ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 77

“อืม” พลชตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะเดินออกไปยังส่วนของห้องทำงาน

แม้ว่าภายนอกจะไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมา แต่ภายในพลชกำลังรู้สึกหงุดหงิด เขาหงุดหงิดที่ไอรินไม่มีท่าทีอะไรเลย ทั้งยังเอาแต่ยิ้ม ยิ้ม แล้วก็ยิ้ม ยิ้มจนน่าหงุดหงิด

เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคาดหวังอะไร อยากให้ไอรินไม่พอใจ? อยากให้ไอรินห้าม? อยากให้ไอรินบอกว่าอย่าคบกับแพทริเซียเลยอย่างนั้นเหรอ?

ถ้าไอรินพูดออกมาแบบนั้น เขาคง..

ครืดด

เสียงมือถือทำให้ความคิดของพลชหยุดลงแค่นั้น เขารับสายของคนสนิท กรอกเสียงลงไปเรียบ ๆ

“ว่ายังไง”

(ผมกำลังจะถึงบ้านพักท่านทูตแล้วนะครับ)

“อืม”

(รถค่อนข้างติด บอสรีบออกมานะครับ)

“รู้แล้ว”

(แล้วคุณไอรินเป็นยังไงบ้างครับ ดีขึ้นหรือยัง ถ้ายัง ส่งคุณแพทริเซียเสร็จผมจะได้แวะซื้อยาไปให้)

“ส่งแพทริเซียเสร็จนายต้องรอรับฉันกลับ”

(แต่ตอนที่บอสดินเนอร์ผมน่าจะซื้อยาไปให้คุณไอรินได้ทันนะครับ)

“ฉันสั่งอะไรก็ทำแค่นั้น” พลชเอ่ยเสียงเข้ม กดวางสายคนสนิททันที

เขาหงุดหงิดวิลล์ ไม่รู้ว่าทำไมต้องทำท่าทางเป็นห่วงไอรินขนาดนั้นด้วย ไมค์ที่ทำงานกับไอรินบ่อยกว่ายังไม่ถึงขั้นนี้เลย

พลชเสยผมลวก ๆ ทั้ง ๆ ที่กำลังจะออกไปเดตกับผู้หญิงที่สนใจ แต่เขากลับไม่ได้นึกถึงแพทริเซียเลย เอาแต่หงุดหงิดเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเลขาไม่หยุด

“บอสคะ”

ไอรินเดินออกมาจากห้องนอน เธอได้ยินที่พลชคุยกับวิลล์ทุกคำ แต่ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมานอกจากยิ้มเหมือนเคย

“รีบไปกันเถอะค่ะ เย็นกว่านี้รถจะติด เดี๋ยวบอสจะสาย”

เธอเดินนำออกไปก่อนเพื่อเก็บของบนโต๊ะทำงาน ในเวลานี้ทั้งชั้นค่อนข้างเงียบ เพราะเลยเวลาทำงานมาได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว ไอรินใช้เวลาไม่นานก็เก็บทุกอย่างลงกระเป๋าเรียบร้อย เธอหันไปยิ้มให้เจ้านายหนุ่ม ก่อนจะเดินนำไปยังลิฟต์ผู้บริหาร

ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งมาถึงรถ พลชเข้าไปนั่งก่อนเพราะเขาลงทีหลัง ตามด้วยไอริน ทันทีที่ประตูปิดลงไมค์ก็ออกรถทันที

.

.

ไอรินทิ้งร่างกายอันอ่อนแรง ลงบนเตียงนอนขนาดควีนไซซ์ในห้องที่ใช้หลับนอนมาเป็นเวลาเกือบครึ่งปี อดใจหายไม่ได้ที่อีกไม่นานคงต้องย้ายออก เพราะเมื่อไหร่ที่บอสคบกับคุณแพทริเซีย สัญญาระหว่างเราก็จะจบลง

ใบหน้างดงามมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลลงมาจนหมอนใบโตชุ่มเปียก เธอไม่ได้เช็ดมันออก และปล่อยให้มันไหลออกมาแบบนั้น

เผื่อว่ามันจะเจ็บน้อยลง นิดหนึ่งก็ยังดี

มือถือเครื่องบางส่งเสียงกรีดร้องดังลั่น ไอรินจำต้องพาร่างกายอ่อนล้า ลุกไปหยิบกระเป๋ามาค้นหาต้นตอของเสียงนั้น ชื่อที่ไม่เคยโทรเข้ามาตั้งแต่ได้เบอร์ไป ทำให้เธอเลิกคิ้วสูงด้วยความแปลกใจ

“สวัสดีค่ะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน