ความรักสีคราม นิยาย บท 48

เมื่อวิเวียนนึกถึงรูปพวกนั้น เธอก็รู้สึกละอายขึ้นมา เธอไม่กล้าแม้แต่จะเผชิญหน้ากับฟินนิค เธอจึงเบือนหน้าหนี

แต่ในตอนที่เธอกำลังจะเบือนหน้าหนี ฟินนิคก็จับหน้าของเธอเอาไว้อย่างแรงพร้อมบังคับให้เธอมองตาเขา

“วิเวียน” เขาเอ่ยเสียงเข้ม “อย่าหลบตา”

เขานิ่งไปสักพักแล้วพูดต่อ “ฉันเห็นรูปพวกนั้นแล้ว คงมีใครบางคนซ่อนกล้องเอาไว้ในห้องโรมแรมที่เกิดเหตุเมื่อสองปีก่อน”

วิเวียนก็คิดเช่นเดียวกัน เธอพยักหน้าและเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะพูดออกมาพร้อมกับกัดริมฝีปากของตัวเอง “ฉันขอโทษ”

“เรื่องอะไร” ฟินนิคเอ่ยดุ

“เรื่องที่รูปพวกนั้นอาจทำให้คุณรู้สึกไม่ดี” วิเวียนกระซิบพร้อมกับก้มหน้าต่ำลง

หน้าของเธอขาวซีดราวกับกระดาษและน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตา ฟินนิครู้สึกเจ็บที่หัวใจ

บ้าจริง ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน

เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับวิเวียนมาก่อน ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรือเมื่อสิบปีที่แล้ว

เขาจับเธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งและมองสบตา

“จำเอาไว้วิเวียน” เขามองเข้าไปในตาของเธอ “อย่าขอโทษในสิ่งที่เธอไม่ได้ทำ”

แววตาที่มั่นคงของฟินนิคทำให้เธอตาพร่าไปชั่วขณะ เธอพยักหน้ารับ

“ถ้าอย่างนั้น…” ฟินนิคพูดต่ออย่างอารมณ์ดี “นี่เริ่มค่ำแล้ว พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

ภายในลิฟต์ วิเวียนเอ่ยถามหลังจากที่ลังเลอยู่นาน “ฟินนิค ตอนที่คุณเห็นรูปพวกนั้น คุณไม่คิดเหรอว่ามันอาจจะไม่ใช่รูปเมื่อสองปีที่แล้ว”

เหมือนกับที่ฟาเบียนสรุปเอาเองในทันทีว่ารูปพวกนั้นเป็นรูปปัจจุบันของเธอกับชายอื่น

“ทำไมฉันต้องคิดแบบนั้น” ฟินนิคตอบอย่างใจเย็น “อะไรที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีที่แล้ว นั่นมันคือครั้งเดียวที่เธอทำไม่ใช่เหรอ”

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของฟินนิคที่มีต่อคำถามของเธอ วิเวียนก็ยิ่งสงสัย เธอรีบตามเขาให้ทันแล้วเอ่ยถาม “ฟินนิค คุณยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลย คุณทำเรื่องอย่างว่าไปแล้วกี่ครั้ง”