ความรักสีคราม นิยาย บท 444

วิเวียนมองขึ้นไปที่ราเชลและส่ายหัวเล็กน้อย จากนั้น เธอก็ลังเลก่อนที่จะพูด “ไม่ใช่ค่ะแม่ แต่...หนูมีคำถาม”

"คำถามอะไร" ราเชลสังเกตเห็นว่าท่าทางของวิเวียนแปลกไปเล็กน้อย “เด็กโง่ จะถามอะไรก็ถามมา เรื่องอะไรที่ทำให้แกต้องคิดหนักก่อนพูดกับแม่ของตัวเองขนาดนี้เนี่ย ไม่ใช่ว่าแม่เคยมีความลับกับลูกสาวซะที่ไหน”

คำพูดของราเชลยิ่งทำให้หัวใจของวิเวียนรู้สึกแย่ เธอพยายามกลั้นน้ำตาและยังคงหวังว่าการตรวจของหมอจะเป็นเรื่องผิดพลาด

“แม่ หนู... หนู... หนู... หนู...” วิเวียนพูดตะกุกตะกัก และยังคงไม่สามารถพูดออกไปได้

“อะไรทำให้แกพูดติดอ่างแบบนั้นล่ะเนี่ย” ราเชลถามด้วยรอยยิ้ม

วิเวียนพยายามมองไปที่ตาของราเชลตรงๆ ในทุกขณะที่เธอพูด “หนูเป็นลูกสาวแท้ๆ ของแม่หรือเปล่าคะ” เธอเททุกความหวังที่มีขณะที่สวดอ้อนวอนในใจว่าอย่างน้อยแม่ของเธอก็จะช่วยให้เธอมั่นใจขึ้นมาบ้าง

ราเชลหุบยิ้มทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น เธอตัวสั่นด้วยความกลัวก่อนจะหันหลังให้กับวิเวียน ณ จุดนั้น เธอไม่สามารถฝืนตัวเองให้มองลูกสาวได้

ปฏิกิริยาของราเชลช่วยยืนยันความกลัวที่เลวร้ายที่สุดของเธอ และในทันใด หัวใจของเธอก็จมลงสู่ก้นบึ้ง วิเวียนคว้ามือราเชลอย่างใจจดใจจ่อและถามคำถามเดิมกับเธออีกครั้ง “แม่ตอบหนูสิ หนูเป็นลูกสาวแม่หรือเปล่า”

สิ่งที่ราเชลทำได้คือร้องไห้เมื่อมองหน้าของวิเวียน น้ำตาหยดลงบนผ้าปูที่นอนและทำให้เกิดรอยเปียกอย่างรวดเร็ว ราเชลส่ายหัวเล็กน้อยและร้องไห้ต่อไปโดยไม่พูดอะไร

“แม่ หนูไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของแม่เหรอ” ในที่สุด เสียงของวิเวียนก็แตกออกเป็นเสียงสะอื้น ดู​เหมือน​ว่า​พระเจ้า​จะทรง​โปรดปราน​บุตร​คน​อื่นๆ ของ​พระองค์​มาก​กว่าสินะ เพราะสิ่งที่หมอพูดเป็นความจริง

คราวนี้ราเชลส่ายหัวแรงขึ้นก่อนจะหยุดร้องไห้ด้วมอารมณ์ขมขื่น เธอยกมือขึ้นปิดปากเพื่อให้เสียงเงียบและไม่กล้ามองไปที่วิเวียนอีก

ถ้าอย่างนั้น มันก็จริงสินะ ที่ฉันไม่ใช่ลูกสาวของแม่ วิเวียนรู้สึกว่าแรงเฮือกสุดท้ายได้ออกจากร่างของเธอไปขณะที่เธอทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างหลัง เรื่องนี้ทำให้เธอได้คำตอบของเรื่องอื่นด้วย

แล้วฉันเป็นใครกันล่ะ วิเวียนรู้สึกปวดขมับอย่างรุนแรงในทันที ยิ่งเธอคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งสับสนมากขึ้นเท่านั้น