ความรักสีคราม นิยาย บท 57

“ใช่ ฉันคิดว่าเธอดูจริงจังดีนะเรื่องที่ว่าถ้าหากว่าเธอต้องการอะไรในอนาคต เธอจะบอกฉัน” ฟินนิครู้สึกไม่ค่อยพอใจเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเธอกำลังหลบสายตาของเขา เขาใช้นิ้วชี้เงยคางของเธอขึ้นและบังคับให้เธอสบตา “วิเวียน ฉันหวังว่าเธอจะปฏิบัติกับฉันเหมือนว่าฉันเป็นสามีของเธอจริง ๆ นะ”

ให้ปฏิบัติเหมือนว่าคุณเป็นสามีของฉันงั้นเหรอ

วิเวียนมองเข้าไปในดวงตาสีเข้มของเขาและรู้สึกพ่ายแพ้

“ได้ค่ะ” เธอรีบถอนสายตาออกอย่างรวดเร็ว “ฉันสัญญาว่าฉันจะบอกคุณถ้าคราวหน้าฉันต้องการอะไร”

เขาพยักหน้าและยิ้มรับ “เด็กดี”

เขาปล่อยคางเธอและหันหลังจากไป

แต่เมื่อเขามาถึงประตู วิเวียนก็ตะโกนออกมาสักก่อน “ฟินนิค”

เขาหันกลับไปและเห็นใบหน้าที่ขึ้นสีแดงของเธอ “ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ติดจะประหม่าเล็กน้อย

แม้มันจะเป็นคำพูดธรรมดา ๆ อย่าง “ขอบคุณ” แต่ไม่รู้ทำไมรอยยิ้มของฟินนิคถึงได้กว้างขึ้น “ไม่เป็นไร”

วิเวียนใช้เวลาทั้งคืนในการเฝ้าแม่ของเธอ โชคดีที่ฟินนิคย้ายแม่ของเธอมายังห้องพักผู้ป่วยส่วนตัวที่ทางโรงพยาบาลมีเตียงเล็ก ๆ เอาไว้ให้สำหรับคนที่มาเยี่ยมไข้ เพราะอย่างน้อย ๆ เธอก็ยังได้นอนหลับสบายอยู่ในห้องนี้

เช้าวันรุ่งขึ้น วิเวียนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงไออย่างหนัก

เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและเห็นว่าแม่ของเธอตื่นแล้ว

“แม่!” วิเวียนรีบพุ่งไปที่เตียงทันที “แม่รู้สึกอย่างไรบ้าง แม่เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ให้หนูเรียกหมอให้ไหม”

“แม่ไม่เป็นไร” ราเชล วิลเลี่ยมยังคงดูซีดเซียว ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังลูกสาวและเปล่งประกายออกมาอย่างมีความสุข เธอเอื้อมมือขึ้นไปลูบผมของลูกสาวด้วยมือสั่น ๆ ของเธอด้วยความรัก “วิเวียน… วิเวียน ลูกรักของแม่… ไหนขอแม่ดูหน้าลูกชัด ๆ หน่อยสิ แม่ไม่ได้เห็นมันมานะ… นานแล้ว”

วิเวียนน้ำตาไหลอาบแก้ม เธอกลืนน้ำลายและพยักหน้า “สองปีค่ะ… แม่… แม่อยู่ในอาการโคม่ามาสองปีแล้ว…”

ในคืนที่เลวร้ายนั่นเมื่อสองปีก่อน เธอถูกพรากสมบัติอันล้ำค่าของลูกผู้หญิงไป มันเป็นเหมือนฝันร้ายสำหรับเธอ แต่ไม่เพียงเท่านั้น คนที่เธอรักมากที่สุดทั้งสองคนก็ได้ทิ้งเธอไปเช่นเดียวกัน

คนแรกคือคนรักของเธอ ฟาเบียน ที่จู่ ๆ เขาก็หายตัวไป

ส่วนอีกคนคือครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของเธอ แม่ของเธอ ราเชล ที่ล้มป่วยลงในอาการโคม่า

ราเชลไอสองสามครั้ง ในขณะที่จับมือของวิเวียนเอาไว้และเอ่ย “แม่ขอโทษนะวิเวียน ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่เอง ทั้งหมดเป็นเพราะว่าร่างกายของแม่อ่อนแอ แม่ถึงไม่ได้อยู่ดูแลลูกในช่วงสองปีนี้แล้วแม่ยังเอาปัญหามาให้ลูกมากมายอีก ลูก…”

ราเชลหยุดพูดทันทีเมื่อเธอสังเกตเห็นแหวนเพชรบนนิ้วของวิเวียน

“วิเวียน” เธอเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย “ละ…ลูกแต่งงานแล้วเหรอ”

วิเวียนนิ่งไปชั่วครู่ เธอรีบยิ้มและเอ่ยตอบ “ค่ะแม่ หนูแต่งงานแล้ว”

วิเวียนรู้ว่าชีวิตแต่งงานของแม่ไม่ค่อยดีนักและแม่หวังมาตลอดว่าเธอจะได้แต่งงานกับผู้ชายดี ๆ สักคน และเธอไม่อยากที่จะปิดบังแม่เรื่องนี้

“เยี่ยม… เยี่ยมไปเลย…” ราเชลร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ “ใช่ฟาเบียนหรือเปล่า พวกลูกแต่งงานกันหลังจากที่เรียนจบใช่ไหม”

วิเวียนตัวสั่นเทิ้มหลังจากที่ได้ยิน

เฮ้อ แม่อยู่ในอาการโคม่ามาสองปี แม่เลยไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเมื่อสองปีก่อน

เธอปั้นยิ้มและเอ่ย “ไม่ใช่ฟาเบียนค่ะแม่ พวกเราเลิกกันแล้ว”

ราเชลนิ่งอึ้งไปหลังจากที่ได้ยิน เธอรีบเอ่ยเสริม “วิเวียน แม่ขอโทษ แม่ไม่รู้… แต่อย่าห่วงไปเลย ตอนนี้เรื่องมันจบไปแล้ว แม่มั่นใจว่าลูกมีชีวิตแต่งงานที่มีความสุข”

วิเวียนพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่เธอปั้นขึ้นและเธอพยายามเหลือเกินที่จะซ่อนความขมขื่นในนัยน์ตาของเธอ

แม่ของเธอสำรวจแหวนเพชรบนนิ้วของเธอแล้วยิ้มกว้างขึ้น “เขาดูเป็นผู้ชายที่ดีและซื่อสัตย์นะ”

แววตาของวิเวียนวูบไหวเล็กน้อยเมื่อได้ยินแบบนั้น

เธอรู้ว่าแม่ของเธอไม่เคยหวังให้เธอแต่งงานกับคนรวยหรือคนที่มีอำนาจ ในทางกลับกันเธอเองก็อยากที่จะแต่งงานกับผู้ชายธรรมดา ๆ ดังนั้นเธอจึงมีความสุขที่ได้เห็นแหวนเพชรที่เรียบง่ายแบบนี้