ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 87

สนามบินนานาชาติอินชอน ประเทศเกาหลีใต้

.

“เร่งหน่อย ฉันกำลังจะสาย”

สุ้มเสียงทุ้มติดเคร่งเครียดทำให้คนฟังเหงื่อตก วิลล์รีบสาวเท้าตามร่างสูงของเจ้านาย ที่ถ้าเขาเผลอแวบเดียวอาจจะกลืนหายไปกับฝูงชนก็ได้ บอสเดินไวจนเขาที่สูงพอ ๆ กันยังตามแทบไม่ทัน ไม่กี่อึดใจพลชก็เข้าไปนั่งประจำบนรถคันหรู โดยที่ไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ

วิลล์รีบขึ้นไปนั่งข้างคนขับ ยังดีที่เดี๋ยวนี้เขาไม่ต้องขับรถเองบ่อยเท่าแต่ก่อน แต่ก็ไม่ได้แปลว่างานจะน้อยลง

เมื่อคืนเขาได้นอนไปแค่สามชั่วโมง เพราะต้องเดินทางมาที่เกาหลีแต่เช้า สับเปลี่ยนให้ไมค์ที่เพิ่งลงเครื่องที่บินมาจากเซี่ยงไฮ้ได้พักผ่อนบ้าง

ส่วนบอส รายนั้นยังไม่ได้นอนแม้แต่นาทีเดียว

วิลล์เหลือบตามองคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง บอสไม่ได้ใช้เวลาบนรถงีบหลับ กลับกัน.. เขายังอ่านเอกสารในไอแพดต่อเหมือนไม่ใช่คนที่อดนอนมาเกินสามสิบชั่วโมง

เป็นแบบนี้มาตลอด ตั้งแต่ไอรินลาออกไป

“พักบ้างเถอะครับบอส เดี๋ยวจะล้มป่วยเอา”

วิลล์เตือนด้วยความหวังดี เพราะอยู่ด้วยกันบ่อย วิลล์ถึงได้รู้ดีว่าใบหน้าภายใต้หน้ากากราบเรียบนั้นทรุดโทรมลงแค่ไหน และที่สำคัญ พลชใช้ชีวิตแบบนี้มาเป็นเดือนแล้ว ร่างกายของคนเราต่อให้แข็งแกร่งมาจากไหน แต่ถ้ายังใช้งานหนักต่อไปเรื่อย ๆ แบบนี้ อีกไม่นานคงได้เจอหมอแทนลูกค้า

นับวันทุกอย่างก็ยิ่งแย่ลง พลชไม่เหมือนคนบ้างานคนเก่า คน ๆ นั้นถึงจะชอบทำงานแค่ไหนแต่ก็รู้ลิมิตของตัวเองดี อย่างน้อย ๆ ในแต่ละวันก็ได้นอนพักบ้าง แต่นี่ไม่ใช่เลย บอสเคยทำงานติดต่อกันสองวันโดยที่ไม่ได้นอนด้วยซ้ำ มันเหมือนว่าเขาแค่ต้องการทำงานหนัก เพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่เหลือเวลาให้คิดถึงใครบางคนที่หายไปมากกว่า

“ฉันรู้ร่างกายตัวเองดี”

ป่วยการจะพูดกับคนดื้อดึง วิลล์ทำได้แค่คอยมองเจ้านายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเกือบห้าปีด้วยสายตาเป็นห่วงเท่านั้น

ก็ได้แต่หวังว่าสิ่งที่เขากลัวจะไม่เกิดขึ้นจริง

.

.

โครม!

“บอส!!”

แต่แล้วมันก็เกิดขึ้นจนได้

ลูกน้องคนสนิททั้งสองรีบพุ่งตัวเข้าหาร่างที่ล้มลงกับพื้น เอกสารมากมายบนโต๊ะถูกปัดกระจาย พลชคงพยายามกวาดมือหาที่ยึดตัว ในตอนที่ตระหนักได้ว่าไม่ไหว

“บอสครับ!”

วิลล์ตบแก้มที่ตอบลงอย่างเห็นได้ชัดเบา ๆ พลชยังหายใจ แต่ไร้ซึ่งการตอบสนอง ผิวกายร้อนจัดเหมือนกองไฟ

“บอส ทำไมตัวร้อนแบบนี้ ตื่นสิครับ บอส!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน