ความรักสีคราม นิยาย บท 76

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าฟินนิคนั้นสง่างามแค่ไหนหรือมีความเก่งกาจสามารถเพียงใด แต่เธอก็ยังนึกดูแคลนเขาเพราะสำหรับเธอ เขาเป็นแค่คนพิการเท่านั้น

แต่มาตอนนี้ที่เธอได้เห็นเขาด้วยตาของตัวเองเธอก็รู้ได้ว่าฟินนิคช่างเป็นผู้ชายที่แตกต่าง

เธอคิดมาตลอดว่าฟาเบียนเป็นคนพิเศษที่สุดที่เธอเคยพบมา แต่เมื่อเทียบกับฟินนิคแล้วฟาเบียนก็ดูธรรมดาไปทันที

แม้จะสวมชุดสูทสีดําเรียบๆ แต่ฟินนิคยังดูแตกต่างจากคนอื่น ทุกคนรู้สึกได้ถึงความเคร่งขรึมและความสง่าผ่าเผยที่เขามี ภายในตัวตนของเขาคือความสง่างามและสัมผัสได้ถึงความเร้าใจ

แอชลีย์ถึงกับตะลึงจังงังเมื่อเธอมองไปที่เขา

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฟินนิคนั้นเป็นคนพิการนั่งอยู่บนอาแอชลีย์คงรู้สึกว่าความพยายามของเธอในการคบหากับฟาเบียนในที่สุดนั้นเป็นเรื่องไร้สาระ

เมื่อฟินนิคแนะนำวิเวียนแก่ทุกคนเรียบร้อยแล้วคนรับใช้ก็เริ่มทยอยนำอาหารค่ำมาเสิร์ฟ

แม้จะมีอาหารหลากหลายชนิดและหน้าตาน่ากินมากมายอยู่ตรงหน้าแต่วิเวียนยังคงรู้สึกเกร็งและตักเฉพาะอาหารที่อยู่ใกล้เธอที่สุดเท่านั้น

เมื่อฟินนิคสังเกตเห็นความเกร็งของวิเวียน เขาจึงตักของโปรดของวิเวียนมาใส่ในจานให้เธอ

การกระทำเล็กๆ ที่ปรากฎต่อสายตาทุกคนเหมือนคลื่นส่งไปกระทบอารมณ์ของคนทั้งโต๊ะ

ผู้เฒ่านอร์ตันรู้สึกประหลาดใจมากและหลังจากนั้นสายตาที่มองวิเวียนก็เปลี่ยนไป

มาร์คเองก็มีสีหน้าคล้ำลงแต่ไม่มีใครรู้ว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่

ในที่สุดฟาเบียนก็เป็นคนที่อดรนทนไม่ไหวก่อนใคร

เมื่อเขาเห็นว่าคู่รักฟินนิคและวิเวียนแสดงความรักออกมาแค่ไหนเขาก็รู้สึกถึงความโกรธภายในตัวเขาที่กระหน่ำโหมไหม้เหมือนไฟนรก

สายตาของเขาวาววับไปด้วยเพลิงโทสะ โดยไม่คาดคิดเขาก็พูดเยาะๆ ออกมา “ดูเหมือนว่าอาฟินนิคจะชอบเอาอกเอาใจอาวิเวียนนะครับ"

มือของวิเวียนชะงักกึกทันทีที่เธอได้ยินคําพูดของเขา

ฟาเบียนคิดจะทำอะไร

ฟินนิคเหลือบมองฟาเบียนตาด้วยหางตาอย่างสบายๆ "แล้วมันผิดปกติตรงไหนที่ฉันจะเอาใจภรรยาของฉัน"

เพราะคำตอบนั้นไฟในดวงตาของฟาเบียนก็ลุกโชนมากขึ้น เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงเหน็บแนมอย่างเห็นได้ชัด "ไม่มีอะไรผิดปกติกับการเอาใจเธอหรอกครับ ผมแค่กลัวว่าคนอย่างอาวิเวียนไม่สมควรได้รับการปฎิบัติแบบนี้"

คําพูดของเขาเหมือนโยนระเบิดไปกลางโต๊ะ ทุกคนที่โต๊ะหลักเงียบกริบและมีสีหน้าเคร่งเครียด

