ความรักสีคราม นิยาย บท 534

"คุณต้องการอะไร?" วิเวียนคำรามหลังจากพุ่งเข้าไปหาฮันเตอร์

“เราไม่ได้คุยกันแล้วเหรอ?” ฮันเตอร์เอียงคอถาม “ผมจะพาคุณไปรับลูกชาย”

“ไม่จำเป็น ฉันไปเองได้” เมื่อพูดดังนั้น วิเวียนก็ไม่สนใจเขาและมุ่งหน้าไปทางโรงรถแทน

"เดี๋ยวก่อน!" ฮันเตอร์ขวางเธอไว้ “ไหนๆ ผมก็มาที่นี่แล้ว คุณจะให้ผมกลับบ้านเลยไม่ได้นะ ผมจะพาคุณไปเอง โอเคมั้ย?”

ฮันเตอร์ทำเสียงราวกับว่าเขากำลังเกลี้ยกล่อมแฟนสาวของเขา วิเวียนถอนหายใจออกมาด้วยความโมโห เธอรวบรวมสติทำใจให้สงบมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอตอบว่า “คุณเยตส์ ฉันไม่คิดว่าเราสนิทกันขนาดนั้นนะ จริงมั้ย?”

"วิเวียน ผมกำลังจีบคุณอยู่ ให้โอกาสผมบ้างได้มั้ย?” ฮันเตอร์ทำราวกับว่าไม่เห็นความบูดบึ้งบนใบหน้าของวิเวียน ขณะที่ใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้ม "ถ้าคุณไม่ยอมให้ผมไปส่ง ผมก็จะอยู่ที่นี่จนกว่าคุณจะยอม”

วิเวียนอึ้งกับคำพูดของเขาจนพูดไม่ออก เริ่มมีผู้คนจำนวนมากขึ้นหันมองมาทางเธอ และพวกเขาทั้งหมดล้วนอาศัยอยู่ในละแวกนั้น ด้วยความที่ไม่อยากเป็นจุดสนใจของคนอื่นอีกต่อไป เธอก้าวขาเข้าไปในรถของฮันเตอร์

ในตอนนั้นเอง ฮันเตอร์ก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย เขาขับรถไปรับแลร์รี่ที่โรงเรียนอนุบาลตามที่เขาพูดไว้

หลังจากรู้ว่าแลร์รี่เรียนอยู่โรงเรียนอนุบาลไหน เขาก็มารอเธอที่ด้านนอกโรงเรียนอนุบาลของแลร์รี่ทุกวัน

ในที่สุดแม้แต่แลร์รี่ก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ

วันหนึ่งหลังจากฮันเตอร์ส่งพวกเขากลับบ้าน แลร์รี่มองแม่อย่างจริงจังแล้วถามว่า “แม่ฮะ แม่ชอบคุณเยตส์เหรอ?”

วิเวียนไม่ได้คาดคิดว่าจะได้ยินคำถามแบบนี้จากแลร์รี่ เธอยิ้มอย่างขบขัน อุ้มเขาไว้ในอ้อมแขนและพึมพำว่า “ลูกยังเด็กไม่ต้องคิดมากเรื่องนี้ คุณเยตส์แค่มาส่งเราที่บ้านแค่นั้น แม่มีเพียงฟักทองน้อยในหัวใจ ไม่มีที่ว่างสำหรับใครอีกแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอแลร์รี่ก็ยิ้มแย้มแจ่มใสและสวมกอดเธอ “แม่ฮะ ผมก็รักแม่! รักแม่มากๆ เลย!"