ความรักสีคราม นิยาย บท 767

วิเวียนสำลักจนหมดแรง “ฉันปวดท้อง...”

“ปวดท้องเหรอ? ทำไมคุณถึงปวดท้อง? เป็นเพราะกระดาษแผ่นนั้นรึเปล่า?” ฟินนิคมองไปรอบๆ อย่างสิ้นหวังเพื่อหาสาเหตุที่ทำให้เธอป่วยอย่างกะทันหัน เขาตรวจสอบกระดาษเพื่อดูว่ามีกลอุบายใดๆ ซ่อนอยู่หรือไม่

แต่ก็ไม่พบอะไร

“เป็นอะไรไปครับแม่?” ขณะที่ฟินนิคเริ่มตื่นตระหนก ร่างเล็กๆ ก็เปิดประตูและวิ่งเข้ามาข้างใน

“เธอ...” ฟินนิคจ้องมองไปที่แลร์รี่อย่างไม่เชื่อสายตา

เขาเรียกเธอว่าอะไรนะ? ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่?

เขาพูดอะไรไม่ออก กลั้นหายใจขณะที่เฝ้าดูว่าวิเวียนจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

"ฉันสบายดี" เธอกลับคืนสู่สภาพปกติทันที มีอาการสงบราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สมองของฟินนิคว่างเปล่า

เธอไม่ได้บอกว่าปวดท้องเหรอ? ทำไมอยู่ๆ เธอก็สบายดีขึ้นมาทันที?

“แลร์รี่” วิเวียนหรี่ตามองลูกชาย รอให้เขาอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง

เด็กชายก้มหน้ามองพื้น เขากลัวเกินกว่าจะสบตากับเธอ “เอ่อ...”

เธอเชยคางของเขาขึ้นด้วยมือข้างเดียว ทำให้เขาต้องมองมาที่เธอ แล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้นที่นี่? ทำไมลูกถึงลักพาตัวตัวเอง?”

แลร์รี่อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ “แม่รู้ได้ยังไงครับ?”

“ลูกตั้งใจพยายามเปลี่ยนลายมือตัวเอง แต่ทุกครั้งที่ลูกเขียนตัว 'ง' ลูกจะเติมเส้นโค้งเพิ่มเข้าไป”

วิเวียนจำลายมือของเขาได้ทันทีที่เห็นกระดาษยับๆ นั่น และมีความคิดที่จะแสร้งทำเป็นป่วยเพื่อหลอกล่อเขาให้ออกมาทันที

แลร์รี่ฟังแม่ของเขาอย่างตั้งใจ เขาหงุดหงิดที่ลืมเปลี่ยนนิสัยการเขียนของตัวเอง