ความรักสีคราม นิยาย บท 644

ราเชลหน้าบึ้งเมื่อได้ฟังวิเวียนพูด “ลูกจะบอกว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนของอีฟเวลิน?”

“ก็อีฟเวลินเป็นคนเชิญหนูไปที่โรงละครโอเปร่านี่คะ นอกจากเธอ ก็ไม่มีใครที่หนูนึกออก” วิเวียนตอบอย่างตรงไปตรงมา

“เป็นไปไม่ได้ อีฟเวลินเป็นคนจิตใจดี จะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง?” ราเชลขึ้นเสียง “วิเวียน ลูกเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? จะกล่าวหาอีฟเวลินโดยไม่มีหลักฐานไม่ได้นะ แม่มั่นใจว่าอีฟเวลินไม่ทำเรื่องแบบนั้นแน่”

“มันไม่ยุติธรรมตรงไหนหรือคะ?” สายตาของวิเวียนเริ่มปั่นป่วน “ไม่ใช่ครั้งแรกที่อีฟเวลินทำอะไรแบบนี้ เมื่อห้าปีก่อน เธอลักพาตัวหนูและทำให้หนูอับอายขายหน้า เธอสารภาพแล้วว่าเป็นคนทำ!”

ราเชลหน้าเสีย “แต่ลูกจะโทษอีฟเวลินเพียงเพราะเธอเคยทำความผิดไม่ได้ เรื่องมันนานมากแล้ว และลูกเองก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรมากมายนี่ ไม่ควรจะเคืองแค้นแล้วนะ”

วิเวียนจ้องราเชลเขม็ง ไม่อาจปิดบังความผิดหวังของตัวเองได้ สายสัมพันธ์กว่ายี่สิบปีมันไร้ค่าจนแม่ไม่รู้สึกรู้สากับความทุกข์ร้อนของเราเลยหรือ?

เห็นสายตาที่บ่งบอกความเสียใจของวิเวียน ราเชลรู้ตัวว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นไม่ยุติธรรม “วิเวียน” เธอใช้น้ำเสียงเกลี้ยกล่อมและจับมือวิเวียนไว้ “ตอนนั้นอีฟเวลินโหดร้ายมาก สิ่งที่เธอทำถือเป็นความผิดร้ายแรงจริงๆ แต่ครั้งนี้ลูกจะให้อภัยและเลิกกล่าวหาเธอได้ไหม?”

วิเวียนแค่นหัวเราะอย่างขมขื่น ความผิดร้ายแรงงั้นเหรอ? อีฟเวลินไม่เพียงแต่บงการให้เธอถูกลักพาตัว ยังทำให้เธอต้องหย่ากับฟินนิคและระหกระเหินไปถึงห้าปีทั้งที่กำลังตั้งท้อง แลร์รี่ต้องโตมาโดยไม่มีพ่อ เพียงเท่านี้เธอก็ให้อภัยไม่ได้แล้ว แต่ราเชลทำเหมือนเป็นเรื่องที่ไม่ควรค่าแก่การพูดถึง

“หนูเข้าใจค่ะ” วิเวียนตอบเสียงแผ่ว ไม่คิดจะพูดต่อเพราะรู้แล้วว่าไร้ประโยชน์

ราเชลยิ้มแป้นอย่างพอใจเมื่อได้ฟังคำตอบของวิเวียน “ดีแล้วล่ะลูก หนูกับอีฟเวลินเป็นลูกสาวแม่ ควรจะรักและห่วงใยกัน อีฟเวลินมีนิสัยแบบเด็กๆ แถมยังพิการ ลูกควรยอมให้เธอบ้าง อย่าถือสาในเรื่องเล็กน้อยกับอีฟเวลินเลยนะ”

วิเวียนส่งเสียงอือตอบ เหนื่อยใจเกินกว่าจะรู้สึกผิดหวัง