ความรักสีคราม นิยาย บท 471

“ที่ฉันต้องการคือให้เธอไปช่วยชีวิตแม่ของเธอ” วิเวียนแสดงเจตนาของเธอออกไปตรงๆ

อีฟเวลินรู้สึกหงุดหงิดนิดๆ ขณะที่มองวิเวียนด้วยดวงตาบ้าคลั่ง “แม่ฉันตายแล้ว แล้วเธอยังมาพูดบ้าอะไรของเธออีกล่ะเนี่ย”

“เปล่าท่านยังมีชีวิตอยู่เพราะเธอไม่ได้มาจากตระกูลมอร์ริสันเสียด้วยซ้ำ” ระเบิดถูกทิ้งลงไปแล้ว

“เรื่องตลกอะไรกันละเนี่ย” สีหน้าของอีฟเวลินดูไม่สบายใจ “หยุดพูดจาเหลวไหลเสียดีกว่า”

“มันไม่ได้เหลวไหล แม่ของฉันคือแม่ที่คลอดเธอมา” วิเวียนบอกขณะมองตาอีฟเวลินตรงๆ

อีฟเวลินห่อปากแล้วเย้ยหยันว่า “ต่อให้เธอรู้สึกว่าไม่ดีพอสำหรับฟินนิคก็ไม่ต้องสร้างเรื่องไร้สาระแบบนี้มาแกล้งฉันหรอก อะไรที่ทำให้เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเธอ”

วิเวียนเดาว่าอีฟเวลินคงไม่ยอมเชื่อง่ายๆ เธอจึงรีบอธิบายเองว่า “ฉันไม่ได้โกหกนะ ราเชล วิลเลี่ยมคือแม่ของเธอจริงๆ ท่านเป็นโรคลูคีเมียและเธอคือสายเลือดคนเดียวของท่าน มีแต่ไขกระดูกของเธอที่จะเข้ากันกับของท่านได้ดีที่สุด”

เพราะคิดว่าการพูดคุยครั้งนี้ช่างไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลยอีฟเวลินจึงคิดว่าวิเวียนอาจจะสูญเสียการใช้เหตุผลทั้งหมดไปแล้วหลังจากจิตใจถูกกระทบเทือน

“เธอมันเสียสติ” อีฟเวลินกรอกตาใส่วิเวียนแล้วจบแค่นั้นก่อนจะหันตัวจะขึ้นชั้นบน

“เดี๋ยวก่อน เธอยังไปไม่ได้” วิเวียนยืนขวางทางเธอไว้ “เธอเคยถูกลักพาตัวตอนแรกเกิดแล้วแม่ของฉันเป็นคนช่วยเธอไว้ใช่มั้ยล่ะ”

“เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง” อีฟเวลินถามอย่างระแวง

“เบเนดิกต์เป็นคนบอกเรื่องนี้กับฉันแล้วแม่ของฉันก็ยืนยันแล้วด้วย ท่านบอกว่าเด็กหญิงน้อยที่ท่านเก็บมาไม่ใช่เธอ พอท่านมารู้ทีหลังจากข่าวว่าตระกูลมอร์ริสันสูญเสียลูกสาวไปท่านเลยส่งลูกสาวของตัวเองไปให้พวกเขาแทนเพราะหวังว่าเธอคงจะมีอนาคตที่ดีกว่า ลูกของตระกูลมอร์ริสันคือคนที่ท่านเก็บไว้และเลี้ยงเป็นลูกตัวเอง”