ความรักสีคราม นิยาย บท 967

“วิเวียน?” ฟินนิคเรียกเธอแต่ไร้การตอบสนอง

วิเวียนเป็นลมไม่ได้สติ อีกทั้งเธอเพิ่งออกจากโรงพยาบาล เธอกำลังเริ่มฟื้นตัว

เขาไม่สามารถจับใจความในสิ่งที่อีฟเวลินพูดกับวิเวียนก่อนหน้านี้ได้ อย่างไรก็ตาม จะมีสักกี่อย่างที่ปั่นให้

วิเวียนกระวนกระวายและทำให้เธอร้องไห้แบบนั้นได้? แลร์รี่ตายแล้วเหรอ?

ฟินนิคได้ข้อสรุปอย่างรวดเร็ว แต่ทิ้งเรื่องนั้นไว้ก่อน เขาจึงรีบพาวิเวียนไปโรงพยาบาล บอดี้การ์ดสองคนถูกทิ้งไว้ข้างหลังเพื่อแจ้งตำรวจและให้ปากคำในฐานะผู้พบเห็นเหตุการณ์ อีฟเวลินต้องการฆ่าวิเวียน เธอจึงถูกยิงเพื่อป้องกันตัว

หลังจากที่บอดี้การ์ดทั้งสองพยักหน้ารับทราบ พวกเขาเฝ้าดูฟินนิคจากไปพร้อมกับวิเวียนและพรรคพวกที่เหลือ

คนขับรถขับช้าเกินไป ฟินนิคจึงขอให้บอดี้การ์ดที่มีทักษะการขับรถดีกว่ารีบพาพวกเขาไปโรงพยาบาลแทน

ใช้เวลาไม่นานพวกเขาก็มาถึงโรงพยาบาลเนื่องจากพวกเขาขับรถด้วยความเร็วจนแทบแหกโค้ง

ฟินนิคโทรหาหมอที่เคยดูแลวิเวียน หมอมองดูคราบเลือดบนร่างกายของเธอ แต่ก็ทำตามหน้าที่โดยไม่ถามอะไร

หมอตรวจร่างกายวิเวียนแล้วพบว่าบาดแผลที่เธอผ่าตัดไม่ติดเชื้อหรือปริออกอีกรอบ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดี เขาจึงรู้สึกโล่งใจ

"คุณนายนอร์ตันได้รับความตกใจอย่างมาก เธอจะหายดีหากว่าได้พักผ่อนอย่างเพียงพอ” หลังจากสรุปอาการโดยรวมของเธอแล้ว หมอก็พยักหน้าให้ฟินนิคและจากไป

วิเวียนต้องรับสารน้ำทางเส้นเลือดอีกแล้ว ฟินนิคคอยจับตาดูเธออีกครั้ง ราวกับว่าเวลาได้ย้อนกลับและพวกเขาก็กลับสู่ช่วงแรก ฟินนิคยิ้มกับตัวเองอย่างขมขื่น เขายอมรับว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นเพราะความไร้ความสามารถของเขา

ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องเสียใจในตอนนี้ ฉันได้แต่หวังว่าเธอจะฟื้นเร็วๆ ระหว่างนี้ บางทีฉันอาจจะให้คนตามหาแลร์รี่ ในตอนแรก เขาคิดว่าการหาตัวอีฟเวลินพบจะช่วยให้เขาหาแลร์รี่เจอ แต่เขาอาจคาดการณ์ผิดไป

อีฟเวลินอาจบอกว่าแลร์รี่ตายแล้ว แต่เขาไม่เชื่อสักนิด ฟินนิครู้ดีว่าลูกชายที่เขาเลี้ยงดูมาจะไม่ตายง่ายๆ

แลร์รี่บอกว่าเขาต้องการที่จะเก่งเหมือนพ่อของเขา ถ้าอย่างนั้นเขาจะทิ้งพ่อไว้ข้างหลังโดยไม่ทำอย่างนั้นก่อนได้อย่างไร? ฟินนิคปลอบประโลมตัวเองด้วยความหวังอันริบหรี่และเฝ้าดูวิเวียนต่อไป

เมื่อจดหมายแจ้งการตายถูกส่งไปถึงราเชล เธอนั่งลงบนพื้นด้วยความงุนงง ลูกสาวของฉันไม่สบายตรงไหน? เธอเพิ่งมาไม่ใช่เหรอ? เธอจะตายได้อย่างไร?

ราเชลไม่อยากจะเชื่อในตอนแรก แต่เมื่อได้เห็นร่างของอีฟเวลินแล้ว เธอก็ไม่มีทางเลือก ดวงตาของเธอกลอกไปมา ลักษณะที่เธอรู้ว่าเป็นของลูกสาวเธอ ใบหน้าและริมฝีปากที่ซีดเซียวของอีฟเวลิน ใบหน้าเล็กๆ จมูกของเธอ... ราเชลรู้ทันทีว่านั่นคือลูกสาวของเธอ

นี่มันมากเกินไปสำหรับราเชล ทันใดนั้นเธอก็ทรุดลงและร้องไห้ เชนซึ่งเฝ้าดูราเชลไม่รู้ว่าจะปลอบใจอย่างไร นี่คือผู้หญิงคนเดียวกับที่เคยแสดงความรักต่อเขาและแสดงความปรารถนาที่จะมีชีวิตที่มีความสุขร่วมกับเขา

เธอมาลงเอยแบบนี้ได้อย่างไร? เขารู้ว่าอีฟเวลินกำลังโกหกเขาในตอนนั้น นั่นเป็นความหวังของเขา

เชนถูกเธอทำร้ายตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน แล้วถ้าเธอโกหกล่ะ?

เมื่อเห็นร่างของอีฟเวลินนอนอยู่ตรงนี้แล้ว เชนไม่รู้ว่าเขาควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ฉันต้องร้องไห้เพราะคนรักของฉันจากไปหรือควรหัวเราะเยาะว่าเธอจะไม่อารมณ์เสียใส่ฉันอีกแล้วดี?

อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขารู้สึกจริงๆ ตอนนี้เขาแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงหรืออารมณ์เหลือที่จะร้องไห้

เชนยืนอยู่ต่อหน้าศพของอีฟเวลิน เขาลูบใบหน้าของเธอด้วยความเอ็นดู

“สบายใจได้อีฟ ผมจะล้างแค้นให้คุณเอง” เชนรู้แล้วว่าใครเป็นคนฆ่าอีฟเวลิน เขาสาบานว่าจะไม่ปล่อย

วิเวียนไปแน่นอน

เชนหันหลังกลับและช่วยพยุงราเชลที่สิ้นหวังออกจากห้องดับจิต เขาพาเธอไปนั่งที่เก้าอี้เพื่อปลอบโยนเธอ ราเชลอาจไม่ใช่แม่ของเขา แต่เขาจะดูแลเธอเพื่อเห็นแก่อีฟเวลิน

“อย่าเสียใจไปเลย ราเชล ผมจะล้างแค้นให้อีฟเวลิน” เชนพูดเรื่องนี้ไม่เพียงแต่เพื่อประโยชน์ของราเชลเท่านั้น แต่เขารู้สึกว่าจำเป็นต้องพูดมันออกมาและเตือนตัวเอง เขารู้ว่าถึงแม้เขาจะไม่มีความสามารถขนาดนั้น แต่เขาก็ยังพอมีเล่ห์เหลี่ยมอยู่บ้าง