ความรักสีคราม นิยาย บท 53

ในตอนที่ฟาเบียนพูดนั้น ภายในหัวของเขาก็คิดไปถึงอะไรบางอย่าง ใบหน้าของเขายิ้มเยาะขึ้น “ไม่สิ ฉันลืมไปว่าเธอก็เคยได้ราคานี้มาก่อนเมื่อสองปีที่แล้ว แต่ว่าตอนนั้นมันคือครั้งแรกของเธอนี่ เพราะงั้นตอนนี้เธอมันก็เป็นได้แค่เศษขยะที่เป็นได้เพียงของเล่นของผู้ชาย ฉันว่าเธอควรภูมิใจ…”

เพี๊ยะ!

ก่อนที่เขาจะพูดจบ วิเวียนก็ได้ส่งผ่านความโกรธของเธอลงไปบนแก้มของเขา เธอทนฟังความคิดเห็นของเขาต่อไปไม่ไหวแล้ว

ฟาเบียนไม่คิดว่าเขาจะถูกตบ เขานิ่งอึ้งไปทันทีในขณะที่มือก็จับไปยังแก้มที่ขึ้นรอยแดง เขามองไปที่วิเวียนด้วยความตกใจปนประหลาดใจ

หน้าที่เคยขาวซีดก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำด้วยความโกรธ น้ำตารื้นขึ้นมาเต็มหน่วยตา แต่เธอก็ไม่ยอมให้พวกมันไหลลงมา เธอกัดริมฝีปากแน่

ฟาเบียนรู้สึกเหมือนมีมีดทิ่มแทงหัวใจของเขา

ถึงแม้ว่าเขาจะตั้งใจทำให้วิเวียนเจ็บปวด แต่หัวใจของเขามันกลับเจ็บขึ้นมายามที่เขาเห็นเธอเป็นแบบนี้ เขาไม่ได้รู้สึกดีใจเลยสักนิด

วิเวียนมองจ้องเขาและพยายามกลั้นน้ำตา เธอกัดฟันกรอดและตะโกนใส่หน้าฟาเบียน “ฟาเบียน ฉันโคตรเสียใจเลยที่เคยรักนาย”

เธอผลักเขาออกแล้วเดินออกไปโดยที่ไม่ได้หันกลับมามอง

ฟาเบียนยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขายืนนิ่งราวกับร่างไร้วิญญาณ หลังจากเกิดเหตุการณ์ที่เหมือนใช้เวลาไปชั่วนิรันดร์ โซอี้ก็เดินออกมาจากแผนกการเงินเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำและเธอก็เห็นฟาเบียนยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ตรงนั้น

“คะ… คุณนอร์ตัน” โซอี้กระโดดโหยงด้วยความตกใจ

ในที่สุดฟาเบียนก็ได้สติกลับคืนมา เขามองไปที่เธอ “โซอี้ เธอรู้ไหมว่าวิเวียนขอเบิกเงินล่วงหน้าทำไม”

โซอี้อยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่ฟาเบียนก็เป็นถึงหัวหน้าบรรณาธิการและมันคงไม่ดีถ้าเธอจะโกหกเขา เธอโพล่งออกไป “แม่ของวิเวียนป่วยหนักและค่ารักษาพยาบาลก็ค่อนข้างแพง เธอก็เลยมาขอเบิกล่วงหน้า คุณนอร์ตันอย่าโกรธเธอเลยนะคะ”

ป่วยหนักเหรอ ค่ารักษาพยาบาลอย่างนั้นเหรอ

ฟาเบียนนิ่งเงียบไปกับคำตอบที่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน

ในทางกลับกัน วิเวียนรู้ตัวดีว่าเธอโกรธเกินกว่าที่จะทำงานไหว เพราะแบบนั้นเธอจึงขอแลกงานกับเจนนี่และขอลาทั้งวัน

เธอเรียกแท็กซี่และมุ่งหน้ากลับคฤหาสน์ตระกูลนอร์ตัน เมื่อเธอกลับมาถึงคฤหาสน์ เธอก็เดินไปยังประตูทางเข้าและถอดรองเท้าออก แต่เธอก็เหนื่อยเกินกว่าที่จะเดินเข้าไป เธอจึงนั่งลงตรงประตูและจมดิ่งอยู่กับความคิดของตัวเอง

ฟาเบียนนะฟาเบียน… นายนี่มันเก่งจริง ๆ

ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันคิดว่านายไม่สามารถที่จะทำร้ายฉันได้แล้ว นายก็จะหาทางมาทำให้ฉันทรมานจนได้

ก่อนหน้านี้ นายแนะนำฉันต่อหน้าชายอื่นอย่างภาคภูมิ แต่มาตอนนี้นายกลับใช้เงินมาดูถูกกัน

นี่เพิ่งจะบ่ายเอง เขาควรอยู่ที่ออฟฟิศไม่ใช่เหรอ