ความรักสีคราม นิยาย บท 42

ร่างกายของฟาเบียนแข็งทื่อ

เขาไม่คาดคิดว่าอาฟินนิคจะมีปฏิกิริยาแบบนี้หลังจากที่ได้เห็นรูปพวกนั้น

หากพิจารณาจากนิสัยของอาแล้ว ฟาเบียนคิดว่าเขาจะต้องโกธรเป็นฟืนเป็นไฟและตัดขาดกับวิเวียนทุกช่องทางแน่นอน

แต่เขากลับดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย

หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือเขาเชื่อมั่นในตัวของวิเวียน

ฟาเบียนรู้สึกหงุดหงิดเมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวของเขา

ทำไมกัน

ทำไมอาฟินนิคถึงได้เชื่อใจวิเวียนมากขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาควรจะเป็นความสัมพันธ์เพียงผิวเผินและประเดี๋ยวประด๋าวหรอกเหรอ

ถึงแม้ว่าเมื่อสองปีก่อนเขากับวิเวียนจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกัน แต่เมื่อเขาเห็นรูปเหล่านั้นเขากลับเชื่อว่าหล่อนคือผู้หญิงสำส่อน

หรือมันเป็นเพราะว่าเขาเชื่อใจหล่อนไม่พอ

คำถามนี้เกิดขึ้นภายในใจของฟาเบียน ในขณะที่เขาพยายามอย่างมากที่จะไม่แสดงความหงุดหงิดออกไป

ไม่ใช่

รูปพวกนั้นมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว เขาจะไปเข้าใจผิดได้ยังไง

คำอธิบายเดียวคืออาฟินนิคไม่ได้สนใจวิเวียนเลยสักนิด นั่นคือเหตุผลว่าทำไมอาถึงได้ไม่สนใจว่าหล่อนเป็นคนแบบไหน

“ฟาเบียน หลานดูสนใจผู้หญิงของอานะ” ฟินนิคพูดขึ้นขัดความคิดของฟาเบียน

ร่างกายของฟาเบียนแข็งทื่อ

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาก็พบกับท่าทางเย็นชาและนิ่งสงบของอาฟินนิค ทันใดนั้นเองฟาเบียนก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ที่นำรูปพวกนี้มาให้ฟินนิคดู

แม้ว่าฟินนิคจะนั่งอยู่บนอา เขาก็ยังดูภูมิฐานและสง่างามเหมือนที่เป็นมาตลอด เขาโดดเด่นจนไม่มีใครสามารถละสายตาไปจากเขาได้

ทันใดนั้นเอง ฟาเบียนก็นึกถึงคำพูดของพ่อที่เคยพูดเอาไว้ แม้แต่คนช่างเลือกอย่างพ่อของเขายังพูดว่าหากอาฟินนิคไม่ได้พิการ พ่อก็คงไม่มีทางที่จะสู้อาได้

จู่ ๆ ฟาเบียนก็รู้สึกหัวเสีย

ในอดีตเขาคิดเสมอว่าเขาคือชายที่ยอดเยี่ยม แต่ในตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขานั้นไม่มีค่าขนาดไหนเมื่อเทียบกับอาฟินนิค

ฟาเบียนมีสีหน้าลำบากใจเมื่อเขารู้ตัวแล้วว่าตัวเองยุ่งมากเกินไป ท้ายที่สุดเขาจึงยอมตอบคำถามแรกที่ฟินนิคเอ่ยถาม “ผมได้รูปมาจากอีเมลนิรนาม”

“นิรนามเหรอ” ฟินนิคเอ่ยซ้ำ น้ำเสียงของเขาไม่สามารถอ่านได้

ฟาเบียนพยักหน้า เขายังไม่อยากยอมแพ้ เลยอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา “อาฟินนิค อย่าหาว่าผมยุ่งเกินไปเลยนะ แต่วิเวียนเป็นผู้หญิงที่ไม่ดี เธอมีชื่อเสียงที่ไม่ดีในที่ทำงานด้วย เพราะงั้นอาควร…”

“ฟาเบียน” ก่อนที่ฟาเบียนจะได้พูดจบประโยค ฟินนิคก็ขัดขึ้นมาสักก่อน น้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยความขุ่นเคือง “หลานจะไม่ยุ่งเรื่องของอามากไปหน่อยเหรอ”

เพียงเท่านั้น ฟาเบียนรู้ในทันทีว่าเขาพูดมากเกินไป เขาก้มหัวและกล่าวขอโทษ “ขอโทษครับอาฟินนิค”

“ไม่เป็นไรฟาเบียน ถ้าไม่มีอะไรแล้วอาขอกลับก่อน” ฟินนิคจัดเนกไทและเอ่ยต่ออย่างใจเย็น

“ภรรยาของอา เธอรออยู่ที่บ้านหน่ะ”

เพียงเท่านั้น เขาก็ออกจากร้านกาแฟไปโดยที่ไม่ได้ปรายตามองฟาเบียนอีก

เมื่อฟินนิคกลับมาที่รถ โนอาห์ที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิรถที่เย็นมากกว่าปกติ

“โนอาห์” จู่ ๆ ฟินนิคก็เอ่ยขึ้น “วันก่อนฉันขอให้นายตรวจสอบเรื่องนั้นให้ใช่ไหม เป็นยังไงบ้าง”