ความรักสีคราม นิยาย บท 55

เมื่อเขาบังคับให้เธอหันมามอง เขาก็ต้องตกใจกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเธอ

วิเวียนตะโกนออกมาสุดเสียง “ปล่อยฉันนะ! แม่ฉันต้องผ่าตัด ปล่อยฉัน!”

แววตาของฟินนิคหม่นลงแต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยเธอไป เขาดึงเธอเข้ามากอดแน่นแล้วเอ่ยสั่ง “วิเวียน ใจเย็น! ยังไงตอนนี้เธอก็ไปไม่ทันอยู่แล้ว ให้ฉันโทรบอกโนอาห์ให้เขาไปที่โรงพยาบาลแทนก่อน”

“ไม่…” วิเวียนปฏิเสธข้อเสนอของเขาทันที เพราะอย่างนั้นเธอจึงมองเห็นความโกรธที่มันฉายผ่านแววตาของเขาในยามที่เธอพูดแบบนั้น

เขาตะโกน “วิเวียน! เธอจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้อีกนานแค่ไหน เธออยากให้แม่ของเธอหายหรือเปล่า” และในวินาทีถัดมา เขาก็เห็นความหวาดกลัวในแววตาของเธอ เขาจึงลดเสียงลงและเอ่ย “เธอลืมไปหรือเปล่าว่าฉันเป็นสามีของเธอนะ ได้โปรดให้ฉันได้ช่วยเธอในเวลาแบบนี้”

ได้โปรดให้ฉันได้ช่วยเธอในเวลาแบบนี้

ท่าทีก้าวร้าวของวิเวียนสงบลงเมื่อเธอได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอมองเขาอย่างตกตะลึง

เธอไม่คิดว่าชายที่เย่อหยิ่งอย่างเขาจะพูดอะไรแบบนี้

เขาต้องการที่จะช่วย เขาถึงกับพูดว่า “ได้โปรด”

เมื่อเห็นว่าวิเวียนสงบลงแล้ว ฟินนิคจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาโนอาห์ “ฮัลโหล โนอาห์ นายไปที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้และไปจัดการเรื่องการผ่าตัดของแม่วิเวียน… ใช่ เรื่องเร่งด่วน… แล้วก็จ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ด้วย”

เขามองหน้าวิเวียนตลอดเวลาที่เขาพูด

ในขณะเดียวกัน วิเวียนก็ก้มหน้าต่ำลงราวกับเด็กน้อยที่ถูกจับได้ว่ามีความผิด สุดท้ายเธอก็ให้เขาช่วย

หลังจากที่วางสาย ฟินนิคก็จับมือเธอและเอ่ยบอก “ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันขับรถพาเธอไปที่โรงพยาบาล”

เขาเดินนำเธอออกจากบ้านไปด้วยในขณะที่พูด

เมื่อพวกเขาเดินไปถึงประตูทางเข้า วิเวียนก็นึกอะไรบางอย่างออกและรีบหยุดเดิน “ฟินนิค อาของคุณ…”

ซาเวียร์บอกเธอว่าที่ฟินนิคต้องแกล้งพิการนั้นก็เพื่อที่จะปกป้องตัวของเขาเองจากน้องชาย และมันต้องมีปัญหาแน่ถ้าหากมีใครมาเห็นว่าเขากำลังยืนอยู่

ฟินนิคหยุดเดินและหันไปมองเธอ เขาเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “เธอกลัวว่าคนอื่นจะรู้ความจริงเหรอ”

เธอพยักหน้าและรีบเดินไปเอาอาที่จอดอยู่ข้างประตู “ให้ฉันเข็นคุณออกไปดีกว่า”

เขานั่งลงบนอาและปล่อยให้เธอเข็นเขาออกจากบ้าน ในตอนนั้น อารมณ์ของเขาดีขึ้นและความโกรธของเขาก็สงบลง

ดูเหมือนว่าวิเวียนก็ยังคงเป็นห่วงฉันอยู่

คนขับรถรีบขับไปที่โรงพยาบาลทันที่หลังจากที่พวกเขาขึ้นรถมา

แม้ว่ามันจะเป็นเพียงการเดินทางสั้น ๆ แต่วิเวียนกลับรู้สึกเหมือนเป็นนิรันดร์ เธอเอาแต่นั่งกระสับกระส่ายไปมาระหว่างทางที่ไปที่นั่น

และทันใดนั้นเอง เธอก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นบนมือของเธอ

เธอกระพริบตาด้วยความประหลาดใจและหันไปมองฟินนิคที่กำลังจับมือของเธออยู่

มือของเธอเย็นเฉียบด้วยความกังวล ตรงกันข้ามกับความอบอุ่นจากมือของเขาที่ส่งผ่านมาทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น เธอเริ่มเป็นกังวลน้อยลงและค่อย ๆ ใจเย็นขึ้น

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงโรงพยาบาลและทันทีที่รถจอดลงตรงประตูทางเข้า วิเวียนก็รีบกระโดดลงจากรถและลืมสามีของเธอไป

เธอรีบเดินตรงไปยังประตูห้องผ่าตัด ในขณะที่โนอาห์รีบลุกขึ้นและเอ่ยทักทายเธอ “คุณนายนอร์ตัน”

ทันใดนั้นเอง พยาบาลคนหนึ่งก็ได้รีบเดินออกมาจากห้องผ่าตัด วิเวียนตรงเข้าไปหาเธอทันที “คุณคะ แม่ของฉันเป็นอย่างไรบ้าง”

“เนื่องจากเป็นการตัดสินใจอย่างกะทันหัน เลยมีความเสี่ยงค่อนข้างสูงเมื่อเทียบกับการผ่าตัดแบบปกติ แต่ไม่ว่าอย่างไร ฉันอยากให้คุณรออยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ” พยาบาลตอบกลับเบื้องต้น

แล้วเธอก็รีบเดินออกไปที่ไหนสักแห่ง

วิเวียนล้มลงกับพื้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น

เธอรู้มาตลอดว่าแม่ต้องผ่าตัดเพื่อที่จะหายและมีชีวิตอยู่ต่อ แต่โชคไม่ดีที่การผ่าตัดมีโอกาสที่จะสำเร็จน้อยมากเพราะว่าแม่ของเธอร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง และเพราะแบบนั้นวิเวียนจึงให้หมอรักษาแม่ของเธอโดยการใช้ยาก่อน เพราะเธอคิดว่ามันคงเป็นทางเลือกที่ดีหากให้แม่ของเธอมีอาการที่ดีขึ้นก่อนที่จะได้รับการผ่าตัด

เธอไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะต้องรีบให้การผ่าตัดเนื่องจากอาการของแม่ที่แย่ลง และแบบนี้โอกาสที่จะสำเร็จก็ยิ่งมีน้อยลงไปอีก

ยิ่งเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น เธอขดตัวอยู่บนพื้นด้วยความกลัวในขณะที่ร่างกายของเธอก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ถ้าแม่เป็นอะไรไป ฉะ… ฉันจะทำยังไงดี

“วิเวียน พื้นมันเย็น อย่าไปนั่งตรงนั้น”