ความรักสีคราม นิยาย บท 47

ตอนแรกวิเวียนรู้สึกประหม่ายามที่เธอได้ฟังคำตอบของฟินนิค แต่หลังจากที่เธอได้ยินคำพูดเย้ยหยัยของฟาเบียนแล้ว เธอก็ขมวดคิ้วแน่น

ความตั้งใจของฟาเบียนที่จะเยาะเย้ยและทำให้เธออับอายนั้นชัดเจนเกินไป

ถึงแม้ว่าเขาจะเอาแต่พูดจาดูถูกเธออยู่ตลอดตั้งแต่ที่พวกเขาได้กลับมาพบกันอีกครั้ง แต่เธอกลับรู้สึกโกรธมากเมื่อเขาดูถูกเธอต่อหน้าฟินนิค

“นายพูดแบบนั้นหมายความว่ายังไงฟาเบียน” วิเวียนที่ไม่สามารถทนกับคำพูดดูหมิ่นของฟาเบียนได้เอ่ยถามออกไป

ฟาเบียนยิ้มอย่างเย็นชาและเอ่ยปัด “เป็นอะไรไปวิเวียน หรือว่าเธอจะรู้แล้วว่าตัวเองทำอะไรผิดไป”

ด้วยความสัตย์จริง วิเวียนไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ เธอถึงได้รู้สึกโมโหขึ้นมา

บางทีเธออาจจะแค่ไม่อยากให้ฟินนิคเข้าใจผิด เธอไม่อยากให้เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่เงิน

“ฉันแค่คิดว่านายควรรับผิดชอบต่อคำพูดที่นายพูดออกมา” วิเวียนตอบอย่างเย็นชา

“รับผิดชอบเหรอ” ฟาเบียนยิ้มเยาะและหัวเราะอย่างเยือกเย็นออกมา ในตอนนั้นเขาไม่ได้รู้สึกอยากที่จะปิดบังความรู้สึกที่แท้จริงของเขาเอาไว้ “นี่เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าเธอจะยังสามารถหลอกอะไรอาของฉันต่อได้อีก ให้ฉันบอกอะไรให้ไหม ฉันหน่ะเอารูปที่ไม่น่าดูพวกนั้นของเธอให้อาของฉันดูหมดแล้ว ที่นี้เธอยังจะคิดว่า…”

“พอได้แล้ว!” ฟินนิคเอ่ยขึ้นเสียงดังขัดคำพูดของฟาเบียน

สีหน้าของวิเวียนเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดขึ้นมาทันที

ว่ายังไงนะ

ฟินนิคเห็นรูปพวกนั้นแล้วอย่างงั้นเหรอ

แทนที่ฟาเบียนจะรู้สึกผิดต่อวิเวียนที่หน้าซีดเผือด เขากลับรู้สึกพึงพอใจมากกว่า

“เธอคิดจริง ๆ หรอว่าเธอจะยังเสแสร้งลวงหลอกอาของฉันต่อไปได้” เขายังคงถามต่อโดยที่มีรอยยิ้มชั่วร้ายอยู่บนใบหน้า “เธอควรจะบอกอานะ ว่าเธอแต่งงาน…”

“ฟาเบียน อาบอกว่าพอได้แล้ว” ฟินนิคเอ่ยเตือนอีกครั้ง และในตอนนั้นเองที่สีหน้าของฟาเบียนเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเขาหันไปมองฟินนิค

และหลังจากนั้นเขาก็หันไปมองวิเวียนที่หน้าซีดเผือด

“อาฟินนิค ผม…” ฟาเบียนพยายามที่จะพูดอะไรบางอย่างที่เขารู้สึกไม่ชอบใจ แต่ในตอนนั้นเองฟินนิคก็หันมามองฟาเบียนด้วยดวงตาดุที่มันสามารถทำให้อีกฝ่ายเสียวสันหลังได้ไม่ยาก

“ฟาเบียน นอร์ตัน” ฟินนิคพูดขึ้นมาอย่างช้า ๆ เดี๋ยวน้ำเสียงเชิงขู่ “อย่าล้ำเส้นมากเกินไป”

ฟาเบียนเริ่มหน้าซีด แต่เขาก็ปฏิเสธความกลัวที่มันแล่นเข้ามาในจิตใจ “อาฟินนิค พวกเราคือครอบครัว วิเวียนก็เป็นแค่คนนอก…”

“ฟาเบียน!” ฟินนิคเอ่ยขึ้นเสียงดังขัดคำพูดของฟาเบียนอีกครั้ง “หลานควรเลิกล้ำเส้นอาได้แล้ว ในตระกูลนอร์ตัน พวกเราทุกคนต่างเป็นศัตรูกัน”

ฟาเบียนนิ่งงันไปกับคำพูดและท่าทางของฟินนิค เขาตัวสั่นและเหงื่อออกด้วยความกลัวเมื่อเขาสบเข้ากับดวงตาอันน่าขนลุกของฟินนิค

พ่อพูดถูก ถึงแม้ว่าอาฟินนิคจะนั่งอา แต่ก็ใช่ว่าใครจะต่อกรกับเขาได้ง่าย ๆ

แม้ว่าฟาเบียนจะไม่พอใจเป็นอย่างมากกับการปกป้องวิเวียนมากจนเกินเหตุของฟินนิค แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เขาก้มหัวลงแล้วเอ่ยพึมพำ “ขอโทษที่เสียมารยาทครับ”

“การสัมภาษณ์วันนี้จบแล้ว” ฟินนิคเอ่ยอย่างเฉยเมย “กลับบ้านไปฟาเบียน ส่วนวิเวียนอาจะไปส่งเอง”

วิเวียนเหรอ

คำเรียกสนิทสนมที่ฟินนิคใช้เรียกเธอนั้นเปรียบเหมือนดั่งมีดที่กรีดลงกลางใจของฟาเบียน

อาจะไปส่งเธอที่บ้านเหรอ

มันจะไม่ออกนอกหน้าไปหน่อยหรือไง อาไม่กลัวว่าสามีของวิเวียนจะมาเห็นตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกันเหรอ

แต่ฟาเบียนก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก เขากัดริมฝีปากและหันหลังเดินออกจากห้องทำงานของฟินนิคไป

ความเงียบเข้าปกคลุมห้องทำงานเมื่อในห้องเหลือเพียงฟินนิคและวิเวียน

“วิเวียน” ฟินนิคขมวดคิ้วและเดินเข้าไปหาเธอ พร้อมทั้งเอ่ยถามเสียงนุ่ม “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม”

วิเวียนสะดุ้งตื่นจากภวังค์และมองไปยังฟินนิค “คุณเห็นรูปพวกนั้นแล้วจริง ๆ ใช่ไหม”

ในที่สุดเธอก็เข้าใจในท่าทีแปลก ๆ ของฟินนิคเมื่อวาน ที่เขาบังคับให้เธอเปลี่ยนงานหรือว่าจูบเธอ ทั้งหมดนั่นมันเป็นเพราะว่ารูปพวกนั้น