ความรักสีคราม นิยาย บท 698

เสียงโทรศัพท์ดังอยู่นานแต่ไม่มีคนรับสายยิ่งทำให้วิเวียนรู้สึกเป็นกังวลมากขึ้น เร็วเข้ารับสายสิ!

“ที่นี่บ้านมอร์ริสัน ไม่ทราบว่านั่นใครคะ” ในที่สุดก็มีคนรับโทรศัพท์

“ลิลลี่นี่ฉันเอง เบ็นอยู่บ้านหรือเปล่า?” วิเวียนถามถึงเบเนดิกต์ทันทีเมื่อเธอรู้ว่าแม่บ้านคนหนึ่งเป็นคนรับโทรศัพท์

“คุณชายมอร์ริสันไปทำธุระที่เบสคารี มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะคุณหนูมอร์ริสัน? คุณอยากให้ฉันโทรหาเขาไหมคะ?” ลิลลี่ตอบกลับด้วยความเคารพ

“เขาไปต่างประเทศ!” วิเวียนรู้สึกหมดหวัง ไม่มีใครในประเทศที่ฉันรู้จักที่พอจะช่วยได้ ฉันควรทำยังไงดี?

ตอนนั้นเองที่ฟินนิคพาพวกเขามาถึงที่โรงแรม เขารีบปลอบใจเธอเมื่อเขาได้ยินการสนทนาทางโทรศัพท์ของเธอ “วิเวียนคุณลืมผมไปแล้วเหรอ? ผมจะให้คนไปจัดการเรื่องที่โรงพยาบาลเองไม่ต้องเป็นห่วง”

เมื่อเธอได้ยินเขาพูดเธอรู้สึกโล่งใจมาก “ขอบคุณนะฟินนิค”

หลังจากที่เขาวางวิเวียนลงบนโซฟาที่ล็อบบี้ของโรงแรม ฟินนิคก็สั่งว่า “ผมจะให้โนอาห์จองตั๋วเครื่องบินขากลับให้เราก่อน รอผมอยู่ที่นี่ ผมจะไปเอาพาสปอร์ตของเราและจะกลับมาหาคุณให้เร็วที่สุด”

“ตกลงค่ะ รีบไปเถอะ” วิเวียนอยากจะกลับไปเดี๋ยวนี้

ฟินนิคตบไหล่เธอเพื่อให้ความมั่นใจและรีบเดินเข้าไปในลิฟต์

เขากลับมาไม่นานหลังจากนั้น เขาอุ้มวิเวียนและเดินออกจากโรงแรมไป “โนอาห์จะรอเราอยู่ที่สนามบิน รีบไปกันเถอะ”

ระหว่างทางไปสนามบินวิเวียนรู้สึกเป็นกังวลตลอดเวลา เธอคงทนไม่ได้ถ้าหากราเชลเป็นอะไรไปถึงแม้ว่าราเชลจะเข้าข้างอีฟเวลินและทำให้เธอใจสลาย แต่ถึงอย่างไรเธอก็เป็นคนที่เลี้ยงดูวิเวียนมา

ขณะนั้นราเชลกำลังนอนหมดสติอยู่บนเตียง น้ำหนักเธอหายไปสองสามกิโลและผิวของเธอเป็นสีน้ำเงินจางๆ วิเวียนน้ำตาคลอเมื่อเห็นว่าราเชลดูแย่ขนาดไหน มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง?