ความรักสีคราม นิยาย บท 459

พอต่างคนต่างสั่งกาแฟของตัวเองแล้วพวกเขาก็คุยกันเรื่องความคืบหน้าล่าสุดในชีวิตของพวกเขา

“สุขภาพคุณราเชลเป็นยังไงบ้าง” ขณะที่วิเวียนไม่รู้ว่าจะเริ่มเรื่องเกี่ยวกับราเชลและอีฟเวลินยังไงดีเบเนดิกต์ก็หยิบยกเรื่องนี้มาพูดก่อน

“แม่ฉันยังอาการดีอยู่ค่ะ” หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งวิเวียนก็ตัดสินใจที่จะไม่บอกเบเนดิกต์เกี่ยวกับโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวของราเชล “แค่ช่วงหลังๆ ท่านบ่นว่าไม่ได้เจอน้องสาวคุณมานานแล้วแค่นั้นเอง”

“งั้นเหรอ” เบเนดิกต์หัวเราะร่วน “ท่านมักจะรักอีฟเวลินเอามากๆ มาตั้งนานแล้วล่ะ ถ้าผมมีเวลาจะพาอีฟเวลินไปเยี่ยมคุณราเชลที่โรงพยาบาลนะ”

“ขอบคุณค่ะ” วิเวียนเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้ม

เธอค่อยๆ คนกาแฟแล้วแกล้งถามอย่างเป็นกันเองว่า “ฉันรู้สึกว่าแม่ฉันหลงน้องสาวคุณจริงๆ เลย ตอนที่ท่านทำงานที่บ้านมอร์ริสันท่านทำดีกับอีฟเวลินเป็นพิเศษตลอดเวลาเลยเหรอคะ”

“อือฮึ” เบเนดิกต์พยักหน้า “คุณราเชลรักแล้วก็ดูแลอีฟเวลินอย่างดีมาตลอดตั้งแต่เธอยังเล็กๆ ความจริงสาเหตุที่แม่คุณทำงานเป็นพี่เลี้ยงที่บ้านผมก็เพราะอีฟเวลินนั่นแหละ”

“ยังไงคะ” วิเวียนถามด้วยสีหน้ากระวนกระวายใจ

เมื่อเขาสังเกตเห็นสีหน้าเป็นกังวลบนใบหน้าของวิเวียน เบเนดิกต์ก็อดสงสัยไม่ได้ แต่เขาคิดเอาเองว่าเธอแค่อยากรู้จึงอธิบายต่อไปว่า “ตอนที่อีฟเวลินเกิดเธอถูกลักพาตัวไปจากห้องคลอดน่ะ ตอนนั้นครอบครัวผมตกอกตกใจกันใหญ่เพราะเราหาตัวเธอไม่เจอเลย”

เขาพูดต่อไปว่า “หลังจากนั้นคุณราเชลก็พออีฟเวลินกลับมาแล้วพ่อแม่ผมก็ซาบซึ้งใจที่สุด พวกเขาอยากให้รางวัลท่านเป็นเงินก้อนใหญ่แต่ท่านไม่ยอมรับ ไม่มีอะไรที่ครอบครัวผมจะทำให้เธอยอมรับได้เลย”

เขาเสริมว่า “ไม่กี่ปีต่อมาอยู่ๆ ท่านก็มาบ้านเราตอนที่เรากำลังหาพี่เลี้ยงเด็กสักคน ครอบครัวเราจำท่านได้และอยากให้เงินรางวัลท่านอีกเพราะตอนนั้นท่านกำลังลำบาก แต่ท่านก็ยังไม่ยอมรับแล้วบอกว่าท่านช่วยอีฟเวลินโดยบังเอิญ ถ้าเราอยากขอบคุณท่านจริงๆ เราก็แค่จ้างท่านเป็นพี่เลี้ยงก็พอ”