาไม่อาจทําได้

"นายรู้ไหมว่าเร็วๆ นี้เกิดอะไรขึ้นกับโรงงานผ้าพันคอของฉัน" เขาถาม

เบเนดิกต์พยักหน้าและโบกมือขณะที่เขาพูดว่า "รู้สิ ฉันได้ยินมาว่ามันปิดตัวกะทันหัน นายน่าพยายามมากกว่านี้หน่อย นายรู้หรือเปล่าว่ามันโคตรน่าเสียดายศักยภาพ"

"ฉันรู้ มันน่าเสียดายจริงๆ นั่นแหละ" ซาเวียร์ก่นด่าฟินนิคอยู่ในใจ ผ้าพันคอของฉันขายดิบขายดี ถ้าไม่ใช่เพราะฟินนิคล่ะก็ ฉันก็ยังทำธุรกิจนั้นอยู่ แค่คิดก็น่าโมโหแล้ว

"บอกฉันทีสิว่าผ้าพันคอที่ฉันให้นายไปเมื่อสองปีที่แล้วอยู่ไหน นายไม่ได้ทำหายใช่ไหม" ซาเวียร์ถาม

เบเนดิกต์ไม่แน่ใจว่าซาเวียร์กําลังเล่นอะไร แต่เขาบอกได้ว่าซาเวียร์กําลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่

"ฉันจําไม่ได้ด้วยซ้ำว่าฉันกินอะไรเป็นอาหารเช้า และนายคิดว่าฉันจะจําอะไรเมื่อสองปีก่อนได้"

ซาเวียร์ถอนหายใจ เขารู้ว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องถามเขาตรงๆ

"นายเป็นคนหัวไวกว่าฉันมาตลอดเลยเบเนดิกต์ เอาล่ะ ฉันจะพูดตรงๆ ก็แล้วกัน ฉันให้ผ้าพันคอนายไปเมื่อสองปีก่อนใช่ไหม"

เบเนดิกต์รับว่าได้รับผ้าพันคอสองสามผืนจากเขา

ซาเวียร์ไล่ถามต่อว่า "นายจําได้ไหมว่าอยู่ในโรงแรมเซ็นจูรี่แล้วนายนอนกับผู้หญิงที่ถูกวางยาที่นั่นและทำผ้าพันคอของนายหายไป"

เบเนดิกต์ทิ้งสายตาแปลกๆ มองไปที่ซาเวียร์ เมื่อได้ยินเช่นนั้น วันนี้เขาเป็นอะไรไป