ความรักสีคราม นิยาย บท 57

“ใช่ ฉันคิดว่าเธอดูจริงจังดีนะเรื่องที่ว่าถ้าหากว่าเธอต้องการอะไรในอนาคต เธอจะบอกฉัน” ฟินนิครู้สึกไม่ค่อยพอใจเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเธอกำลังหลบสายตาของเขา เขาใช้นิ้วชี้เงยคางของเธอขึ้นและบังคับให้เธอสบตา “วิเวียน ฉันหวังว่าเธอจะปฏิบัติกับฉันเหมือนว่าฉันเป็นสามีของเธอจริง ๆ นะ”

ให้ปฏิบัติเหมือนว่าคุณเป็นสามีของฉันงั้นเหรอ

วิเวียนมองเข้าไปในดวงตาสีเข้มของเขาและรู้สึกพ่ายแพ้

“ได้ค่ะ” เธอรีบถอนสายตาออกอย่างรวดเร็ว “ฉันสัญญาว่าฉันจะบอกคุณถ้าคราวหน้าฉันต้องการอะไร”

เขาพยักหน้าและยิ้มรับ “เด็กดี”

เขาปล่อยคางเธอและหันหลังจากไป

แต่เมื่อเขามาถึงประตู วิเวียนก็ตะโกนออกมาสักก่อน “ฟินนิค”

เขาหันกลับไปและเห็นใบหน้าที่ขึ้นสีแดงของเธอ “ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ติดจะประหม่าเล็กน้อย

แม้มันจะเป็นคำพูดธรรมดา ๆ อย่าง “ขอบคุณ” แต่ไม่รู้ทำไมรอยยิ้มของฟินนิคถึงได้กว้างขึ้น “ไม่เป็นไร”

วิเวียนใช้เวลาทั้งคืนในการเฝ้าแม่ของเธอ โชคดีที่ฟินนิคย้ายแม่ของเธอมายังห้องพักผู้ป่วยส่วนตัวที่ทางโรงพยาบาลมีเตียงเล็ก ๆ เอาไว้ให้สำหรับคนที่มาเยี่ยมไข้ เพราะอย่างน้อย ๆ เธอก็ยังได้นอนหลับสบายอยู่ในห้องนี้

เช้าวันรุ่งขึ้น วิเวียนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงไออย่างหนัก

เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและเห็นว่าแม่ของเธอตื่นแล้ว

“แม่!” วิเวียนรีบพุ่งไปที่เตียงทันที “แม่รู้สึกอย่างไรบ้าง แม่เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ให้หนูเรียกหมอให้ไหม”

“แม่ไม่เป็นไร” ราเชล วิลเลี่ยมยังคงดูซีดเซียว ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังลูกสาวและเปล่งประกายออกมาอย่างมีความสุข เธอเอื้อมมือขึ้นไปลูบผมของลูกสาวด้วยมือสั่น ๆ ของเธอด้วยความรัก “วิเวียน… วิเวียน ลูกรักของแม่… ไหนขอแม่ดูหน้าลูกชัด ๆ หน่อยสิ แม่ไม่ได้เห็นมันมานะ… นานแล้ว”

วิเวียนน้ำตาไหลอาบแก้ม เธอกลืนน้ำลายและพยักหน้า “สองปีค่ะ… แม่… แม่อยู่ในอาการโคม่ามาสองปีแล้ว…”

ในคืนที่เลวร้ายนั่นเมื่อสองปีก่อน เธอถูกพรากสมบัติอันล้ำค่าของลูกผู้หญิงไป มันเป็นเหมือนฝันร้ายสำหรับเธอ แต่ไม่เพียงเท่านั้น คนที่เธอรักมากที่สุดทั้งสองคนก็ได้ทิ้งเธอไปเช่นเดียวกัน