วิเวียนเองก็หน้าซีดด้วยความตกใจ

ขณะที่สีหน้าของฟินนิคตอนนี้ไม่มีอะไรเยียบเย็นเท่า "ฟาเบียน นายพยายามจะบอกอะไร"

"ผมไม่ได้พยายามที่จะบอกอะไรหรอกครับอา" อารมณ์ของฟาเบียนดูเหมือนจะดีขึ้นเมื่อเขาเห็นว่าเขาทําให้ฟินนิคโกรธได้ "ก็แค่ผมบังเอิญเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับอาวิเวียน ผมก็เลยรู้เรื่องที่เธอทำในสมัยนั้นสองสามอย่าง"

เมื่อผู้เฒ่านอร์ตันเห็นว่าฟาเบียนกำลังทำให้ทุกคนสงสัยใคร่รู้เขาก็เป็นคนแรกที่หมดความอดทน

เขากระแทกช้อนส้อมลงบนโต๊ะและออกคำสั่ง "ถ้าแกมีอะไรจะบอกก็รีบคายมันออกมา อย่าพูดไปเรื่อยเปื่อย แกทําให้ฉันรําคาญ"

ก่อนหน้านี้วิเวียนเคยได้ยินเรื่องผู้เฒ่านอร์ตันที่เคยเป็นทหารที่รับใช้ประเทศชาติมาอย่างโชกโชน หลังจากที่เขาออกจากกองทัพก็เข้าสู่แวดวงธุรกิจ ด้วยสติปัญญาและไหวพริบเมื่อทําธุรกิจเขาจึงตั้งหลักปักฐานในซันไชน์ซิตี้อย่างรวดเร็ว

ด้วยความเป็นทหารในจิตวิญญาณ เขาจึงไม่ชอบเสียเวลากับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ และเกลียดเมื่อมีใครพยายามเล่นตุกติก

ฟาเบียนหน้าซีดเมื่อโดนคุณปู่ทวดดุ เขาจึงรีบเสริมว่า "คุณปู่ทวดครับตามที่ผมรู้มาวิเวียนขายศักดิ์ศรีของเธอตอนเธอกําลังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ดังนั้นผมไม่คิดว่าคนที่มีเบื้องหลังน่าสงสัยแบบนี้สมควรที่จะเป็นสมาชิกของตระกูลนอร์ตัน"

ใบหน้าของวิเวียนแทบจะไร้สีเลือดเมื่อเธอได้ยินคําพูดของฟาเบียน

เธอไม่ได้พยายามอธิบายแก้ตัวใดๆ แต่เธอโกรธ สิ่งที่เธอทําคือจ้องเขม็งไปที่ฟาเบียนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ

เมื่อเขาพูดจบฟาเบียนรู้สึกว่าไฟที่โหมกระหน่ำในตัวเขาเมื่อครู่ก่อนได้สลายไป เขาแค่ต้องการเย้ยหยันวิเวียนเขาไม่คิดว่าจะได้เห็นใบหน้าที่ซีดเซียวและดวงตาเจิดจ้าคู่หนึ่งจ้องมองเขา

มีอะไรอยู่ในสายตาคู่นั้น

บางคนอาจบอกว่ามันเป็นสายตาของการตักเตือนแต่ความเป็นจริงมันเป็นสายตาของความเหลือเชื่อมากกว่า

พริบตานั้นเขารู้สึกว่าการจ้องมองของเธอเหมือนเข็มแทงทะลุผ่านหัวใจของเขาทําให้เขารู้สึกตกตะลึง

เขาเสียใจกับการกระทําหุนหันพลันแล่นของเขาในทันที เมื่อเขากําลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมาเขาได้ยินใครบางคนจากโต๊ะถัดไปอุทานด้วยความตกใจ

"พระเจ้าช่วย นั่นมันอะไรกัน"

เมื่อเสียงร้องตะโกนดังขึ้นทําให้ทุกคนหันเหความสนใจออกไป แขกทุคนเงยหน้าขึ้นและทันใดนั้นก็เห็นหน้าจอขนาดใหญ่สว่างขึ้นตรงหน้า

สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือสิ่งที่แสดงบนหน้าจอ

มีภาพสองสามภาพที่กําลังแสดงอยู่

เมื่อเธอเห็นภาพเหล่านั้น วิเวียนก็ตัวแข็งทื่อเหมือนถูกฟ้าผ่า