ความรักสีคราม นิยาย บท 546

แถมเขายังอยู่ลำพัง วิเวียนไม่เห็นโจรสลัดคนอื่นอีกเลยในหมู่ฝูงชน ทุกคนตัวสั่นเพราะเห็นปืน ไม่มีใครกล้าขยับตัว

จากการมองผ่านๆ เธอไม่เห็นแลร์รี่ ทำให้โล่งอกไปได้เปลาะหนึ่ง เจ้าเด็กน้อยอาจอยู่ในห้องพัก วิเวียนสรุปเอาเอง หวังว่าจะไม่มีไอ้โจรสลัดหน้าไหนได้เจอเขา!

เธอหันไปมองฮันเตอร์และบุ้ยใบ้ไปที่ดาดฟ้า เป็นการบอกว่าพวกเขาอาจลอบเข้าโซนห้องพักโดยผ่านทางนั้นได้

ฮันเตอร์เข้าใจ เขาประกบวิเวียนเพื่อคุ้มกันเธอขณะออกเดิน ทั้งคู่ใจเต้นรัว ในที่สุดก็มาถึงโซนห้องพัก หลุดรอดสายตาของพวกโจรสลัดได้สำเร็จ

วิเวียนพุ่งตัวเข้าไปตามหาแลร์รี่ทันทีที่เปิดประตู แต่ก็ไม่เห็น เธอว้าวุ่นเมื่อการค้นหาเริ่มจะไม่เป็นผล

“เจ้าเด็กน้อย อยู่นี่หรือเปล่าลูก?” วิเวียนร่ำร้อง จวนเจียนจะปล่อยโฮออกมา ทั้งหมดที่ทำให้เธอใจชื้นคือความคิดเดียวที่วิเวียนบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ้าเด็กน้อยเป็นคนฉลาด! เขาจะปลอดภัย!

แต่เธอก็สลัดข้อเท็จจริงที่รบกวนจิตใจออกไปไม่ได้ ต่อให้แลร์รี่จะเฉลียวฉลาดแค่ไหน เขาก็อายุแค่ห้าปี วิเวียนน้ำตาไหลแบบกลั้นไม่อยู่ “ฟักทองน้อย อยู่นี่หรือเปล่าลูก? ตอบแม่ที!” เธอร่ำร้องอย่างสิ้นหวัง

“แม่ฮะ ผมอยู่นี่!” ขณะที่วิเวียนกำลังจะทรุดเพราะความโศกเศร้า เสียงของแลร์รี่ก็ดังออกมาจากตู้เสื้อผ้า

วิเวียนพุ่งเข้าไปด้วยความตื่นเต้นสุดขีด แลร์รี่ขดตัวอยู่ในนั้น กำลังเงยหน้ามองเธออย่างดีใจ

“เป็นอะไรไหมฟักทองน้อยของแม่?” วิเวียนถามอย่างร้อนรน เธออุ้มแลร์รี่ขึ้นมาตรวจดูทั้งตัวเพื่อหาร่องรอยการบาดเจ็บ

“ผมสบายดีฮะแม่ ทำไมป่านนี้แม่เพิ่งกลับฮะ?” แลร์รี่ถาม

เมื่อความลิงโลดที่เห็นแม่เริ่มจางหาย แลร์รี่รู้สึกเสียใจที่ถูกทิ้งไว้ เด็กชายมีน้ำตาคลอ การต้องอยู่คนเดียวมันน่ากลัวเหลือเกิน!

วิเวียนสะเทือนใจ เธอกอดเขาแน่นขณะพูดไม่หยุด “แม่เสียใจนะฟักทองน้อย! ทุกอย่างเป็นความผิดของแม่เอง แม่ไม่ควรทิ้งให้ลูกอยู่คนเดียวเลย”