ความรักสีคราม นิยาย บท 381

“ใช่ วิเวียน ฉันจะคอยหนุนหลังเธอเสมอ” ซาร่าห์กำหมัดแน่นและพูดอย่างมุ่งมั่น

วิเวียนรู้สึกขบขันกับท่าทางจริงจังของซาร่าห์และดึงเธอกลับไปยังที่นั่ง

“โอ้ นี่มันคุณนายนอร์ตันไม่ใช่เหรอ” วิเวียนได้ยินแชนนอนพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันทันทีที่เธอนั่งลง

ฉันทำให้แชนนอนขุ่นเคืองตั้งแต่เมื่อไหร่หรือยังไงกันนะ ทำไมเธอถึงชอบเยาะเย้ยและล้อเลียนฉันเวลามีเรื่องซุบซิบเกิดขึ้น

วิเวียนไม่สนใจแชนนอนและแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินแม้แต่คำเดียว

“นั่นไม่ถูกต้องนะ ตอนนี้เธอยังคงเป็นคุณนายนอร์ตัน แต่ก็อย่างว่าล่ะนะเราไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น” เมื่อเห็นวิเวียนเงียบ แชนนอนยังคงเย้ยหยันอย่างเย่อหยิ่ง “นั่นก็จริง ในเมื่อคนรักตัวจริงของเขากลับมาแล้ว ก็คงไม่มีที่ให้เธออีกต่อไป ฉันคิดว่าเธอต้องสละตำแหน่งคุณนายนอร์ตันในไม่ช้านี้ล่ะ”

“เธอพูดแบบนั้นหมายความว่ายังไง” วิเวียนไม่สามารถระงับความโกรธของเธอได้อีกต่อไป ขณะที่ยืนขึ้นและเผชิญหน้ากับแชนนอน

หลังจากเห็นวิเวียนโกรธ แชนนอนก็เยาะเย้ยต่อไป “โธ่ วิเวียน เธอยังคงฝันอยู่เหรอ รักแรกของฟินนิคกลับมาแล้วและเธอก็งดงามเหมือนเคย เธอคิดว่าฟินนิคจะยังต้องการเธออยู่ไหม”

ซาช่ารู้สึกโล่งใจเมื่อคิดว่าวิเวียนถูกทอดทิ้ง อะไรทำให้วิเวียนมีความพิเศษถึงขนาดที่เธอสามารถมีเพศสัมพันธ์กับประธานของฟินเนอร์กรุ๊ปได้ ฮึ่ม ถึงเวลาแล้วที่เธอจะตกต่ำลงหลังจากที่เป็นจุดสนใจของผู้คนมาเนิ่นนาน ตั้งแต่อีฟเวลินกลับมา ฉันไม่เชื่อว่าฟินนิคจะยังต้องการเธออยู่

“เธอ” แม้ว่าจะอยากตอบโต้แต่วิเวียนก็ไม่แน่ใจว่าจะตอบโต้ยังไง ความคิดของเธอย้อนกลับไปยังสิ่งที่เบเนดิกต์เคยบอกเธอในโรงพยาบาลโดยพูดถึงความรักครั้งแรกของผู้ชายว่าจะมีสถานที่พิเศษในใจเสมอ

หลังจากเห็นว่าวิเวียนยังคงพูดไม่ออก แชนนอนกลอกตาแล้วค่อยๆ กลับไปที่นั่งของเธอ

“บางคนก็หลงผิดมากเกินไปหลังจากได้รับการยอมรับเพียงชั่วครู่”

“เหอๆ” หลังจากได้ยินคำพูดของแชนนอน เพื่อนร่วมงานหลายคนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ ขณะที่ครุ่นคิดและมองมายังวิเวียน แม้ว่าจะมีคนไม่กี่คนที่ครั้งหนึ่งเคยสนับสนุนเธอที่มองมาด้วยความเห็นอกเห็นใจราวกับว่าพวกเขาแน่ใจว่าเธอจะถูกฟินนิคทอดทิ้ง

วิเวียนทนกับสายตาแปลกๆ ในที่ทำงานไม่ได้อีกต่อไป เธอจึงหยิบกระเป๋าและออกจากออฟฟิศไปโดยไม่ทักทายฟาเบียน

แม่ดูมีความสุขมาก รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของวิเวียน หลังจากผ่านมาสักพักหนึ่งแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเธอหัวเราะอย่างมีความสุข ฉันสงสัยว่าทำไมกันนะ