ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 12

พลชเดินทางกลับมาถึงประเทศไทยในช่วงเย็น กว่าจะฝ่ารถติดจากสนามบินที่ตั้งอยู่ชานเมือง มาถึงเพนท์เฮ้าส์ใจกลางเมืองได้ก็กินเวลาไปหลายชั่วโมง เขาเหนื่อยล้าจนไม่อยากพูดอะไรกับใคร อุตส่าห์จ่ายเงินเป็นแสนนั่งเฟิร์สคลาสจากอิตาลีกลับไทยเพื่อความสบายตัว แต่กลับต้องมาอุดอู้ในรถยนต์แทนเพราะรถจนติดแทบไม่ขยับ

ลิฟต์ส่วนตัวเปิดออกเมื่อมาถึงชั้นที่ชั้นสูงสุดของตึก ไมค์รีบเข้ามารับสูทไปถือไว้ เห็นใบหน้าเหนื่อยล้าของบอสก็ไม่กล้าปริปากพูดอะไร รอให้พลชเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน

“ไอรินล่ะ”

“อยู่ในครัวครับ คือ.. พอคุณไอรินรู้ว่าบอสใกล้จะถึงเพนท์เฮ้าส์เลยเอาอาหารไปอุ่นครับ”

“อาหาร?”

“คุณไอรินทำมื้อเย็นไว้ให้บอสครับ”

พลชไม่รู้ตัวเลยว่าท่าทางเคร่งเครียดบนใบหน้าลดลง ขายาวรีบก้าวเข้าไปในเพนท์เฮ้าส์กว้างหลายร้อยตารางเมตร เดินอย่างคุ้นเคยไปยังห้องครัว

เสียงก๊อกแก๊กดังออกมาเป็นระยะ พร้อมกับกลิ่นอาหารไทยที่คุ้นปากฟุ้งไปทั่ว พลชพิงกายกับกรอบประตูห้องครัว มองร่างบอบบางที่ขยับไปมาอย่างคล่องแคล่วเงียบ ๆ

“ไอริน”

“อ๊ะ! บอส” หญิงสาวอุทานเสียงดัง มือบางลูบอกซ้ายเบา ๆ เพื่อคลายความตกใจ “รินตกใจหมดเลยค่ะ”

ไม่คิดว่าบอสจะกลับมาถึงแล้ว เธอไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาเลย

“ทำอะไรอยู่” ถามออกไปถึงจะรู้อยู่แล้ว พลชขยับกายออกจากกรอบประตู เดินเข้าไปในครัวที่แทบไม่เคยย่างกรายเข้ามาตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ นอกจากมาหยิบน้ำ หยิบเบียร์ดื่ม

“รินกำลังอุ่นมื้อเย็นให้บอสค่ะ”

“ผมยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ ก่อนลงจากเครื่องเพิ่งทานมา”

“อ้าว..” ไอรินหน้าเสียเล็กน้อย เริ่มรู้สึกว่าตัวเองจุ้นจ้านเกินไป แถมยังไม่ถามอีกฝ่ายก่อนอีก กับข้าวที่ทำคงเป็นม่ายซะแล้ว

พลชจับข้อมือบางไว้หลวม ๆ นำทางเลขาสาวให้เดินตามออกมาโดยไม่พูดไม่จาสักคำ

“เอาอาหารที่ไอรินทำเข้าตู้เย็นไว้ ห้ามทิ้งเด็ดขาด”

“ครับบอส”

“บอสคะ” ไอรินก้าวเร็วจนเหมือนจะวิ่งอยู่แล้ว บอสขายาวและเดินไวมาก มากจนเธอเดินตามแทบไม่ทัน “บอสจะพารินไปไหนคะ”

“ผมอยากอาบน้ำ”

“คะ แล้ว...”

“อาบน้ำให้หน่อย”

“คะ!? ดะ เดี๋ยวสิคะ บอส!”

พลชไม่ได้พาหญิงสาวขึ้นไปบนห้องกระจกที่เป็นห้องนอนของตัวเอง เขาพาเธอเข้าไปในห้องนอนชั้นล่าง ห้องที่ไอรินใช้หลับนอนมาหลายวัน

เสียงล็อกประตูดังกริ๊กทำให้ลมหายใจของเลขาคนเก่งสะดุด ไอรินเบิกตากว้าง มองร่างสูงที่เริ่มปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกจนหมด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน