ความรักสีคราม นิยาย บท 472

“ฉันอยากให้เธอช่วยแม่ฉันจริงๆ แต่ฉันไม่ได้โกหก” วิเวียนเค้นสมองหาวิธีที่จะทำให้อีฟเวลินยอมเชื่อเธอ

แน่ล่ะ ปานไง วิเวียนนึกขึ้นได้ว่านั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้ตระกูลมอร์ริสันเชื่อว่าทารกที่ราเชลนำมาให้คือลูกของพวกเขา

“เธอมีปานรูปผีเสื้อตรงเอวของเธอใช่มั้ย” วิเวียนถาม

“ฉันไม่คิดหรอกว่านี่คือเรื่องที่แม่เธอบอกเหมือนกัน” ฟังดูอีฟเวลินจะสงบลงอย่างชัดเจนขณะที่เธอยกมือเท้าสะเอวพูด “ทีนี้ก็เรื่องปานอีกแล้วเหรอฮึ เข้าเรื่องได้แล้ว”

“ดูสิ” วิเวียนไม่เสียเวลามากขณะยกเสื้อของตัวเองขึ้นเผยให้เห็นปานบนสะโพกของเธอเอง

“ทำไมเธอถึงมีด้วยล่ะ” อีฟเวลินพูดอย่างประหลาดใจหลังจากดูใกล้ๆ แล้ว

“ฉันมีมาตั้งแต่เกิดแล้ว ส่วนที่เธอมีแม่ฉันเป็นคนนาบตัวเธอเอง ฉันคิดว่าตอนนี้เธอน่าจะเชื่อฉันได้แล้ว”

อีฟเวลินตะลึง ทุกสิ่งทุกอย่างอาจจะทำปลอมได้แต่ปานนี้ไม่ใช่อะไรแบบนั้นเลย

มันเคยถูกชี้ให้เธอเห็นในเหตุการณ์หนึ่งตอนที่เธอยังเป็นเด็กหญิงน้อยๆ ขณะที่แม่ของเธออาบน้ำให้ “นี่คือผีเสื้อแห่งความโชคดีของลูกน้อยของแม่ แม่คงจะไม่ได้หนูกลับคืนมาถ้าไม่มีมัน”

ภาพปานที่เหมือนกันบนตัววิเวียนทำให้เธอต้องใคร่ครวญถึงท่าทางมั่นอกมั่นใจของวิเวียนอีกครั้ง อีฟเวลินเริ่มเชื่อว่ามีความเป็นไปได้ที่เธออาจจะไม่ใช่คนในตระกูลมอร์ริสันจริงๆ

ความคิดนั้นเองทำให้เธอรู้สึกโกรธวิเวียนขึ้นมา ดวงตาของเธอวาวโรจน์ขณะมองฝ่ายตรงข้ามของเธอ

ราวกับจะยังไม่พอที่วิเวียนขโมยความรักในชีวิตไปจากเธอ ตอนนี้เธอกำลังจะปล้นพี่ชายและตัวตนของเธอในฐานะคุณผู้หญิงของบ้านไปจากเธออีก

ไม่มีทางที่เธอจะปล่อยหล่อนไปเฉยๆ แบบนี้ เธอคือคนของตระกูลมอร์ริสันไม่ใช่ลูกสาวของแม่บ้านธรรมดาๆ วิเวียนต้องโกหกฉันแน่ๆ