ความรักสีคราม นิยาย บท 965

วิเวียนเพิ่งออกจากโรงพยาบาล สภาพร่างกายโดยรวมของเธอยังไม่แข็งแรง ดังนั้นฟินนิคจึงหวังว่าเธอจะไม่กดดันตัวเองมากเกินไป

เวลาผ่านไปไม่นานพวกเขาก็มาถึงที่หมาย ฟินนิคช่วยวิเวียนลงจากรถอย่างระมัดระวัง ภายใต้การจับ

ตามองของบอดี้การ์ดทั้งสี่ พวกเขายืนเฝ้ารอและมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง

ทั้งคู่สังเกตบริเวณโดยรอบซึ่งไม่แตกต่างจากที่อยู่ที่พวกเขาอยู่มาก่อนหน้านี้มากนัก มันค่อนข้างห่างไกลและรกร้าง มีหญ้าขึ้นรกเต็มไปหมด วิเวียนพยายามหลีกเลี่ยงการเหยียบวัชพืช และตัวติดกับฟินนิคตลอดเวลา

อีฟเวลินนั่งอยู่บนเก้าอี้ชั้นบนสุดของตึกสูง เธอยกมือเพื่อป้องกันดวงตาจากแสงแดด ในบางครั้งเธอเอื้อมไปจับถาดผลไม้ตรงหน้าและหยิบองุ่นเข้าปากทีละลูกอย่างสบายอกสบายใจ เธอไม่ได้รู้สึกว่าจะมีอันตรายมาถึงตัวเธอเลย

เธอคิดอย่างหยิ่งผยองว่าสถานที่นี้ไม่มีใครสามารถตามเจอได้ ผู้ทะนงตนย่อมไม่เคยอับโชค

วิเวียนและฟินนิคพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะค่อยๆ แฝงตัวเข้าไปโดยไม่ให้ใครจับได้ จนในที่สุด

พวกเขาก็พบคนที่พวกเขาตามหามานาน

พวกเขาเจอตัวอีฟเวลีนแล้ว!

ไม่แปลกเพราะวิเวียนและฟินนิคพยายามอย่างมากในการตามหาเธอ วิเวียนกระสับกระส่ายแต่ก็พยายามสงบสติอารมณ์ไว้ อย่างไรก็ตาม เธอยังไม่เห็นวี่แววของแลร์รี่เลย สิ่งที่เธอต้องการทำในตอนนี้

คือรีบออกไปถามกับอีฟเวลิน

ต่อมา วิเวียนก็ตะโกนเรียกชื่ออีฟเวลิน ผู้หญิงคนนั้นถูกจับโดยไม่ทันตั้งตัว สัญชาตญาณแรกของ

อีฟเวลินคือวิ่ง แต่ถูกขัดขวางโดยบอดี้การ์ดที่กำลังเล็งปืนไปที่ศีรษะของเธอ

เธอคิดที่จะวิ่งไปในทิศทางตรงกันข้าม แต่ว่าเธอถูกต้อนจนมุม อีฟเวลินอยู่ในอาการตื่นตระหนก เธอไม่คิดว่าพวกเขาจะหาตัวเธอเจอ อีกทั้งยังมีการเตรียมการมาอย่างดี

แม้ว่าปืนจะเล็งมาที่เธอจนกระดิกตัวไปไหนไม่ได้ แต่อีฟเวลินก็ยังมองไปที่วิเวียนตาต่อตา ดวงตาของเธอลุกโชนด้วยความโกรธ ซึ่งไม่สามารถปกปิดความรู้สึกเกลียดชังในใจของอีฟเวลินได้ เธอเกลียดวิเวียนสุดหัวใจ ทำไมเธอถึงยังไม่ตาย?

ในตอนนั้น อีฟเวลินเห็นวิเวียนกรีดข้อมือของเธอต่อหน้าต่อตา แต่ตอนนี้วิเวียนยังยืนอยู่ต่อหน้าเธอในสภาพร่างกายที่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อีฟเวลินปรารถนาให้ตัวเองสามารถเดินไปข้างหน้าและฆ่าวิเวียนแต่เธอก็ทำไม่ได้

เธอรู้ว่าหากเธอเคลื่อนไหวใดๆ เธออาจตายได้ ความเกลียดชังเป็นตัวกำหนดจุดจบของชีวิตเธอ และความเกลียดชังเช่นเดียวกันนี้ทำให้ใบหน้าของอีฟเวลินเสียโฉม เธอไม่ใช่อีฟเวลินคนเดิมอีกต่อไป

“วิเวียน มอร์ริสัน! ทำไมเธอถึงไม่ตาย ทำไมเธอยังไม่ตายล่ะ?” น้ำตาแห่งความโกรธแค้นและความชิงชังไหลออกมาจากดวงตาของอีฟเวลิน เธอเกลียดความโชคดีของวิเวียน อีฟเวลินรู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถเห็นวิเวียนตายก่อนเธอได้

“ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังนะ ฟักทองน้อยของฉันอยู่ที่ไหน? รีบบอกมา”

วิเวียนมองดูสภาพของอีฟเวลินตอนนี้ เธอยิ่งมั่นใจว่าเธอสามารถช่วยแลร์รี่ได้แน่นอน

แต่สิ่งที่เธอไม่คาดคิดคือคำตอบที่อีฟเวลินมอบให้เธอ “แลร์รี่ตายแล้ว”

วิเวียนชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำนั้น แต่ก็ฝืนยิ้ม “เธอคิดว่าฉันโง่หรือไง? ถ้าฟักทองน้อยตายทำไมเธอไม่ป่าวประกาศให้ทั้งโลกรู้ล่ะ? แล้วทำไมเธอต้องดูกังวลขนาดนี้ด้วย?”

คำโต้ตอบของวิเวียนทำให้อีฟเวลินตะลึงงันและเงียบไป ไม่รู้จะตอบไปว่าอย่างไร เวลาผ่านไปสักพักกว่า

อีฟเวลินจะตั้งสติได้อีกครั้ง

“ก็ ถ้าเธอไม่เชื่อฉันก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี การเฝ้าดูฟักทองตัวน้อยกรีดข้อมือของเขาเอง เลือดที่ไหลออกมาช้าๆ นั้น... ฉันมีความสุขกับการดูภาพนั้นมากกว่าเห็นภาพเธอเชือดตัวเองเสียอีก” อีฟเวลินเฝ้าดูสีหน้าของวิเวียนเงียบๆ

การจินตนาการตามคำพูดดังกล่าวทำให้วิเวียนเย็นเยียบไปทั้งตัว เธอตกอยู่ในภวังค์ จนฟินนิคที่อยู่ข้างๆ

รู้สึกกังวลใจ เขาดึงเธอไปข้างหลังทันทีและมองไปที่อีฟเวลิน

“อีฟเวลิน อย่าทำให้ตัวเองลำบากไปกว่านี้เลย บอกเรามาว่าแลร์รี่อยู่ที่ไหน แล้วฉันจะให้เธอตายแบบไม่ทรมาน” อีฟเวลีนต้องตายแน่ๆ อยู่แล้ว แต่ถ้าเธอเต็มใจให้ความร่วมมือ ฟินนิคก็จะไม่โหดร้ายกับเธอจนเกินไป

“ฉันบอกคุณไปแล้วไง แลร์รี่ตายแล้ว มานี่สิ! วิเวียน ฉันจะบอกเธอเองว่าศพเด็กนั่นอยู่ที่ไหน” อีฟเวลินกวักมือเรียกวิเวียนอย่างกระตือรือร้นพร้อมกับหัวเราะคิกคัก