ขย้ำรักเลขา NC-20 นิยาย บท 89

นักธุรกิจหลายพันล้านที่ใคร ๆ ต่างให้ความเคารพ ในเวลานี้กำลังนั่งกอดเข่าทั้งสองข้างเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ดวงตาที่ล้อมรอบไปด้วยร่องรอยหมองคล้ำมองเหม่อออกไปอย่างไร้จุดหมาย

พลชนั่งแบบนี้มาเป็นชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่เพื่อนถูกโทรตามเพราะมีเคสคลอดฉุกเฉิน สูตินรีแพทย์อย่างวายุถึงจะอยากสั่งสอนเพื่อนต่ออีกสักหน่อย แต่หน้าที่ย่อมสำคัญกว่า ก่อนไปยังไม่วายทิ้งคำถามให้คนป่วยไว้ถามตัวเอง ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไปจริง ๆ

‘มึงถามตัวเองให้ดี ๆ ว่ามึงรักคุณไอรินเขาหรือเปล่า ถ้ารัก ก็รีบไปตามเขากลับมา แต่ถ้าไม่ มึงก็เชิญเป็นแบบนี้ต่อไปเถอะ’

รัก.. อย่างนั้นเหรอ

ตั้งแต่เล็กจนโตพลชเติบโตมาในครอบครัวที่พร้อมหน้า เขาได้รับความรักเต็มที่อย่างที่เด็กคนหนึ่งสมควรจะได้รับ แต่สิ่งที่เป็นตะกอนในใจเขาเสมอมาคือเรื่องของสายเลือดแม็กซ์เวล

แด๊ดเป็นลูกเมียน้อย ทำให้เขาเป็นทายาทสายรองของตระกูล ถึงจะแยกตัวออกมาทำธุรกิจจนประสบความสำเร็จ แต่เรื่องชาติกำเนิดของเขามักจะถูกดูแคลนเสมอเมื่อถึงวันรวมญาติ พลชไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ใหญ่ถึงให้ค่าลูกหลานสายตรงที่ไม่เอาไหน มากกว่าลูกหลานสายรองที่ประสบความสำเร็จ

คำตอบมันง่ายมาก เพราะเขามีสายเลือดต่ำต้อยไหลเวียนอยู่ในตัว

พลชไม่สนใจหรอก แด๊ดเล่าให้ฟังเสมอว่าคุณย่าเป็นคนที่แสนดีและน่ารักมากแค่ไหน แต่เด็กชายไร้เดียงสาที่ถูกคำพูดดูแคลนกรอกหูซ้ำ ๆ นานวันเข้ามันก็กลายเป็นปมในใจอย่างเลี่ยงไม่ได้

ตระกูลแม็กซ์เวลที่สูงส่ง ไม่ยอมรับสายเลือดที่ไม่ใช่ชนชั้นสูง ถึงวันนี้ตระกูลแม็กซ์เวลจะอยู่ได้เพราะพลช แต่ความเย่อหยิ่งทะนงตัวกลับไม่เคยลดน้อยลง ย่าใหญ่และญาติ ๆ ฝั่งนั้นยังคงดูถูกดูแคลนแด๊ดทุกครั้งที่มีโอกาส แต่ที่ทำอะไรไม่ได้มากเพราะมัมเป็นผู้หญิงที่มาจากตระกูลเก่าแก่ของไทย พวกเขายอมไว้หน้าแด๊ดเพราะมัม

พลชถูกฝังหัวมาตั้งแต่เด็กว่าถ้าไม่อยากถูกดูถูกเหมือนแด๊ด ก็ต้องแต่งงานกับคนที่เหมาะสม เพื่อที่สายเลือดของแม็กซ์เวลจะได้กลับมาสูงส่งเหมือนเดิม เขามองหาผู้หญิงคนนั้นมาตลอด จนได้เจอกับแพทริเซีย

ถ้าเขาได้พบเธอก่อนได้เจอกับไอริน พลชคงไม่คิดอะไรมาก และอาจจะแต่งงานกับแพทริเซียไปแล้ว ถึงไม่ได้รัก.. แต่อยู่กันไปก็คงรักกันเอง

‘ก็ว่า มึงรักเลขาตัวเองแล้วล่ะดีน’

‘พูดอะไรของมึง กูไม่ได้รักเขา’

‘อ๋อเหรอ? ไม่ได้รักสินะ แล้วสภาพเหมือนหมาป่วยใกล้ตายแบบนี้คืออะไร ไม่รักทำไมต้องตรอมใจ? ไม่รักทำไมต้องหวง? เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาล กูไม่เคยเห็นมึงเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะดีน ถ้าไม่ใช่เพราะเลขาคนนั้น ไหนบอกกูมาสิว่ามึงเป็นแบบนี้เพราะอะไร’

‘กู.. ไม่รู้’

‘มึงเป็นคนฉลาดนะดีน ในสามคนเรามึงฉลาดที่สุดแล้ว แต่มึงดันโง่กับเรื่องที่ไม่ควรโง่’ น้ำเสียงของเพื่อนติดจะเห็นใจมากกว่าดูถูก ‘มึงดูอย่างไอ้ราฟสิ มาเฟียอย่างมันฉลาดแต่ใช้กำลัง แต่เรื่องความรักมันไม่เห็นต้องคิดเยอะแบบมึงเลย ก็แค่ทำตามหัวใจตัวเองป่าววะ’

ทำตามหัวใจตัวเองอย่างนั้นเหรอ..

‘ฉันล่ะอยากรู้จริง ๆ ว่าแกจะเป็นเหมือนปู่ของแกไหม หรือจะถูกพ่อแกเป่าหูให้คว้าเอาผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาเป็นเมีย เพราะยังไงพ่อแกก็เกิดจากคนชั้นต่ำ สายเลือดชั้นต่ำมันหมุนเวียนอยู่ในตัว ล้างยังไงก็ไม่ออก’

เด็กชายวัยห้าขวบก้มหน้างุด ดวงตารื่นไปด้วยน้ำตาแห่งความกลัว ทั้งกลัวทั้งเสียใจที่แด๊ดถูกต่อว่าแบบนี้

‘แต่พ่อแกมันยังฉลาดนะ ที่ไปคว้าเอาลูกคนใหญ่คนโตมาทำเมียได้ หึ! ฉันหวังว่าแกจะฉลาดได้สักเสี้ยวหนึ่งของพ่อแกนะ ดีน’

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน