ความรักสีคราม นิยาย บท 52

“ไม่เป็นไรค่ะ…” เธอรีบหลบสายตาของเขา “แม่ของฉันไม่ค่อยสบาย… เธออยากพักผ่อนตามลำพัง…”

วิเวียนพูดออกไปอย่างคลุมเครือและพยายามที่จะไม่พูดถึงอาการป่วยของแม่ หรือแม้แต่เรื่องค่ารักษาพยาบาล

แววตาของฟินนิคหม่นลง

ในฐานะนักธุรกิจที่มีประสบการณ์ เขาเคยเจอกับพวกผู้หญิงที่ชอบเสแสร้งหรือพวกที่มีเจตนาเฉพาะเรื่องบนเตียงมาก่อน ส่วนใหญ่คนพวกนั้นมักจะมาจากครอบครัวที่มีชื่อเสียงและพวกเธอเต็มไปด้วยมารยา พวกเธอรู้วิธีเอาใจชายหนุ่มในเรื่องเล็กน้อย และพวกเธอมักจะร้องขอเงินหรือความช่วยเหลือจากเขา

แต่วิเวียนกลับแตกต่างจากคนพวกนั้น

ถึงแม้ว่าพวกเขาเพิ่งจะแต่งงานกัน แต่เธอก็ไม่เคยร้องขออะไรจากเขาเลย หรือถ้าจะพูดให้ชัดคือเธอไม่มีเจตนาที่จะทำแบบนั้นเลย

ความห่างเหินและความเย็นชาของเธอทำให้ฟินนิครู้สึกหงุดหงิด

“อย่างนั้นเหรอ” ความเยือกเย็นในน้ำเสียงของเขาบ่งบอกได้ว่าเขาไม่พอใจ “ถ้าอย่างนั้น ฉันขอให้แม่ของเธอหายไว ๆ ก็แล้วกัน”

วิเวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย

ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า ทำไมฟินนิคถึงได้อารมณ์เสียกัน

เธอไม่ได้ต่อบทสนทนาอะไรและทานมื้อเช้าจนเสร็จ ฟินนิคก็ขับรถมาส่งเธอที่สถานีรถไฟใต้ดินและเธอก็ขึ้นรถไฟไปทำงาน

หลังจากที่มาถึงบริษัท เธอก็มุ่งตรงไปยังแผนกการเงินแทนที่จะเป็นห้องทำงานของเธอเพื่อที่จะขอให้พวกเขาเบิกเงินล่วงหน้าให้กับเธอ

ก่อนหน้านี้เธอเคยเบิกเงินล่วงหน้าไปแล้ว ถ้าครั้งนี้พวกเขาอนุมัติให้เธอเบิกอีก มันก็จะเป็นเงินเดือนล่วงหน้าของเดือนถัดไป

“วิเวียน ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากช่วยเธอนะ พวกเราเข้าใจว่าเธอลำบาก แต่พวกเราไม่มีสิทธิ์อนุมัติคำขอของเธอ” โซอี้ พนักงานจากแผนกการเงินมองวิเวียนอย่างช่วยไม่ได้

แววตาของวิเวียนหม่นลงเล็กน้อย เธอกำลังจะเอ่ยตอบ แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงเย็นเหยียบดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“วิเวียน เธอไม่รู้เหรอว่านี่มันเวลาทำงาน ทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่แผนกการเงินแบบนี้ เธอควรที่จะไปเตรียมตัวสำหรับการสัมภาษณ์ในช่วงบ่ายวันนี้สิ”

หัวใจของเธอหยุดเต้นเมื่อได้ยินเสียงนั่น เธอค่อย ๆ หันหน้าไปหาฟาเบียนที่ยืนอยู่ข้างหลังของเธอด้วยแววตาเย็นชา

“ฉันมีเรื่องที่ต้องจัดการ” เพราะไม่อยากที่จะต่อบทสนทนากับฟาเบียน เธอจึงเดินออกจากแผนกการเงินไปอย่างรวดเร็ว

แต่ในตอนที่เธอกำลังเดินเลี้ยวตรงหัวมุมตึก ฟาเบียนก็จับตัวเธอและคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ก่อนที่เขาจะตรึงเธอเอาไว้กับกำแพง

“ฟาเบียน นายจะทำอะไร” วิเวียนขู่เสียงต่ำ เนื่องจากเธอกลัวว่าโซอี้และคนอื่น ๆ ในแผนกการเงินจะมาได้ยินพวกเขาเข้า

“เปล่านี่” ฟาเบียนมองวิเวียนอย่างวางมาดโดยที่มีรอยยิ้มแต้มอยู่บนใบหน้าของเขา “ฉันก็แค่แสดงความเป็นห่วงต่อพี่สาวของคู่หมั้นฉันและนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอขอเบิกเงินล่วงหน้า มันเกิดอะไรขึ้นฮะ”

ในตอนนั้น วิเวียนรู้แล้วว่าฟาเบียนได้ยินบทสนทนาของเธอกับโซอี้ก่อนหน้านี้ เธอลูบข้อมือที่เจ็บแล้วเอ่ยตอบอย่างไม่สนใจ “คุณนอร์ตัน ฉันไม่ได้บอกคุณเหรอคะว่าฉันอยากได้กระเป๋า”

“วิเวียน เธอเห็นฉันโง่หรือไง”ฟาเบียนแค่นหัวเราะ

หากพิจารณาจากการที่ฟินนิคดูแลเธอเป็นอย่างดีแล้ว เขาไม่เชื่อว่าฟินนิคจะไม่ซื้อกระเป๋าให้เธอหากว่าเธอยากได้มันจริง ๆ

มันต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอน บางอย่างที่เร่งด่วนเพราะเธอดูสิ้นหวังมากและบางทีมันอาจจะเป็นเรื่องที่เธอไม่สามารถบอกกับฟินนิคได้

เมื่อคิดไปถึงสิ่งเหล่านั้น รอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าของเขาก็กว้างขึ้นและทันใดนั้นเองเขาก็ตรึงเธอเข้ากับกำแพงอีกครั้งด้วยสองมือของเขา

“ฟาเบียน ปล่อยนะ นายจะทำอะไร” วิเวียนตื่นตระหนก

“วิเวียน ดูเหมือนว่าเธอจะต้องการเงินนะใช่ไหม” เขาโน้มตัวลงและเอ่ยกระซิบข้างใบหูของเธอ “เงินเดือนหนึ่งเดือน… ให้ฉันเดานะ คงจะประมาณหนึ่งหมื่นใช่ไหม”

“มันไม่ใช่ธุระอะไรของนาย” เธอขมวดคิ้วและพยายามดิ้นหนี

แต่คำพูดต่อมาของเขาก็ทำให้การกระทำของเธอหยุดลง

“เอาแบบนี้เป็นไง ฉันจะให้เธอหนึ่งหมื่นแลกกับการที่เธอมานอนกับฉันหนึ่งคืน เธอคิดว่ายังไงบ้าง”

เธอมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา แต่เขากลับทำเพียงมองตอบเธอกลับมาด้วยสายตาเย้ยหยัน

“ว่าไง” เขาโน้มหน้าลงมามองใบหน้าขาวซีดของเธอ ภายในใจลึก ๆ แล้ว เขารู้สึกหงุดหงิด เลือดของเขาค่อย ๆ เดือดพล่านเมื่อนึกไปถึงฉากที่ฟินนิคกับวิเวียนหยอกล้อกัน “หนึ่งหมื่นต่อหนึ่งคืนเป็นราคาที่ค่อนข้างสูงเลยนะ เธอได้เปรียบเห็น ๆ”