ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 38

“คุณไอรินได้ทานอะไรหรือยังครับ สลัดผลไม้กุ้งทอดอร่อยมาก”

เสียงของมาร์ตินทำให้ไอรินชะงัก เธอเผลอคิดถึงบอสทำไม

“พอคุณมาร์ตินพูดฉันก็เริ่มหิวแล้วค่ะ” มือบางลูบหน้าท้องเบา ๆ พยายามไม่นึกถึงใครอีกคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้

“งั้นไปด้วยกันไหมครับ”

เขาไม่ได้รวบรัด แต่ตั้งคำถามเพื่อให้เธอได้มีสิทธิ์เลือกว่าจะตกลง หรือปฏิเสธ

ไอรินยิ้ม “ไปสิคะ”

.

.

พลชเดินเคียงข้างแพทริเซียออกไปที่ระเบียงด้านนอก สถานที่จัดงานอยู่บนชั้นสามสิบ วิวที่เห็นในตอนนี้คือเมืองกรุงที่ไม่มีวันหลับใหล ภาพมุมสูงทำให้เห็นรถราที่วิ่งไปมาเป็นคันเล็ก ๆ แสงสีเสียงคือเสน่ห์ของเมืองหลวงแห่งนี้

“ประเทศไทยเป็นยังไงบ้างครับคุณแพท” พลชถามขึ้นก่อน เขารู้มาคร่าว ๆ ว่าเธอไม่เคยมาเยือนประเทศไทยมาก่อน แต่เพราะบิดาต้องย้ายมาประจำการที่นี่ หญิงสาวจึงติดสอยห้อยตามมาด้วยเพราะอยากท่องเที่ยว

เธออยู่ที่นี่ได้นานตามที่ต้องการ แพทริเซียเป็นดีไซเนอร์มือทอง งานของเธอไม่จำเป็นต้องอยู่ที่ใดที่หนึ่งเท่านั้น เธอสามารถอยู่ที่ขั้วโลกเหนือ แต่ทำงานให้แบรนด์ดังในฝรั่งเศสได้สบาย ๆ

“ดีค่ะ อาหารอร่อย ผู้คนเป็นมิตร แต่อากาศร้อนไปหน่อย”

“เดี๋ยวก็ชินครับ”

แพทริเซียหัวเราะออกมา เธอต้องชินแน่ เพราะไม่อย่างนั้นคงอยู่ไม่ได้

สองหนุ่มสาวไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากมาย แพทริเซียค่อนข้างไว้ตัว ส่วนพลชเองก็เว้นระยะห่างพอประมาณ แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็คอยเก็บรายละเอียดของเธอทุกอย่าง และยิ่งได้พูดคุย พลชก็ยิ่งมั่นใจว่าคนที่เหมาะจะมาเป็นสะใภ้ของแม็กซ์เวล ต้องเป็นคน ๆ นี้เท่านั้น

“มาท่องเที่ยวนาน ๆ แบบนี้คนรักของคุณไม่ว่าเหรอครับ”

แต่พลชต้องแน่ใจก่อนว่าเธอไม่ได้มีภาระอยู่ที่อิตาลีหรือฝรั่งเศส เขาแสร้งถามถึงคนรักของแพทริเซียด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลดูไม่จุ้นจ้านเกินไป

“ไม่มีหรอกค่ะ”

“อย่างนี้นี่เอง”

พลชไม่ได้ถามอะไรอีก เขารับไวน์จากบริกรมาจิบเรื่อย ๆ ยืนชมบรรยากาศกับสาวสวยข้างกายเงียบ ๆ พลชพูดไม่เก่ง แพทริเซียเองก็ยังไม่ชินกับคนที่เพิ่งรู้จัก บรรยากาศที่ควรโรแมนติกกลับเจือปนไปด้วยความอึดอัดเล็ก ๆ

พลชรู้สึกว่าเขาไม่สามารถเป็นตัวของตัวเองได้เท่าไหร่ ไม่เหมือนตอนที่อยู่กับไอริน

พอนึกถึงเลขาสาวพลชก็ยืดตัวขึ้นทันที เขาสบถในใจ พอเจอแพทริเซียไอรินก็ถูกลืมทันที ไม่รู้ว่าป่านนี้อยู่ที่ไหน

พลชหันไปมองแพทริเซีย หญิงสาวยืนหลับตาพริ้ม แหงนหน้าขึ้นรับลมเย็นจากตึกสูง ไม่มีทีท่าว่าจะอยากกลับเข้าไปด้านใน ในขณะที่ตัวเขาเริ่มยืนไม่ติด อยากเข้าไปในงานจะแย่อยู่แล้ว

“เราเข้าไปในงานดีไหมครับ อากาศข้างนอกไม่ค่อยดี เดี๋ยวคุณจะป่วยเอาได้”

ข้ออ้างเดียวที่เขาคิดออกก็มีแค่นี้

“อากาศก็ดีนี่คะ” แพทริเซียไม่เห็นด้วย อากาศไม่ดีที่ไหนกัน ฝนไม่ตก แถมไม่ร้อนมากอีกต่างหาก

“ประเทศไทยมีปัญหาเรื่องฝุ่นสะสม ถึงมองไม่เห็น แต่มันอาจจะทำให้คุณเป็นภูมิแพ้ได้นะครับ”

“อย่างนี้นี่เอง” หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย “งั้นเข้าไปในงานกันเถอะค่ะ”

.

.

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน