ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 12

พลชเดินทางกลับมาถึงประเทศไทยในช่วงเย็น กว่าจะฝ่ารถติดจากสนามบินที่ตั้งอยู่ชานเมือง มาถึงเพนท์เฮ้าส์ใจกลางเมืองได้ก็กินเวลาไปหลายชั่วโมง เขาเหนื่อยล้าจนไม่อยากพูดอะไรกับใคร อุตส่าห์จ่ายเงินเป็นแสนนั่งเฟิร์สคลาสจากอิตาลีกลับไทยเพื่อความสบายตัว แต่กลับต้องมาอุดอู้ในรถยนต์แทนเพราะรถจนติดแทบไม่ขยับ

ลิฟต์ส่วนตัวเปิดออกเมื่อมาถึงชั้นที่ชั้นสูงสุดของตึก ไมค์รีบเข้ามารับสูทไปถือไว้ เห็นใบหน้าเหนื่อยล้าของบอสก็ไม่กล้าปริปากพูดอะไร รอให้พลชเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน

“ไอรินล่ะ”

“อยู่ในครัวครับ คือ.. พอคุณไอรินรู้ว่าบอสใกล้จะถึงเพนท์เฮ้าส์เลยเอาอาหารไปอุ่นครับ”

“อาหาร?”

“คุณไอรินทำมื้อเย็นไว้ให้บอสครับ”

พลชไม่รู้ตัวเลยว่าท่าทางเคร่งเครียดบนใบหน้าลดลง ขายาวรีบก้าวเข้าไปในเพนท์เฮ้าส์กว้างหลายร้อยตารางเมตร เดินอย่างคุ้นเคยไปยังห้องครัว

เสียงก๊อกแก๊กดังออกมาเป็นระยะ พร้อมกับกลิ่นอาหารไทยที่คุ้นปากฟุ้งไปทั่ว พลชพิงกายกับกรอบประตูห้องครัว มองร่างบอบบางที่ขยับไปมาอย่างคล่องแคล่วเงียบ ๆ

“ไอริน”

“อ๊ะ! บอส” หญิงสาวอุทานเสียงดัง มือบางลูบอกซ้ายเบา ๆ เพื่อคลายความตกใจ “รินตกใจหมดเลยค่ะ”

ไม่คิดว่าบอสจะกลับมาถึงแล้ว เธอไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาเลย

“ทำอะไรอยู่” ถามออกไปถึงจะรู้อยู่แล้ว พลชขยับกายออกจากกรอบประตู เดินเข้าไปในครัวที่แทบไม่เคยย่างกรายเข้ามาตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ นอกจากมาหยิบน้ำ หยิบเบียร์ดื่ม

“รินกำลังอุ่นมื้อเย็นให้บอสค่ะ”

“ผมยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ ก่อนลงจากเครื่องเพิ่งทานมา”

“อ้าว..” ไอรินหน้าเสียเล็กน้อย เริ่มรู้สึกว่าตัวเองจุ้นจ้านเกินไป แถมยังไม่ถามอีกฝ่ายก่อนอีก กับข้าวที่ทำคงเป็นม่ายซะแล้ว

พลชจับข้อมือบางไว้หลวม ๆ นำทางเลขาสาวให้เดินตามออกมาโดยไม่พูดไม่จาสักคำ

“เอาอาหารที่ไอรินทำเข้าตู้เย็นไว้ ห้ามทิ้งเด็ดขาด”

“ครับบอส”

“บอสคะ” ไอรินก้าวเร็วจนเหมือนจะวิ่งอยู่แล้ว บอสขายาวและเดินไวมาก มากจนเธอเดินตามแทบไม่ทัน “บอสจะพารินไปไหนคะ”

“ผมอยากอาบน้ำ”

“คะ แล้ว...”

“อาบน้ำให้หน่อย”

“คะ!? ดะ เดี๋ยวสิคะ บอส!”

พลชไม่ได้พาหญิงสาวขึ้นไปบนห้องกระจกที่เป็นห้องนอนของตัวเอง เขาพาเธอเข้าไปในห้องนอนชั้นล่าง ห้องที่ไอรินใช้หลับนอนมาหลายวัน

เสียงล็อกประตูดังกริ๊กทำให้ลมหายใจของเลขาคนเก่งสะดุด ไอรินเบิกตากว้าง มองร่างสูงที่เริ่มปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกจนหมด

“ลงมาแช่น้ำด้วยกันสิ”

“รินอาบน้ำแล้วค่ะ”

ไอรินตอบเสียงเบา พลชคิดว่าเธอคงปฏิเสธ แต่แล้วประโยคต่อมาก็ทำให้หัวใจของนักธุรกิจหนุ่มเต้นแรงขึ้นมาหนึ่งจังหวะ

“แต่ถ้าบอสต้องการ..”

หญิงสาวลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้า ไอรินสวมเสื้อยืดสีขาวตัวหลวม ความยาวของเสื้อปิดคลุมมาถึงหน้าขาที่มีกางเกงขาสั้นอยู่ด้านใน เธอมักจะแต่งตัวสบาย ๆ แบบนี้เสมอ เพราะนอกจากพลชแล้วก็ไม่มีผู้ชายคนไหนเข้ามาในเพนท์เฮ้าได้อีก ถ้าไม่ได้รับการอนุญาต

ไอรินเตรียมใจไว้ตั้งแต่วันที่บอสโทรหาแล้ว กลับมาครั้งนี้ยังไงเขาก็ต้องได้ตัวเธอ ดังนั้นไอรินจึงไม่อิดออด เพราะรู้หน้าที่ของตัวเองดี

“ไอริน”

ชายหนุ่มมองเรือนร่างกึ่งเปลือยตาค้าง ไอรินถอดเสื้อยืดตัวนั้นออก ทั้งร่างจึงเหลือเพียงบราเซียตัวจิ๋วที่ปิดบังอกอิ่มไว้แทบไม่มิด และกางเกงขาสั้นที่สวมใส่ติดกายเอาไว้

ซ่อนรูปกว่าที่คิด

พลชไม่ยอมกล้ากระพริบตาแม้แต่ครั้งเดียว นอกจากเงินและผลประโยชน์แล้ว สิ่งหนึ่งที่เขาชื่นชอบไม่แพ้กันก็คือของสวย ๆ งาม ๆ พลชชอบงานศิลปะ เขายอมจ่ายไม่อั้นถ้าถูกใจผลงานชิ้นนั้น รวมถึงร่างกายของสตรีเพศ

พลชไม่เคยดูถูกเพศหญิง กลับกัน ถึงเขาจะมีคู่นอนมานับไม่ถ้วน แต่นั่นเป็นเพราะเขาชื่นชมร่างกายของผู้หญิงไม่ต่างจากชื่นชมศิลปะ ผู้หญิงทุกคนคือผลงานที่พระเจ้าบรรจงปั้นขึ้นมาอย่างปราณีต แต่เขามั่นใจว่าพระเจ้าคงรักไอรินมากกว่าคนอื่นมาก

ถ้าให้เปรียบ ไอรินคงเป็นเหมือนผลงานชิ้นเอกของพระเจ้า รูปร่างหน้าตาของเธอเหมือนรูปสลักของเทพีกรีก สมส่วนงดงาม ผิวพรรณผุดผาด ส่วนเว้าส่วนโค้งเหมาะเจาะลงตัว อกอวบอิ่มเต่งตึง เอวคอด สะโพกผาย หน้าท้องเรียบเนียนสะอาดตา ใบหน้าสวยสะกดที่พลชละสายตาไม่ได้ตั้งแต่แรกเห็น